Για μια ακόμη φορά η Αλεξανδρούπολη μετατρέπεται σε κόμβο επέκτασης του αμερικάνικου στρατού στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη. Το γιγάντιο μεταγωγικό Endurance, 270 μέτρων, και ένα ακόμη πολεμικό πλοίο με σύγχρονα συστήματα παρακολούθησης, που έδεσαν στο λιμάνι της πόλης την εβδομάδα αυτή, μεταφέρουν πάνω από 2.000 στρατιωτικούς, δεκάδες ελικόπτερα, οχήματα και λοιπό στρατιωτικό υλικό, της διακριθείσας για την φονική της δεινότητα στους πολέμους του Ιράκ και το Αφγανιστάν 101ης Ταξιαρχίας της Αεροπορίας Στρατού των ΗΠΑ (101 CAB), που μέσω Αλεξανδρούπολης, θα προωθηθούν στη Ρουμανία για την νατοϊκή άσκηση Atlantic Resolve 2020, που αποτελεί άλλο ένα βήμα περικύκλωσης της Ρωσίας απ’ τη δυτική συμμαχία.
Οι κυβερνώντες σπεύδουν να παρουσιάσουν το γεγονός αυτό σαν μια σημαντική επιτυχία της χώρας μας και να το προβάλουν επικοινωνιακά. Λένε πως δείχνει το δρόμο αξιοποίησης του λιμανιού το οποίο από τις αρχές Ιουλίου έχει βγει στο σφυρί από το ΤΑΙΠΕΔ. Ισχυρίζονται πως αναβαθμίζει γεωστρατηγικά την Αλεξανδρούπολη και τον Έβρο με τον υπουργό Άμυνας κ. Παναγιωτόπουλο να δηλώνει ενώπιων του πρέσβη Τζ. Πάιατ πως η Αλεξανδρούπολη από παραμεθόριος περιοχή μετατρέπεται σε επίκεντρο της ελληνοαμερικάνικης συνεργασίας. Επιμένουν πως η παρουσία του αμερικάνικου στρατού είναι μια ασπίδα ασφάλειας απέναντι στις προκλήσεις της Άγκυρας, ξεχνώντας τις δηλώσεις του State Department για «αμφισβητούμενα νερά».
Οι Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για έναν κόμβο μεταφοράς στρατιωτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Τουρκία και τα στενά του Βοσπόρου. πάνω από 2000 στρατιώτες και στρατιωτικό υλικό μέσω Αλεξανδρούπολη προωθούνται στη Ρουμανία σε άσκηση περικύκλωσης της Ρωσίας
Το ενδιαφέρον των Αμερικάνων για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης δεν είναι κάτι καινούργιο. Εδώ και χρόνια έχουν εκφράσει τη βούληση εξαγοράς και αξιοποίησής του, ενώ όποτε παρουσιάζεται η ανάγκη αμερικάνικα και νατοϊκά στρατεύματα διέρχονται απ’ αυτό, μετατρέποντας το σε μια pop-up στρατιωτική βάση. Τι όμως είναι αυτό που κάνει τις ΗΠΑ να θέλουν ένα λιμάνι με σχετικά μικρό κύκλο εργασιών; Το βασικό κριτήριο του ενδιαφέροντος είναι η γεωπολιτική θέση του λιμανιού. Οι Αμερικάνοι ενδιαφέρονται για έναν κόμβο μεταφοράς στρατιωτικών δυνάμεων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, παρακάμπτοντας την Τουρκία και τα στενά του Βοσπόρου, αλλά και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης στο οποίο δραστηριοποιούνται ανταγωνιστικά ρωσικά συμφέροντα. Συνυπολογίζοντας και το αμερικάνικο ενδιαφέρον για τα, επίσης προς πώληση, λιμάνια της Καβάλας και του Βόλου, αλλά και την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών εγκαταστάσεων που δίνονται ως προίκα με το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, βλέπουμε την δημιουργία ενός αμερικανικού τόξου μεταφορικών κόμβων. Ένα ακόμη σημαντικό κίνητρο είναι η σημασία της Αλεξανδρούπολης στους ενεργειακούς άξονες, αφού η πόλη βρίσκεται στο σταυροδρόμι του διαδριατικού αγωγού φυσικού αερίου (TAP) και του κάθετου συνδετήριου αγωγού Ελλάδας-Βουλγαρίας (IGB), ενώ ταυτόχρονα αναμένεται να μετατραπεί απ’ το 2022 σε σημαντικό κόμβο μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου στα Βαλκάνια, με την ολοκλήρωση της κατασκευής του πλωτού σταθμού αεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), στα ανοιχτά της Αλεξανδρούπολης απ’ την αμερικανικών συμφερόντων Gastrade.
Όπως γίνεται φανερό απ’ τα προηγούμενα η πολυδιαφημισμένη αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης έχει σαν βασικό κίνητρο αλλότρια συμφέροντα, και δένει ακόμη περισσότερο τη χώρα μας στο άρμα των ΗΠΑ. Η πραγματική αξιοποίηση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, και όλου του παραλιακού μετώπου πάει κόντρα στη μετατροπή του σε ορμητήριο των ΗΠΑ. Τα οφέλη που θα μπορούσαμε να έχουμε από την αναβάθμιση, εμπορική, ενεργειακή και γεωστρατηγική, του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης υπονομεύονται απ’ την αδιέξοδη συζήτηση, «σε ποιον μεγάλο να το δώσουμε», που με ευθύνη κυβερνήσεων και τοπικών παραγόντων έχει θέσει σε ομηρία τις αναπτυξιακές δυνατότητες του τόπου.
