εν τέλει

Της Μαρίας Κοκκίνου

Σού ’φτιαξα έναν κήπο
να στολίζει τις μέρες σου.
Νά ’ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.

Όμως εσένα δεν σε γεμίζουν  τα ρόδα του.

Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.

Εσύ έχεις στον νου τον Παράδεισο.

Του Δημήτρη Μπελαντή.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 παρατηρείται στο επίπεδο της ελληνικής πολιτικής σκηνής μια έντονη κρίση και παρακμή της παραδοσιακής πολιτικής διαμεσολάβησης. Παρά τη διαφορετική ιστορική καταγωγή και τους διαφορετικούς κοινωνικούς δεσμούς των (αστικών) πολιτικών κομμάτων, παρά τις διαφορετικές εξαγγελίες και υποσχέσεις πριν από τις εκλογές, παρά τον έντονο καταγγελτικό λόγο κατά του αντιπάλου, η πολιτική που ασκείται από το εκάστοτε κυβερνών κόμμα είναι σε βασικές γραμμές η ίδια: προώθηση του νεοφιλελευθερισμού, μέτρα και κατευθύνσεις για την ανατροπή του ταξικού συσχετισμού δύναμης υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας και ενίσχυση των αμυντικών μηχανισμών κατά των λαϊκών αντιδράσεων.

Του Βένιου Αγγελόπουλου.

Παλιά, παίζαμε στην αλάνα πολεμικά παιχνίδια, ινδιάνοι και καουμπόηδες, σταυροφόροι και Σαρακηνοί, Βίκινγκς και αντι-Βίκινγκς, ανάλογα με το έργο που ’χαμε δει στο θερινό σινεμά. Όταν είπαμε να χωριστούμε σε Έλληνες και Τούρκους, κανείς δεν θέλησε να κάνει τον Τούρκο...

Του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη.

Τι απέγινε η λαϊκή οργή; Ξοδεύτηκε ολόκληρη τον Δεκέμβρη του ’08, ή σπαταλήθηκε σε διαρκείς και πυκνοχτισμένες διεκδικήσεις; Η αγωνιστικότητα είναι ένα κεφάλαιο που πρέπει να το κρατάς καλά φυλαγμένο στο στρώμα; Που δεν το ξοδεύεις για να το έχεις στην ανάγκη; Τοκίζεται η οργή ή σπαταλιέται; Και η οργή είναι ο μόνος τρόπος αντίρρησης, η μόνη αποτελεσματική αντι-πολιτική απέναντι στη μνημόνια διεθνή λοβιτούρα;

Της Τζίνας Πολίτη.

«Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω»  (Λαϊκόν άσμα)

Σύμφωνα με το συλλογισμό του διακεκριμένου καλλιτέχνη κ. Κ. Τσόκλη, ότι οι γυναίκες με τις άσεμνες εμφανίσεις τους προκαλούν το αρσενικό και άρα ευθύνονται για το βιασμό τους, συνάγεται ότι: τα αγοράκια με τα κοντά παντελονάκια προκαλούν τους άσπιλους ιερωμένους και άρα ευθύνονται για το βιασμό τους, οι πλούσιοι με τις βιλάρες στα βόρεια προάστια προκαλούν τους κλέφτες και άρα φέρουν την ευθύνη της κλοπής, ομοίως και οι τράπεζες. Σ’ ότι αφορά, δε, τους λεγόμενους «αντιστασιακούς», αυτοί προκαλούν τη βία της εξουσίας και άρα ευθύνονται για τα βασανιστήρια που υφίστανται κοκ. Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη αντίληψη περί «Δικαίου» η οποία, σε τελική ανάλυση, δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη που ασπάζεται και ο πρωθυπουργός μας, κ. Γ. Α. Παπανδρέου. Συγκεκριμένα, ότι ο προκλητικά διεφθαρμένος ελληνικός λαός φέρει όλη την ευθύνη που σήμερα τον «ξεσκίζουν» ομαδικά ΠΑΣΟΚ, Ε.Ε. και ΔΝΤ.

Του Θόδωρου Τσελεπή.

Χειμώνας του ΄85 στη Θεσσαλονίκη. Απεργία των σκουπιδιάρηδων (έτσι τους λέγαμε τότε). Εγώ 15χρονος κνίτης, μαθητής λυκείου. Πιασμένος σε «αλυσίδα» με συντρόφους μεγαλύτερους να προσπαθούμε να εμποδίσουμε τους στρατιώτες να μαζέψουν τα σκουπίδια.
Ντρεπόμουν αλλά πιο πολύ ντρεπόμουν να πω πως ντρεπόμουν.
Τα χρόνια πέρασαν. Έχω 2 γιους ο ένας 15χρονος, δεν είμαι πλέον Κνίτης είμαι ένας ανένταχτος -αντιεξουσιαστής- αριστερός τρομάρα μου, που ψάχνει την Αριστερά. Χρόνια τώρα με στήνει στο ραντεβού, αλλά εγώ επιμένω να την περιμένω.

…σε λίγο πάλι μαζί σας με περισσότερο κλάμα!

…η ώρα 7.15: Κεντρικό δελτίο ειδήσεων ιδιωτικού καναλιού. Θαυμάζουμε τον κύριο Κακομοίρογλου να βάζει 3 ευρώ βενζίνη και να κάνει 2 τσιγάρα τράκα από τον ιδιοκτήτη του βενζινάδικου. Σοκαρισμένος ο επίδοξος σταρ της δημοσιογραφίας, τρέχει με το μικρόφωνο πάνω από τον πελάτη να αποσπάσει μια δήλωση. Ο φτασμένος σταρ της δημοσιογραφίας στο στούντιο συντετριμμένος σχολιάζει το ρεπορτάζ.

Ρόλος στην ειρηνευτική διαδικασία ή στους ισραηλινούς πολέμους; Του Jamal Juma’.

Του Νασίμ Αλάτρας.

Η μικρή αυτή Λωρίδα της γης μας, η Λωρίδα της Γάζας, αποτελεί σήμερα πραγματικά πεδίο συγκρούσεων και δοκιμασίας οραμάτων - ιδεολογικών και πολιτικών. Έτσι είναι, όχι επειδή το επιδίωκαν οι πολίτες της, ούτε βέβαια το επιδίωκε το αντάρτικό της, αλλά επειδή η «διεθνής κοινότητα» πάντα ανησυχεί όταν βλέπει μια άλλη «κοινότητα ανθρώπων» να επαναστατεί κόντρα στη θέλησή της και τις επιλογές της.

Του Ζοζέ Σαραμάγκου.