«Υποχρεωθήκαμε να υλοποιούμε μια πολιτική που δεν είναι δική μας», «εμείς δεν είμαστε το ίδιο με τους προηγούμενους», «εμείς φροντίζουμε έμπρακτα για τα φτωχότερα στρώματα»… και άλλα σχετικά ακούμε από τα κυβερνητικά στελέχη και τον κομματικό μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο του γνωστού τους επικοινωνιακού παιγνιδιού σε βάρος του λαού. Όσο καταλαβαίνουν ότι πιάνουν «πάτο» στην πρόθεση ψήφου του λαού, τόσο περισσότερο εντείνουν τις προπαγανδιστικές προσπάθειες. Όμως τα λόγια από τα έργα απέχουν όσο η μέρα με τη νύχτα.
Και βέβαια, από κοντά, απρέπεια και εμπαιγμός. Γιατί μόνο απρέπεια μπορεί να χαρακτηριστεί το να διατυμπανίζουν οι κυνερνώντες τα περί μερίσματος, αφού πρώτα μας έχουν εξαθλιώσει με την ανεργία, την ημιαπασχόληση, τους μισθούς πείνας, το τσεκούρωμα των συντάξεων, τη φορολογική λεηλασία, τις αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ και όλα τα συναφή. Καταντά όμως εμπαιγμός, όταν δημιουργούν ελπίδες και στη συνέχεια, υπακούοντας στους δανειστές, προσθέτουν τόσα και τέτοια κριτήρια που αποκλείουν τουλάχιστον τους μισούς αρχικά δικαιούχους, για τους οποίους αυτό το ποσό θα μπορούσε να αποτελέσει μια «ανάσα».
Η κοινωνική ευαισθησία δεν είναι κάτι που οι κυβερνώντες μπορούν να το σερβίρουν «αλά καρτ». Είναι κάτι που θα έπρεπε να το αποδεικνύουν καθημερινά με τα έργα τους. Για ποια ευαισθησία μπορούν να μιλούν όταν κοροϊδεύουν 23.000 άνεργους, που έχουν ολοκληρώσει το πρόγραμμα κατάρτισης από τον Αύγουστο, με υποσχέσεις ότι τα χρήματα θα πιστωθούν άμεσα, και στα τέλη Νοέμβρη τους δίνουν έναντι μόλις το 25%; Που πήγε η ευαισθησία τους όταν όρισαν τα κριτήρια για το κοινωνικό μέρισμα, με αποτέλεσμα να εγκρίνεται μόλις το 43% των αιτήσεων; Ποια είναι η κοινωνική ευαισθησία μιας κυβέρνησης που προχωρά στην κατάσχεση της μοναδικής κατοικίας του κάθε φουκαρά για χρέος από τον ΕΝΦΙΑ της τάξης των 4.500 ευρώ; Τι είδους ευαισθησία διακρίνει μια κυβέρνηση που ποινικοποιεί τους αγώνες ενάντια στους πλειστηριασμούς; Πόσο κοινωνικά ευαίσθητη είναι η κυβέρνηση που υλοποιεί ό,τι ζητούν τα αρπακτικά των αγορών μέσω των δανειστών για τους πλειστηριασμούς και δεν βάζει ούτε ένα ελάχιστο όριο για την λαϊκή κατοικία;
Το κυβερνητικό παραμύθι πλέον το έχουμε εμπεδώσει για τα καλά. Οι κοινωνικές ευαισθησίες αποτελούν απλά ένα προπέτασμα καπνού, προπαγανδιστική προσπάθεια μιας ομάδας ανάλγητων κοινωνικά, οι οποίοι έχουν έναν και μοναδικό σκοπό, να συνεχίσουν να κάθονται στις καρέκλες με κάθε κόστος και τρόπο. Ο κατήφορος της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ από δύναμη ανατροπής που συνήγειρε τις ελπίδες του λαού, σε συστημικό πολιτικό κόμμα διαχείρισης τελειώνει με τον πλήρη αυτό-εξευτελισμό.
