Στο προηγούμενο φύλλο (22/5 -σελ. 12) στη συνέντευξη του Βαγγέλη Πιλάλη, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, εξαιτίας τεχνικού προβλήματος, δημοσιεύτηκαν κάποιες απαντήσεις πριν την τελική τους επιμέλεια. Ζητάμε συγγνώμη και δημοσιεύουμε τις επίμαχες ερωτήσεις και απαντήσεις.
Είστε απ’ αυτούς που στηρίξατε τη διεξαγωγή του συνεδρίου…
Η τάση που συμμετέχω, αλλά και εγώ προσωπικά, στηρίξαμε τη διεξαγωγή του έκτακτου συνεδρίου μ’ ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό που εξυπηρετούσε δύο πολύ μεγάλες ανάγκες του ΣΥΝ και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη συγκυρία.
Πρώτον, να προχωρήσουν κάποιες ώριμες οργανωτικές και καταστατικές αλλαγές τις οποίες απαιτεί εδώ και χρόνια η βάση του κόμματος και δεύτερο, να υπάρξει ένα φρέσκο πολιτικό σχέδιο για τη δημοκρατική αναζωογόνηση και την προγραμματική εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση αυτό το μίνιμουμ σκεπτικό που έβλεπε και προς τα μέσα και προς τα έξω και που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει, γόνιμα, τα κρισιακά φαινόμενα του πρόσφατου παρελθόντος, στηρίξαμε την επιλογή της διεξαγωγής του έκτακτου συνεδρίου. Το Συνέδριο, όμως, σήμερα έχει πάρει εντελώς άλλη τροπή…
Τι σας ώθησε να κατεβάσετε και σε αυτό το Συνέδριο εναλλακτική πλατφόρμα;
Το κείμενο που διαμορφώθηκε, κατά πλειοψηφία στην επιτροπή θέσεων και μετά στην κεντρική πολιτική επιτροπή, φάνηκε από την αρχή ότι δεν μεριμνούσε για τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων της λεγόμενης αριστερής πλειοψηφίας, αλλά επιδίωκε πρωτίστως τη σύγκλιση και την επικοινωνία με τις πιο μετριοπαθείς απόψεις στελεχών, που προερχόταν από την Ανανεωτική Πτέρυγα.
Αυτό εννοείται δεν έγινε τυχαία, ήταν επιλογή.
Φάνηκε, δηλαδή, εξ αρχής ότι δεν υπήρχε ουσιαστικά περιθώριο συνεννόησης, αλλά ούτε και διάθεση για συγκλίσεις προς μια πλατφόρμα με στοιχεία μιας σοβαρής αντικαπιταλιστικής κριτικής και ενός πολιτικού σχεδίου που θα πήγαινε ένα βήμα πιο πέρα την ενωτική, ανασυνθετική διαδικασία της αριστεράς. Έτσι… αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε εναλλακτικό-αντιπαραθετικό κείμενο.
Το κείμενό σας που εστιάζει;
Σε πέντε βασικά ζητήματα.
Πρώτον, στο ότι στον ΣΥΝ χρειάζονται μεγάλες οργανωτικές και καταστατικές αλλαγές που να σπάνε αυτόν τον ιδιότυπο συγκεντρωτισμό των τάσεων, των βαρόνων και του προεδρισμού – τόσο στην εσωκομματική ζωή όσο και στη δημόσια παρουσία. Προτείνουμε εναλλακτικές δομές με σαφή αντιγραφειοκρατικά και δικτυακά χαρακτηριστικά.
Δεύτερον, στο ότι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που συμμετέχει ο ΣΥΝ θα πρέπει να απεμπλακούν από τη συμμετοχή τους στα κορυφαία όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, αν θέλουν να δημιουργήσουν αξιόπιστους δεσμούς με ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Η δημιουργία ενός νέου συνδικαλιστικού παραδείγματος είναι, πλέον, μαζική κοινωνική απαίτηση και η Αριστερά οφείλει να το αντιληφθεί, ώστε να μη συνεχίσει να δίνει άλλοθι σε επικίνδυνες κομφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων έδειξε μεν τον δρόμο, αλλά χρειάζεται να συνοδευθεί και από τέτοιους ισχυρούς κεντρικούς συμβολισμούς.
Τρίτον, στο ότι η υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ από τον ΣΥΝ και η γενικότερη εξέλιξη του ευρωενωσιακού εγχειρήματος ήταν η συμπύκνωση της ιστορικής ήττας των απόψεων του αφελούς κοσμοπολιτισμού και μεταρρυθμισμού που επικράτησαν επί μακρόν στην Ανανεωτική Αριστερά. Οι απόψεις αυτές, δυστυχώς, εμφανίζονται με άκρως αντιφατικό, ηγεμονικό όμως τρόπο και μέσα στο κείμενο της πλειοψηφίας. Πιστεύουμε ότι χρειάζεται συνολική επανεξέταση το ζήτημα της συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ και το κατά πόσο είναι εφικτή μια στρατηγική προοδευτικής αλλαγής του χαρακτήρα της Ε.Ε. Εμείς πιστεύουμε ότι η Ε.Ε. δεν μεταρρυθμίζεται και ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι εφικτή και υπό προϋποθέσεις μπορεί να λειτουργήσει, μεσοπρόθεσμα, προς όφελος των εργαζομένων.
Τέταρτον, στο ότι ο ΣΥΝ μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, όχι ως το άθροισμα των επί μέρους συνιστωσών, αλλά ως την δυναμική ενός ανοιχτού, ζωντανού πολιτικού οργανισμού που έχει ισχυρή κοινωνική ταυτότητα.
Πέμπτον και τελευταίο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό, είναι το ζήτημα της χρεοκοπίας της χώρας και την απάντηση που πρέπει να δώσει η Αριστερά.
Εμείς υποστηρίξαμε, εξαρχής, την επιλογή της στάσης πληρωμών, στο πλαίσιο όμως μιας ευρύτερης στρατηγικής προοδευτικής διεξόδου για την χώρα και ενός άλλου συσχετισμού δύναμης. Η στάση πληρωμών μπορεί να είναι ένα κεντρικό αίτημα-εργαλείο μιας ιδεολογικοπολιτικής αντεπίθεσης που θα σηματοδοτεί αυτήν τη στρατηγική συσπείρωσης ευρύτερων κοινωνικών και λαϊκών δυνάμεων.
(…) Να κλείσουμε με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με την υπόθεση Κουβέλη. Βγήκαν πολλές ανακοινώσεις που στοχοποιούν την Αριστερή Ανασύνθεση…
Μας έκανε εντύπωση αυτό το μπαράζ δηλώσεων για το ζήτημα. Εδώ παραβιάζεται μια βασική δημοκρατική αρχή: Το δικαίωμα του μέλους να επιλέγει ποια πρόσωπα και ποιες πολιτικές απόψεις πίσω απ’ τα πρόσωπα στηρίζει. Ο Φώτης Κουβέλης είναι ένας σύντροφος που έχει πάρα πολλές φορές εκτραπεί σε σχέση με τα συμφωνηθέντα, δηλαδή τις συνεδριακές μας αποφάσεις. Έτσι, είναι ένα πρόσωπο που, κάλλιστα, θα μπορούσε να αποδοκιμαστεί πολιτικά, στο πλαίσιο μιας προσυνεδριακής διαδικασίας από οποιαδήποτε μέλος. Άρα, για ποιο λόγο αυτός ο εκνευρισμός, αυτό το μπαράζ δηλώσεων; Όσα έγιναν ήταν μία ψήφος πολιτικής αποδοκιμασίας και όχι, βέβαια, μεθόδευση. Δεν βρισκόμαστε στη θέση του ενόχου, στην οποία μάλλον βρίσκεται ο σύντροφος Κουβέλης, για την ηθελημένη στρέβλωση που, συχνά-πυκνά, κάνει στο δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού. Να πω, επιπλέον, ότι υπάρχει και ένα ζήτημα τοπικού χαρακτήρα, το οποίο έχει και αυτό τη σημασία του. Στην Καλλιθέα υπάρχει ένα πολύχρονο κίνημα πολιτών για τη μετατροπή του χώρου του Φαληρικού Ιππόδρομου σε πάρκο. Βέβαια, η προηγούμενη κυβέρνηση προτίμησε να φέρει στη Βουλή ένα σχέδιο αξιοποίησής του, δηλαδή τσιμεντοποίησής του από το Ίδρυμα Νιάρχου. Ο σύντροφος Κουβέλης, δυστυχώς, μέσα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να ρωτήσει ούτε έναν από την πολιτική κίνηση , την δημοτική κίνηση ή και τον ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής που πρωτοστατούν στις σχετικές κινητοποιήσεις, τοποθετήθηκε θετικά σε αυτήν την προοπτική παραχώρησης. Κατά πλειοψηφία, βέβαια, η Κοινοβουλευτική Ομάδα αποφάσισε να μη στηρίξει στη Βουλή αυτή τη σύμβαση.
Καταλαβαίνετε, όμως, πώς ένιωσαν τα μέλη του Συνασπισμού της Καλλιθέας, όταν έμαθαν πως το μέλος της οργάνωσής τους και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε το αντίθετο…
