Δεν χρειαζόμαστε ένα κανάλι κι ένα ραδιόφωνο που «να φοράει κοστούμι και γραβάτα» –
Διδάγματα από τις περιπτώσεις Βενεζουέλας και Αργεντινής
της Γρασιέλα Κασαβιέχα*
Όπως καταλαβαίνω, η συζήτηση σήμερα είναι τι ΕΡΤ θέλουμε, τι ΕΡΤ χρειαζόμαστε και πώς θα συμμετέχει ο πολύς κόσμος στη δημιουργία και διαμόρφωση του προγράμματος της ΕΡΤ. Θέλω να συμβάλω κι εγώ σε αυτή την κουβέντα, μεταφέροντας κάποιες εικόνες από την ήπειρο από όπου κατάγομαι, τη Λατινική Αμερική, που νομίζω ότι έχουν σχέση με αυτό που συζητάμε.
Στη Βενεζουέλα, όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Τσάβες, όλα τα κανάλια που ήταν ιδιωτικά και ανήκαν σε κάποιους δισεκατομμυριούχους, όπως είναι εδώ στην Ελλάδα ο Μπόμπολας του Mega και ο Αλαφούζος του Σκάι, ήταν φανατικά ενάντια στον Τσάβες. Την ίδια στιγμή, κάποια από τα κανάλια (για λόγους εντυπώσεων και μόνο) είχαν κι έναν εργαζόμενο στο Δ.Σ. ή μοίραζαν στους εργαζόμενους του Μέσου πότε-πότε σαν «μπόνους» μαζί με το μισθό καμιά μετοχή, προπαγανδίζοντας ένα είδος λαϊκού καπιταλισμού (τύπου Θάτσερ). Όμως στα δύσκολα οι εργαζόμενοι δεν είχαν απολύτως κανένα δικαίωμα και καμία φωνή!
Όταν έγινε το πραξικόπημα ενάντια στον Τσάβες και τον απήγαγαν για λίγες ημέρες, τι έγινε με τα κανάλια στη Βενεζουέλα; Την πρώτη μέρα όλα δεν σταματούσαν να μιλούν με ενθουσιασμό για τη νέα κυβέρνηση που «έσωσε τη χώρα από τον κομμουνισμό» και για τον νέο ηγέτη της χώρας που, «συμπτωματικά», ήταν ο πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων! Από τη δεύτερη μέρα άρχισαν να συγκεντρώνονται οι εργαζόμενοι μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο ζητώντας πίσω τον πρόεδρό τους, τον Τσάβες, και άρχισαν οι πρώτες συγκρούσεις με την αστυνομία και οι πρώτοι νεκροί. Τα κανάλια σταμάτησαν εντελώς να μεταδίδουν την οποιαδήποτε είδηση. Από εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει πια δελτίο ειδήσεων, μονάχα προγράμματα μαγειρικής, κινούμενα σχέδια και σαπουνόπερες – και αυτό συνεχίστηκε για όλες τις μέρες που απαιτήθηκαν για να νικήσει η δημοκρατία και να επιστρέψει ο Τσάβες.
Αν οι εργάτες είχαν ένα τόσο δα δικαίωμα στο «πώς» να διαμορφώνεται το πρόγραμμα, θα είχαν στήσει κάμερα έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και θα έδειχναν σε όλο τον κόσμο πώς νικάει ο λαός στη μάχη την «αστυνομία», πώς σπάει ο στρατός κι ένα μέρος του πηγαίνει με τους διαδηλωτές και πώς στρατιώτες και εργαζόμενοι μπαίνουν μέσα στο Προεδρικό Μέγαρο και το καταλαμβάνουν. Δεν θα υπήρχαν σήμερα αυτές οι εικόνες, αν δεν τις είχε καταγράψει ένας Άγγλος δημοσιογράφος, που είχε βρεθεί εκεί για ένα ντοκιμαντέρ.
Είναι, όμως, μόνο η Βενεζουέλα όπου έγιναν τέτοια πράγματα; Όχι, και στην Αργεντινή τις ημέρες που έφευγαν οι πρόεδροι με τα ελικόπτερα, τα κανάλια που ήταν όλα ιδιωτικά, έκαναν λόγο μόνο για «ληστές, που σπάνε τα σούπερ μάρκετ»!
Σήμερα στην Ελλάδα, όπου περιμένουμε μεγάλα γεγονότα, μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και ενδεχομένως μια κυβέρνηση της Αριστεράς, τι στάση πιστεύετε ότι θα κρατήσουν τα ιδιωτικά κανάλια εκείνες τις κρίσιμες στιγμές; Δεν είναι φανερό πόσο απαραίτητο και κρίσιμο είναι ένα κανάλι κι ένα ραδιόφωνο που να λέει την αλήθεια στον κόσμο; Πιστεύω ότι δεν υπάρχει πράγμα πιο απαραίτητο από αυτό. Δεν χρειαζόμαστε ένα κανάλι κι ένα ραδιόφωνο που «να φοράει κοστούμι και γραβάτα», αλλά ένα κανάλι κι ένα ραδιόφωνο που θα είναι εκεί όπου θα χτυπά η καρδιά των ανθρώπων που αγωνίζονται για να αλλάξουν τη ζωή τους σε όλους τους τομείς, στην παιδεία, την υγεία. Γιατί η ενημέρωση ανήκει στους ανθρώπους της δουλειάς, καθώς σε αυτούς, άλλωστε, ανήκουν και η τέχνη και η ψυχαγωγία. Το θέατρο του Σαίξπηρ γεννήθηκε εκεί όπου ζούσαν οι λαϊκές μάζες, εκεί όπου αν δεν τους άρεσε η παράσταση δεν δίσταζαν να πετάξουν σάπια φρούτα και λαχανικά στους ηθοποιούς.
Μετά, το θέατρο το πήραν οι πλούσιοι και το έκαναν ένα «στεγνό» ακαδημαϊκό πράγμα. Θέλουμε ο Σαίξπηρ, ο Ντάριο Φο, ο Λόρκα, ο Μπρεχτ, η ενημέρωση και η επικαιρότητα να υπηρετούν και να ελέγχονται από όλους εμάς, τους εργάτες και τις εργάτριες.
* Η Γρασιέλα Κασαβιέχα είναι αλληλέγγυα στον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ και το άρθρο προέρχεται από την παρέμβασή της στην ανοιχτή συνέλευση αλληλέγγυων και εργαζομένων της ΕΡΤ, στις 2/09/2014, στα στούντιο της ΕΡΤ3
