Πατάει γκάζι στην εκποίηση δημόσιου πλούτου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
του Τριαντάφυλλου Αφεντουλίδη*
Με τη λήξη του διαγωνισμού για τον ΟΛΘ έχει προκύψει ένας πλειοδότης αγοράς του 67% του οργανισμού, από μια διαδικασία που ξεκίνησε το 2014. Σύμφωνα με την κυβέρνηση η ιδιωτικοποίηση γίνεται υπό την πίεση των δανειστών ώστε να αντληθούν κεφάλαια που θα καλύψουν το δημόσιο χρέος. Προκειμένου να μετριαστούν οι αντιδράσεις από την κοινωνία, επικαλούνται τις επενδύσεις και έργα τα οποία θα αναπτύξουν τις δυνατότητες του λιμανιού, που δεν υπήρχαν όσο το λιμάνι βρισκόταν υπό δημόσιο έλεγχο. Κάτι τέτοιο όμως δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.
Για να μπορέσει το λιμάνι να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα χρειάζονται επενδύσεις τουλάχιστον 309 εκατ. για την πενταετία 2017-2022 για να επεκταθεί ο 6ος προβλήτας στο κρηπίδωμα 26 κατά 600 μέτρα, να δημιουργηθούν 2 θέσεις πλεύσης για μεγάλα καράβια με βάθος βύθισμα 16 μέτρα και για να εκσυγχρονιστεί ο τερματικός σταθμός χύδην και γενικού φορτίου. Με αυτό τον τρόπο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να αποτελεί τουλάχιστον ένα από τα μεγαλύτερα των Βαλκανίων.
Αντί κυβέρνηση και ΤΑΙΠΕΔ να ακολουθήσουν ένα τέτοιο πλάνο – στο οποίο θα έπρεπε να προστεθούν έργα αξίας 132 εκατ. στην πενταετία 2022-2027 – μείωσαν το σχέδιο επενδύσεων στα 180 εκατ. Η δέσμευση του επενδυτή για τη διακίνηση φορτίου είναι να παραμείνει σταθερή για τα επόμενα 18 χρόνια. Έτσι καταρρίπτεται το επιχείρημα για ανάπτυξη του λιμανιού.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως το Δημόσιο θα έχει ένα συνολικό όφελος της τάξης του 1,1 δις. Η πραγματικότητα και οι αριθμοί όμως αναιρούν και αυτό το επιχείρημα καθώς πρέπει να συνυπολογιστούν τα ετήσια μερίσματα από το 67% μετοχικού κεφαλαίου και το 2% επί του τζίρου που χάνει το δημόσιο καθώς και τα 87 εκατ που βρίσκονται στα ταμεία του ΟΛΘ. Συνολικές απώλειες δηλ. περίπου στα 550 εκατ. Επιπλέον τα ετήσια κέρδη του ΟΛΘ είναι άνω των 21.000.000€ και οι δανειακές του υποχρεώσεις μηδενικές.
Η πόλη και οι πολίτες της Θεσσαλονίκης είναι απόντες από όλη αυτή την διαδικασία, δεν τους παίρνει υπόψη του ούτε το ΤΑΙΠΕΔ ούτε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρά τις κατά καιρούς ψευτοεξαγγελίες τους. Ως έρμαια οι πολίτες της Θεσσαλονίκης παρακολουθούν βουβοί και αμέτοχοι μια ιδιωτικοποίηση που τους αφορά άμεσα, μιας και μαζί με το λιμάνι δίνεται στον ιδιώτη όλο το παραλιακό μέτωπο από τον Προβλήτα 1 μέχρι το «Παλατάκι» στην Καλαμαριά, σε πλάτος 10μ από το κρηπίδωμα. Ποιος θα ενημερώσει υπεύθυνα αυτή την πόλη, ότι η υφιστάμενη Χερσαία Ζώνη Λιμένα Θεσσαλονίκης εκτείνεται από τον χείμαρρο Δενδροποτάμου (προβλήτας 6) μέχρι την Καλαμαριά (περιοχή «Παλατάκι»);
Πλέον περνάμε σε μια εποχή όπου σκοπός θα είναι το κέρδος και όχι η ωφέλεια (χρηστών, συναλλασσομένων, πολιτών, δημοσίου). Η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινοχρησία και απαγόρευση πώλησης των χώρων λιμένων (εκτός συναλλαγής) πολεμούνται ανοικτά.
Πλέον μεγάλο μέρος εμπορευμάτων έρχονται στην Ευρώπη από την Κίνα, την Ιαπωνία και γενικώς από την Άπω Ανατολή, σε αντίθεση με το παρελθόν που το 74% του παγκόσμιου δια θαλάσσης εμπορίου ερχόταν από την Αμερική. Αυτό δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα στη Θεσσαλονίκη και γενικώς στα λιμάνια της Μεσογείου σε σχέση με τα λιμάνια της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Ειδικά όταν επιτευχθεί καλύτερη σιδηροδρομική σύνδεση της Θεσσαλονίκης με την Κεντρική Ευρώπη.
Πλέον ο ανταγωνισμός μεταξύ των λιμανιών οξύνεται διαρκώς. Πολλές εταιρείες διαθέτουν αρκετά λιμάνια στην ευρύτερη περιοχή. Υπήρξε πίεση να μην αυξηθεί το μέγεθος του ελάχιστου φορτίου διακίνησης και τελικά το πέτυχαν, κάτι που πολλαπλά θα είναι αρνητικό για τον ΟΛΘ και την οικονομία. Αυτό αποτελεί μια προστατευτική κίνηση για ανταγωνιστικά λιμάνια που βρίσκονται στα χέρια εταιρειών που ενδιαφέρθηκαν και για τον ΟΛΘ.
Το λιμάνι μας έχει δυνατότητες. Προϋπόθεση είναι τα αναπτυξιακά έργα και η αξιοποίηση του συνόλου του κεφαλαίου του λιμανιού, δηλαδή των οικονομικών πόρων, των υποδομών και φυσικά του ανθρώπινου κεφαλαίου. Υπάρχει εργασιακή εμπειρία από τους παλιότερους και πρέπει να μεταφερθεί σε νέους εργαζόμενους. Ο ΟΛΘ είναι υποστελεχωμένος και απαιτούνται άμεσες προσλήψεις. Αντ’ αυτού δεν υπάρχει καμία δέσμευση σχετικά με το υφιστάμενο προσωπικό και τις εργασιακές συνθήκες, όπως ακριβώς έγινε και στον Πειραιά με την Cosco. Ο κίνδυνος απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων είναι πολύ μεγάλος.
Εν τέλει καταλήγουμε πως κανείς όρος δεν ικανοποιείται και κανείς λόγος δεν δικαιολογείται από όσους χρησιμοποιήθηκαν από ΤΑΙΠΕΔ και κυβερνήσεις για το ξεπούλημα-διαρπαγή του ΟΛΘ. Ούτε το αντίτιμο, ούτε το αναπτυξιακό σχέδιο, ούτε η πόλη και οι πολίτες. Το μόνο που θα μείνει για τη χώρα και την κοινωνία θα είναι ένα ξεπουλημένο λιμάνι, με κουτσουρεμένες δυνατότητες ανάπτυξης και εργασιακές σχέσεις γαλέρας.
* Ο Τριαντάφυλλος Αφεντουλίδης είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων ΟΛΘ και σύνεδρος ΟΜΥΛΕ
