εν τέλει

Του Bob Avakian. [Σημείωση του συντάκτη: Οι παρατηρήσεις χρονολογούνται από τις αρχές Φλεβάρη, πριν την πτώση του Μουμπάρακ, παραμένουν όμως ιδιαίτερα σημαντικές].

Γράφοντας αυτό το κείμενο λίγους μήνες αφού εγκατέλειψα την Αίγυπτο μετά από δεκάχρονη παραμονή, δεκαπέντε ημέρες από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, πιστεύω ότι αξίζει να επιστήσω την προσοχή σε δύο ζητήματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με μια ανάγνωση των μέχρι σήμερα εξελίξεων από την πλευρά του καθεστώτος Μουμπάρακ και των υπερατλαντικών και γειτονικών ουσιωδών «εταίρων» του.

«Δε θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη, θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία», είχε πει ο Τόμας Μαν, επιχειρώντας να φρενάρει την πορεία γερμανοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου κατά τον Μεσοπόλεμο. Από το 1945, αυτά τα λόγια έγιναν σημαία της γερμανικής ελίτ. Και ήταν μια έντονα εξευρωπαϊσμένη Γερμανία που επέβαλλε το 1992 το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Το «Μάαστριχτ» «φυλάκισε» μέσα σε εντελώς αυθαίρετα, από την άποψη των πραγματικών αναγκών και δυνατοτήτων κάθε κράτους-μέλους, ποσοστά το έλλειμμα, το χρέος κ.ά. βασικούς οικονομικούς δείκτες, σηματοδοτώντας τήν επίσημα νεοφιλελεύθερη πορεία της Ε.Ε. και τη νομισματική πολιτική που γέννησε το ευρώ.

Μπορούμε να το πούμε, χωρίς περιστροφές: το απονενοημένο εγχείρημα δημοσιοποίησης της απεργίας πείνας 200 απελπισμένων μεταναστών με κατάληψη της Νομικής Σχολής ήταν ηθικά ορθό, αλλά στρατηγικά λάθος. Και αυτό δεν αφορά, βέβαια, τη δική τους απόφαση να κατεβούν σε απεργία πείνας –κάτι που ήταν εξαρχής ειλημμένη- διότι χρειάζεται απύθμενο θράσος για να κρίνει κάποιος, από την ασφαλή θέση του κοινωνικά ενταγμένου, τις πράξεις ανθρώπων που έχουν εξωθηθεί στα όρια της ανθρώπινης κατάστασης και στην άβυσσο της απόγνωσης.

Του Νόαμ Τσόμσκι*

Ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας, μαζί με το Ισραήλ, είναι επί πολύ καιρό ο πιο ισχυρός, ο πιο αποφασιστικός υποστηρικτής του Μουμπάρακ. Η υπόθεση αυτή θα πρέπει να μας θυμίζει κάτι. Ο κλασικός σχολιασμός είναι, βεβαίως, ότι αγαπάμε τη δημοκρατία, αλλά για πραγματιστικούς λόγους πρέπει κάποιες φορές, απρόθυμα, να είμαστε αντίθετοι στην εφαρμογή της, στην προκειμένη περίπτωση της Αιγύπτου εξαιτίας της απειλής του ριζοσπαστικού Ισλάμ, των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Η Χρυσή Αυγή είναι μια επικίνδυνη οργάνωση ρατσιστικής προπαγάνδας και βίας. Ενεργεί τυφλά με στόχο τους πρόσφυγες και τους μετανάστες -κυρίως τις ισλαμικές εθνότητες- που γίνονται καθημερινά θύματα επιθέσεων και τραυματισμών. Γι’ αυτές τις εγκληματικές ενέργειες δεν έχει συλληφθεί κανείς. Η αστυνομία ανέχεται ή διαπλέκεται και οι φασίστες χαίρουν ασυλίας στα φέουδά τους, στην καρδιά της Αθήνας. Οι Πλατείες του Αγίου Παντελεήμονα και της Αττικής, που αποτελούσαν υποδείγματα ζωντανών λαϊκών δημόσιων χώρων, χωρίς φυλετικές ή ηλικιακές διακρίσεις, είναι σήμερα άβατα.

Να απελευθερωθεί το επάγγελμα του φαρμακοποιού, τώρα! Τι διαφορετικό πουλά ο φαρμακοποιός που πρέπει να παίρνει ειδική άδεια για να ανοίγει φαρμακείο; Χρόνια περνούσα από τον Μπακάκο και αναρωτιόμουν τι διαφορά έχει το φαρμακείο του, από τον πάγκο του εφημεριδοπώλη ή την τάβλα του κουλουρά που βρίσκονταν μπροστά του. Γιατί, δηλαδή, να μην μπορούν κι αυτοί να πουλάνε φάρμακα;
Κι απ’ την άλλη, γιατί να χρειάζεται άδεια ο κουλουράς, ο εφημεριδοπώλης, ο λαϊκατζής; Γιατί να θέλει ειδικά προσόντα ο υδραυλικός, ο ηλεκτρολόγος, ο καυστηρατζής; Γιατί να έχει ειδικές αμοιβές ο δικηγόρος, ο μηχανικός, ο συμβολαιογράφος; Γιατί να ελέγχει τη φορολογική δήλωση ο εφοριακός και όχι ο ιδιώτης λογιστής; Γιατί να χειρουργεί ο γιατρός; Γιατί να βαφτίζει ο παπάς;
Γιατί να μην μπορώ κι εγώ να οδηγώ λεωφορείο, που μας έχουν πρήξει με τις απεργίες τους; Ή, καλύτερα, γιατί να μην μπορώ να βγάλω φορτηγό, ταξί, βυτιοφόρο;

Μου αρέσει ιδιαίτερα ένα από τα τελευταία ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Πρόκειται για μια λαϊκή ιστορία που έμαθε ο Σεφέρης σε μια επίσκεψη στο Κάβο-Γάτα, στο Ακρωτήρι της Κύπρου, το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης.

Του Βασίλη Αλεξίου. Ο μεγάλος Άγγλος ιστορικός Eric J. Hobsbawm στην Εποχή των Επαναστάσεων γράφει: «Δεν είναι ποτέ συνετό να παραβλέπουμε το συναίσθημα, με το οποίο η λογική δεν έχει καμία σχέση. Ως στοχαστές με τους όρους των οικονομολόγων και των φυσικών, οι ποιητές είχαν υποσκελιστεί· ωστόσο έβλεπαν όχι μόνο βαθύτερα αλλά κάποτε και καθαρότερα. Λίγοι είδαν τον κοινωνικό σεισμό που προκάλεσε η μηχανή και το εργοστάσιο νωρίτερα από τον William Blake στη δεκαετία του 1790 –ο οποίος μάλιστα είχε βασιστεί μονάχα σε λιγοστά εργοστάσια και κάποιες βιομηχανικές καμίνους του Λονδίνου».