Με αφορμή την εισβολή της Τουρκίας στη βόρεια Συρία, και το συνεχιζόμενο έγκλημα εις βάρος του κουρδικού λαού, ο Δρόμος πραγματοποίησε στη Θεσσαλονίκη συζήτηση για τον διαρκή αναθεωρητικό και εμπρηστικό ρόλο της Τουρκίας. Την Τουρκία η οποία αποτελεί απειλή για την ειρήνη και την ασφάλεια όχι μόνο για τη Μέση Ανατολή αλλά και για την Κύπρο και το Αιγαίο. Στη συζήτηση συμμετείχαν ο εκπρόσωπος στην Ελλάδα του PYD (κόμματος των Κούρδων της Συρίας), Ιμπραχίμ Μουσλέμ και ο δημοσιογράφος στην εφημερίδα Φιλελεύθερος της Κύπρου, Αλέκος Μιχαηλίδης. Εκ μέρους του Δρόμου μίλησε ο Δημήτρης Γκάζης, ενώ τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Γιώργος Φιλιππάκης. Δημοσιεύουμε ορισμένα αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις των ομιλητών.
Δημήτρης Γκάζης: Διδάγματα από το έγκλημα στη Συρία
Η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και το νέο έγκλημα εις βάρος του Κουρδικού λαού ας γίνει μια αφορμή για να βγουν κάποια διδάγματα για μας εδώ στην Ελλάδα.
Δίδαγμα πρώτο: Ο πόλεμος πλησιάζει επικίνδυνα στη γειτονιά μας. Η Τουρκία δημιουργεί τετελεσμένα σε Ανατολή και Δύση. Αλλού με όπλα, αλλού με απειλές πολέμου, αλλού με πλατφόρμες εξόρυξης υδρογονανθράκων, αλλού μετατρέποντας τις μεταναστευτικές ροές σε γεωπολιτικό όπλο γκριζαρίσματος περιοχών.
Δίδαγμα δεύτερο: Δεν θα μας σώσουν οι προστάτες. Ο κουρδικός λαός για μια ακόμη φορά βρίσκεται ξεκρέμαστος από τους διεθνείς συμμάχους τους. Η εδώ πολιτική ελίτ, συνεχίζει να πιστεύει πως πουλώντας εκδούλευση στο ΝΑΤΟ και τους δυτικούς συμμάχους θα σωθεί από τους κινδύνους. Το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει το επόμενο αντάλλαγμα της Δύσης προς τον Ερντογάν.
Δίδαγμα τρίτο: Υπάρχουν πολλά επίπεδα άμυνας, για έναν λαό που θέλει να παλέψει για την κυριαρχία του. Η διεθνής καταγγελία της Τουρκίας και η εκμετάλλευση κάθε αντίθεσής της με άλλες δυνάμεις. Η κοινή στάση Ελλάδας-Κύπρου απέναντι στις προκλήσεις. Τα παραπάνω προφανώς απαιτούν την απομόνωση των φωνών εκείνων που χρησιμοποιούν την απειλή πολέμου, προπαγανδίζοντας πως ο μόνος δρόμος είναι η υποχώρησή μας στις απαιτήσεις του Σουλτάνου.
Δίδαγμα τέταρτο: Η υπεράσπιση της κυριαρχίας και της ελευθερίας των λαών στην περιοχή μας είναι ένα οικουμενικό ζήτημα. Κόντρα στην διπλή ισοπέδωση, από την παγκοσμιοποίηση της Δύσης και τον ισλαμοφασιστικό χυλό της Ανατολής .Εθνικός, θρησκευτικός και πολιτισμικός πλουραλισμός είναι η δύναμη της περιοχής μας.
Ιμπραχίμ Μουσλέμ: Πάντα η απάντησή μας θα είναι αντίσταση
Η εισβολή από την Τουρκία έχει σκοπό την εθνοκάθαρση του κουρδικού λαού. Η εισβολή αυτή έχει όμως και την υπογραφή των δυο μεγάλων δυνάμεων, ΗΠΑ-Ρωσία, και την ανοχή της Ευρώπης. Ο κίνδυνος που έρχεται από την Τουρκία δεν αφορά μόνο τον κουρδικό λαό. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος αλλά στη συνέχεια έρχονται η Κύπρος και η Ελλάδα. Εξάλλου όλοι είδαμε και τον χάρτη που παρουσίασε ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας. Και παρόλο στον χάρτη η Τουρκία έπαιρνε όλο το Αιγαίο, τη μισή Ελλάδα, όλη τη Μακεδονία, δεν είδαμε κάποιος να απαντήσει από ελληνικής πλευράς.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο Ερντογάν θέλει να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας στη Βόρεια Συρία, όπου δεν υπάρχουν πόροι για να ζήσουν 2 εκατ. άνθρωποι. Σκοπός του είναι να χτίσει πολιτείες-κέντρα συγκέντρωσης, όπου θα εκπαιδεύονται ισλαμιστές από όλο τον κόσμο και από εκεί να βγουν οι νέοι γενίτσαροι. Δηλαδή να δημιουργήσει εκεί το νέο στρατό του χαλιφάτου, που θα είναι αποθήκη και παραγωγή τζιχαντιστών για την Τουρκία. Κι ενώ τώρα απειλεί τον Έβρο με τους πρόσφυγες, σε λίγο θα τους απειλεί και με τους τζιχαντιστές.
Όλα αυτά δείχνουν, τη νοοτροπία της Τουρκίας και πως το μέλλον είναι δυσοίωνο για όλους μας. Εμείς από πλευράς μας, θα αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους, γιατί δεν τίθεται ζήτημα να πάμε κάπου αλλού. Περιμένουμε να δούμε τι συμφωνίες έχουν γίνει με ΗΠΑ και Ρωσία, αλλά πάντα η απάντησή μας στους Τούρκους θα είναι αγώνας και αντίσταση μέχρι τη νίκη.
Αλέκος Μιχαηλίδης: Κύπρος, Ελλάδα και Κουρδιστάν ενάντια σ’ έναν παμφάγο φασισμό
Τις ώρες, λοιπόν, που –δικαίως– η καρδιά των ανθρώπων χτυπά στη Βόρεια Συρία, η κυπριακή υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ βιώνει τη δική της τουρκική εισβολή. Δεν είναι, προφανώς, κάτι πρωτόγνωρο για την κυπριακή πραγματικότητα, που εξελίσσεται πάντα βάσει των ορέξεων της Άγκυρας, είναι μια διαρκής αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, εντός των τεμαχίων της ΑΟΖ της.
Στα παραπάνω, οι ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου απαντούν με… διαβήματα. Πηγαινοέρχονται, δυστυχώς, στις Βρυξέλλες και φέρνουν πίσω κάποια αόριστη αλληλεγγύη από τους Ευρωπαίους εταίρους και μέτρα εναντίον της Τουρκίας που δεν προκαλούν ανησυχία στον Ερντογάν. Το κατοχικό καθεστώς –αν και ετοιμάζεται για «εκλογές», για παράνομες εκλογές τον Απρίλιο του 2020– προχωρεί στην προετοιμασία για να εποικίσει και την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το Κυπριακό παραμένει άλυτο και η κατάσταση τραγική. Κατά το παράδειγμα ολόκληρου του Ελληνισμού, η Κύπρος πάσχει από έλλειψη οράματος. Τα δύο μεγάλα κόμματα, της Δεξιάς και της Αριστεράς, ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, έχουν να προτάξουν μόνο έναν οδυνηρό συμβιβασμό και την αποδοχή κάποιας ήττας που μονάχα αθωώνει το έγκλημα της Τουρκίας. Και βέβαια με την ίδια τακτική και φιλοσοφία, που οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα και που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στα επόμενα, που ίσως να είναι και τα τελειωτικά για τον κυπριακό ελληνισμό. Τα υπόλοιπα κόμματα, δυστυχώς, επικεντρώνονται σε ψελλίσματα και υποτονικές αντιστάσεις, πάντα με τον γνώμονα ότι η Τουρκία είναι το τέρας και πρέπει να το ταΐσουμε για να μη μας φάει.
Κύπρος, Ελλάδα και Κουρδιστάν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα παμφάγο φασισμό, που δεν καταλαβαίνει ούτε από συμπεράσματα υψηλού επιπέδου ούτε από ατάκες στα κοινωνικά δίκτυα. Τα πάντα είναι κοινά.
