Δεν φαντάστηκα όταν έγραφα στο “Περίπτερο Ιδεών” (Δρόμος φ. 476) για το βιβλίο «Όλη νύχτα εδώ – Μια προφορική ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου» (εκδ. Καστανιώτη), ότι θα συνεχίζονταν με καινούργια καύσιμα οι επιθέσεις εναντίον του.
Είναι άραγε κι αυτό ένα δείγμα του αδιεξόδου που ζούμε; Γιατί πώς είναι δυνατόν να επικεντρώνονται όλοι οι επικριτές του σε μία φράση ενός χουντικού αξιωματικού για να ξηλώσουν τον Ιάσονα Χανδρινό ως ιστορικό και να απαξιώσουν την πολύτιμη συλλογή των 84 μαρτυριών από παρόντες στα γεγονότα της εξέγερσης;
«Αθωώνει τον ναζισμό και ταυτίζει θύματα και θύτες» γράφει ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης. Κι εγώ που τον έχω σε εκτίμηση από τα διαβάσματα των έργων του, αναρωτιέμαι πώς μπορεί διαβάζοντας αυτό το βιβλίο των 800 σελίδων να καταλήγει σ’ αυτό το συμπέρασμα; Ακόμα κι αν ο Χανδρινός ανήκει σε κάποια «αναθεωρητική σχολή», όπως υποστηρίζει ο καθηγητής πανεπιστημίου, αυτό δεν μπορεί να μειώσει την αξία ενός τόμου που αποτελεί μια πολύτιμη συλλογή όχι σκέψεων του Χανδρινού, αλλά μαρτυριών από πρώτο χέρι! Το βιβλίο αυτό είναι ένα υπερπλήρες ντοκιμαντέρ! Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που παρακινεί έναν καταξιωμένο ιστορικό, στον οποίο οφείλουμε τόσα πράγματα που έχουμε μάθει, να είναι τόσο κατηγορηματικά εναντίον ενός νέου ιστορικού που μόλις μας πρόσφερε ένα μεγάλο τόμο με πλουσιότατο υλικό απολύτως αξιόπιστο που όχι μόνο έλειπε, αλλά και είναι εξαιρετικά απολαυστικό ως ανάγνωσμα. Είναι ένα ζωντανό αρχείο, που μετά από 50 σχεδόν χρόνια, που όλοι νομίζαμε ότι το θέμα έχει εξαντληθεί, συγκινεί βαθύτατα γιατί φέρνει το «συμβάν» ξανά στην επιφάνεια σαν γνήσια αναπαράσταση.
Στο ίδιο μοτίβο και η φίλη μου Πέπη Ρηγοπούλου, επίσης αξιέπαινη πανεπιστημιακή δασκάλα και συγγραφέας, που στην Εφημερίδα των Συντακτών υπό τον τίτλο «Οι δολοφόνοι της μνήμης» «λέει» στον Χανδρινό ότι επειδή δημοσιεύει τη μαρτυρία ενός χουντικού αξιωματικού κινδυνεύει να είναι «εκ των υστέρων πνευματικός συνεργός» του!
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Ιάσονα Χανδρινό, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω διαβάζοντας την πολύμοχθη εργασία του ότι πρόκειται για τόσο κακό επιστήμονα και τόσο άθλιο χαρακτήρα! Καταγράφοντας μαρτυρίες επί πενήντα περίπου χρόνια, από το χώρο του πολιτισμού, της πολιτικής και της ελληνικής Διασποράς, ξέρω καλά την αξία και τη δυσκολία τους, κι αυτό με κάνει, ακόμα κι αν έχει αδυναμίες και ελλείψεις, να σέβομαι ιδιαιτέρως τη συγκεκριμένη δουλειά του Χανδρινού.
Έχω ακούσει για υπόγειους πολέμους ανάμεσα σε ιστορικούς και ανάμεσα σε δημοσιογράφους που ασχολούνται με ιστορικά θέματα, αλλά, ως αναγνώστης και ως ενεργός δράστης στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν μου πέρασε από το μυαλό, ότι αυτό το βιβλίο θα βρισκόταν στο επίκεντρο μιας τέτοιας σκληρής αντιπαράθεσης.
Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί που κατακεραύνωσαν τον Χανδρινό εάν κατάλαβαν ότι έκαναν μία μεγάλη προβολή στο βιβλίο, ενώ ταυτόχρονα αντί να προσπεράσουν περιφρονητικά την καταγέλαστη «μαρτυρία» του αναξιόπιστου καταδρομέα, την ανέδειξαν στο έπακρο.
Τέλος, θέλω να επισημάνω ότι μερικές φορές η υπέρμετρη ένταση της πολεμικής μας μπορεί να αγγίζει τα όρια της λογοκρισίας…
