Το θέμα «κοινωνία», ήταν και είναι για κάθε πολιτικό φορέα, πρωτεύον ζήτημα.
Ανέκαθεν, «η στάση της κοινωνίας» υπήρξε θέμα-κλειδί για τους παντός είδους διεκδικητές της εξουσίας, για τη διαμόρφωση πολιτικών συσχετισμών, καταλύτης της έκβασης ταξικών συγκρούσεων και κοινωνικών εξεγέρσεων.
Θα έλεγα πως όλη η πορεία εξέλιξης της ανθρωπότητας, κατά βάση, δεν είναι παρά μια προσπάθεια διαμόρφωσης και οικειοποίησης της «κοινωνίας», από τους εραστές και τους βιαστές της.
Έχω την αίσθηση ότι η «κοινωνία» ήταν, ανέκαθεν, για την Αριστερά αυτό που λέμε «ένα το κρατούμενο».
Στο όνομα της «κοινωνίας» θεμελιώνει και δικαιολογεί την πολιτική της ύπαρξη, την κοινωνική της χρησιμότητα και τη νομιμοποίηση των αγώνων της.
Παρ’ όλο που η Αριστερά έχει αρκετές φορές απογοητεύσει την «κοινωνία» κι εκείνη, επίσης, αρκετές φορές την έχει «εγκαταλείψει», πάντα η σχέση τους ήταν αλληλοτροφοδοτούμενη και αλληλεξαρτώμενη.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα στη σχέση «κοινωνία»- Αριστερά είναι νομίζω άσχημα και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε μια στιγμή που η κατάσταση είναι δύσκολη και για την «κοινωνία» και για την Αριστερά.
Ενώ η «κοινωνία» φαίνεται να προκρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ για τη διακυβέρνηση της χώρας, την ίδια στιγμή του αρνείται την ενεργητική στήριξή της και είναι δύσπιστη απέναντι του.
Από την άλλη, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει πως θέλει την κυβέρνηση «για το λαό, με το λαό», ομολογεί δημόσια πως ακόμα δεν κατάφερε να γειωθεί στην κοινωνία, να αφουγκραστεί τα προβλήματα και τις ανάγκες της.
Είναι πρόβλημα πολιτικής επιλογής και καθόλου απειρία.
Σίγουρα είναι δύσκολη διαδικασία η «γείωση στην κοινωνία».
Χρειάζεται να αξιοποιείς την «κοινωνία» και όχι να την χρησιμοποιείς, να παλεύεις μαζί της και όχι «αντ’ αυτής», να σε θεωρεί «λύση» και όχι «διάλειμμα», να σε εμπιστεύεται και όχι να σε τεστάρει, να νιώθει πως της αναγνωρίζεις στη πράξη ρόλο πρωταγωνιστή και όχι απλά ψηφοφόρου ή «οπαδού».
Άκουγα τις προάλλες, Στο Κόκκινο, κάποιον εκπρόσωπο των εργαζόμενων στα ναυπηγεία, απελπισμένο, μήνες ανασφάλιστο και απλήρωτο, να απαντά στην ερώτηση τι σχεδιάζουν να κάνουν οι εργαζόμενοι:
-Τίποτα. Ελπίζουμε μόνο σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και ο εκφωνητής, στέλεχος του σταθμού:
-Πολύ ωραία. Κι εμείς και όλη η κοινωνία, εκεί ελπίζουμε.
Ούτε αγωνιστείτε, ούτε αντισταθείτε, ούτε οργανώστε την πάλη σας Απλά αφεθείτε στην ελπίδα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Κρίσιμο και δύσκολο ζήτημα η «γείωση στην κοινωνία» και δυστυχώς οι δραματικές παραινέσεις, οι μαχητικές επερωτήσεις, οι συναντήσεις με ευρωβουλευτές, οι εμβληματικές καθαρίστριες, ακόμα και η Κούνεβα στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν αρκούν και μάλλον δίνουν λάθος «σήμα»
Και η «κοινωνία» το ξέρει αυτό και μάλλον επαναπαύεται σ’ αυτό.
Κι εμείς δεν το θέλουμε αυτό.
