περίπτερο ιδεών

Γέμισε ο τόπος εξτρεμιστές. Οι φορτηγατζήδες την πέσανε κανονικά στους μπάτσους έξω από το υπουργείο. Και οι ναυτικοί κατεβαίνουν με τα ματσούκια στο λιμάνι και σταματούν τα καράβια. Οι περισσότεροι δεξιοί, οι πρώτοι, οι περισσότεροι ΚΚΕ, οι δεύτεροι. Αμφότεροι κατά της βίας των διαδηλώσεων, αλλά τώρα κάνουνε τσαμπουκάδες. Το μαχαίρι τούς πονάει και εκτρέπονται. Και πού είσαι ακόμα!

Με κάλεσαν στον Γράμμο. Οι πολιτικοί πρόσφυγες από την Πολωνία και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν εκεί. Ήταν η πρώτη φορά γι’ αυτούς τους στρατιώτες του Δημοκρατικού Στρατού που θα πήγαιναν στον Γράμμο μετά την ήττα και την αναχώρησή τους το 1949, αλλά και για τους απογόνους τους, που θα συνέδεαν τις αφηγήσεις των γονιών τους με τους τόπους διεξαγωγής των μαχών και τα μονοπάτια εξόδου από τη χώρα.

Η παράδοση συνεχίζεται: «Κάντε πόλεμο, όχι έρωτα».

Το σύστημα μπορεί να αμφισβητηθεί σε πολλά σημεία και επίπεδα, αρκεί να βελτιώσουμε τους τρόπους επικοινωνίας με τους συμπολίτες μας. Ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας την άθλια Εθνική Οδό για το ταξίδι μας στο Γράμμο, δεν μπορούσα να αποφύγω την αγανάκτησή μου για την πληρωμή διοδίων σε ένα δρόμο που είναι ατελείωτος, κακός και ήδη χρυσοπληρωμένος. Και, μάλιστα, σε ιδιώτες που τα παίρνουν χάρη στη διαπλοκή τους με το διεφθαρμένο πολιτικό μας σύστημα. Δεν πλήρωνα εγώ, ούτε καν οδηγούσα, αλλά δεν είναι σωστό να πληρώνει κανείς άδικα και παράνομα.

Οι διανοούμενοι που έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της Αμερικής, σε ΗΠΑ και Ευρώπη, τώρα ποιούν τη νήσσα. Ο πιο σοβαρός λόγος που έκανε τους διανοούμενους να έρθουν σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση και τον υπαρκτό σοσιαλισμό ήταν ο περιορισμός των πολιτικών δικαιωμάτων και η επιβολή των μηχανισμών ασφαλείας που αναπτύχθηκαν για την αυτοπροστασία του συστήματος.  Σήμερα, μόλις είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση των ανελεύθερων καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ, ο δυτικός κόσμος, που πρόβαλε ως συγκριτικό του πλεονέκτημα την ελευθερία της έκφρασης και τα ανθρώπινα δικαιώματα, έχει αλωθεί από τους μυστικούς μηχανισμούς ασφαλείας οι οποίοι αναπτύσσονται σε βαθμό πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία. Η παραμικρή συμπεριφορά των πολιτών παρακολουθείται, καταγράφεται, αναλύεται και επιφέρει συνέπειες σε μαζικά αυξανόμενο αριθμό περιπτώσεων, χωρίς καν να έχει συντελεσθεί παράνομη πράξη, αν και το νομικό πλαίσιο συνεχώς διευρύνεται και προσαρμόζεται στη δράση των μηχανισμών.

Η Αριστερά πώς αντιμετώπισε το πρόβλημα των ΜΜΕ, αλλά και γενικότερα τη διαμόρφωση του νέου τοπίου, μέσα στο οποίο καλείται να δράσει;
Η Αριστερά νόμισε, κάποια στιγμή, ότι είναι μέρος του συστήματος, το ’89. Και συμμετείχε σ’ αυτή την ιστορία. Νομίζω ότι υπάρχουν και εκπρόσωποι της Αριστεράς οι οποίοι λένε ότι κάναμε λάθος.

Στο προηγούμενο Περίπτερο Ιδεών δημοσιεύτηκε το πρώτο μέρος μιας μακριάς συζήτησης με τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Βασίλη Παπαβασιλείου, με την ευκαιρία του ανεβάσματος του θεατρικού έργου του Μιχαήλ Χουρμούζη Τυχοδιώκτης. Η συνέχεια αναφέρεται στις απόψεις του καλλιτέχνη για την ελληνικότητα, το τραγούδι, τη γλώσσα και το θέατρο, τις ευθύνες της Αριστεράς, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε το ελληνικό κράτος. Αφορμή για την εκκίνηση της κουβέντας, ένα γνωστό λαϊκό τραγούδι του Άκη Πάνου που τραγουδήθηκε από τον Στέλιο Καζαντζίδη και χρησιμοποιήθηκε ως «ενισχυτικό» στις πρόβες του Τυχοδιώκτη!

Σαν να έχει πέσει ο ΣΥΝ σε ένα πηγάδι άπατο. Οι «κακοτυχίες» ακολουθούν η μία την άλλη. Η ρήξη του Αλαβάνου με τον Τσίπρα ήταν και παραμένει ένα ανοιχτό πλήγμα, του οποίου τα αίτια δεν είναι καθόλου σαφή στον κόσμο της Αριστεράς. Το πώς ο ρηξικέλευθος Αλαβάνος από επικεφαλής του ΣΥΝ, πετυχημένος για τους χειρισμούς του στις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές, βρέθηκε σε χρόνο μηδέν μόνος του, εκτός κόμματος, Βουλής και θώκου, σε κόντρα με το διάδοχό του, παραμένει ένα μυστήριο που, εκτός από πολιτική ανάλυση, χρήζει και ψυχανάλυσης.