Τα μαύρα σύννεφα όλο και μαζεύονται πάνω από τις σκανδιναβικές χώρες του Βορρά.
Χθες, (Σεπτέμβριος του 2010), ήταν η Σουηδία με την εκλογική επιτυχία των ακροδεξιών Σουηδών Δημοκρατών που, αν και με 5,7%, ήταν μια ανάσα κοντά από το να μπούνε στον κυβερνητικό συνασπισμό. Προχθές, ήταν η Νορβηγία με το εχθρικό προς τους ξένους κόμμα της Προόδου, το οποίο στις εκλογές του 2009 βγήκε δεύτερο με 22,1%. Αντι-προχτές ήταν η Δανία, με το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα, που στις βουλευτικές εκλογές του 2007, αν και τρίτο σε ψήφους, με 13,8%, βρίσκεται έκτοτε στα περισσότερα θέματα σε στενή σχέση με την κυβέρνηση. Και σήμερα έχουμε τους Αληθινούς Φιλανδούς του Τίμο Σόινι, οι οποίοι από τις 6 έδρες, εκτοξεύτηκαν στις 39, ώστε να καταστούν κεντρικοί παράγοντες της Φινλανδικής πολιτικής σκηνής, έχοντας εν τω μεταξύ καταφέρει ανάμεσα στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να τραβήξουν την πολιτική της Φινλανδίας προς μια περισσότερο δεξιά και αντι-ευρωπαϊκή κατεύθυνση, όπως άλλωστε φάνηκε καθαρά και στη σκληρότερη γραμμή που υιοθετήθηκε στις πρόσφατες επιχειρήσεις διάσωσης.
Εν ολίγοις, οι Αληθινοί Φιλανδοί συνιστούν ένα εθνικιστικό, λαϊκιστικό, αντι-μεταναστευτικό και αντι-ευρωπαϊκό πολιτικό κόμμα, με εκλογική βάση τους πατριώτες, τους δουλευταράδες, τους αμόρφωτους, τους γηραιότερους, αλλά κυρίως τους αγνοημένους από τις πολιτικές ελίτ της χώρας.
Κατ’ αρχήν, η έκπληξη της εκλογικής τους νίκης, παρά το γεγονός ότι η άνοδός τους εδώ και χρόνια ήταν σταθερή, προέρχεται αφενός από το γεγονός ότι η Φινλανδία θεωρείται μια χώρα πλούσια, πρότυπο μάλιστα ανάπτυξης σε πολλούς τομείς και αφετέρου από τη χαμηλή παρουσία μεταναστών, καθ’ ότι μόνο ένα 5% του πληθυσμού έχει γεννηθεί εκτός, σε σύγκριση με τη Σουηδία όπου το ποσοστό αυτό είναι τριπλάσιο.
Σχετικά με το πρώτο, η πραγματική εικόνα της χώρας, δυστυχώς, δεν ταυτίζεται απόλυτα με την εξαγώγιμη. Ήδη από το 1990 και μετά η Φινλανδία άρχισε να υιοθετεί άκρως επιθετικές νέο-φιλελεύθερες πολιτικές οι οποίες τριπλασίασαν το ποσοστό φτώχειας -από 5% που ήταν στα χρυσά χρόνια της σοσιαλδημοκρατίας, το πήγαν στο 13%- αύξησαν την ανεργία, πριν από δύο χρόνια για παράδειγμα, ήταν στο 9,4%, ενώ σήμερα σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις χώρες με τη μεγαλύτερη αύξηση του δείκτη ανισότητας Gini. Μάλιστα, η πρόεδρος Halonen, στην τελευταία της ομιλία πριν από το κλείσιμο της Βουλής προέβλεψε ότι αυτό θα ήταν και το κύριο θέμα των εκλογών. Φυσικά, λάθεψε.
Κι εδώ ερχόμαστε στη δεύτερη έκπληξη, όπου για πρώτη φορά βλέπουμε μια τόσο κραυγαλέα μετεξέλιξη του ρατσισμού, ο οποίος από τους εκτός Ευρώπης μετανάστες, όπου παραδοσιακά κατευθυνόταν, αυτή τη φορά στρέφεται προς τον ευρωπαϊκό Νότο, εναντίον του οποίου και βάλλει με μια απλοϊκή, προβοκατόρικη, και κατά καιρούς εμπρηστική ρητορική.
Μια τέτοια μετατόπιση, που όχι αδίκως, θορύβησε τις Βρυξέλλες, ακόμα και αν οι Αληθινοί Φιλανδοί δεν μετάσχουν τελικά στην κυβέρνηση, είναι πολύ πιθανόν να συμπαρασύρει και άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όπως Γερμανία, Αυστρία και Ολλανδία, όπου κι εκεί η υποβόσκουσα δυσαρέσκεια ενάντια στις διασώσεις της περιφέρειας, δεν θέλει και πολύ για να εκτοξευθεί.
