Γιορτινές μέρες και το κλίμα των ημερών απαιτεί χαρούμενη ατμόσφαιρα, χωρίς προβληματισμούς, συγχύσεις και μπινελίκια, αλλά όμορφες σκέψεις και αληθινά παραμύθια… Ας πούμε λοιπόν ένα ή ακόμα καλύτερα θα μπορούσαμε να το κάνουμε και διαδραστικό, αφού όλων μας το μυαλό κάπου θα πηγαίνει…
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια ηλιόλουστη, πλην φτωχή χώρα, την οποία διαφέντευαν άρχοντες δύσμορφοι, μεταλλαγμένοι, με πολλά και πολύχρωμα πλοκάμια. Οι άρχοντες είχαν δικό τους στρατό, επίσης μεταλλαγμένων μειρακίων που είχαν αναλάβει το ρόλο του ντελάλη. Οι άρχοντες, που λέτε, επειδή δεν ήθελαν οι ίδιοι, λόγω της αποκρουστικής εμφάνισής τους να εμφανίζονται μπροστά στο λαό και να τον τρομάζουν, αποφάσισαν να βρουν και να εξουσιοδοτήσουν ανθρωπόμορφα κνώδαλα που θα τους εκπροσωπούν και θα κάνουν τις δουλίτσες τους, χωρίς να ανοίξει μύτη.
Ο τρόπος επιλογής των κνώδαλων δεν ήταν δύσκολος, αντιθέτως μάλιστα υπήρξε πολύ δελεαστικός και το deal έκλεισε με επιτυχία: «Τόσα δίνω, πόσα θες…» και έτσι, όμορφα, δημοκρατικά και εχέμυθα οι άρχοντες βρίσκονται ανάμεσα στον φτωχό κόσμο κι όμως είναι αόρατοι!
Επειδή, παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν και ψυλλιασμένοι πολίτες, οι δαιμόνιοι πλοκαμοφόροι για να ρίξουν στάχτη στα μάτια τους, έβαψαν τους εκπροσώπους τους (τα κνώδαλα) με διάφορα χρώματα και τους ανακάτεψαν με τον κόσμο. Άλλοι πράσινοι, άλλοι μπλε, άλλοι κόκκινοι, άλλοι μαύροι, άλλοι πορτοκαλί κ.λπ. κι έτσι οι υποψίες αμβλύνθηκαν. Τα πιο καλά κνώδαλα, επίσης, είχαν και έξτρα μπόνους, ειδικά όταν περιέφεραν τα κάλλη των αρχόντων στο εξωτερικό.
Έτσι, σ’ αυτή την άκρη του κόσμου που έβοσκαν αθώες, παχιές αγελάδες, οι άρχοντες με νόμιμες διαδικασίες λήστευαν τις πραμάτειες του κόσμου και τον πλούτο της χώρας και οι εκπρόσωποί τους είχαν έναν παχυλότατο μισθό, ως αντάλλαγμα. Μάλιστα, τα κνώδαλα αξιοποιούσαν τους ντελάληδες των μεταλλαγμένων και προς δικό τους όφελος, πετώντας στα μειράκια και κανένα κοκαλάκι για να γλείψουν κι εκείνα τα δόλια.
