Οι φετινές εκδηλώσεις για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, ήταν αρκετά μαζικές. Αρκετός κόσμος και ιδίως νεότεροι άνθρωποι φαίνεται πως συγκινούνται από τα χαρακτηριστικά, την εικόνα και τα μηνύματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ακόμη και αν έχουν περάσει πενηνταένα χρόνια. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητο ή δεδομένο και σίγουρα αποτελεί μια, έστω και μικρή, στιγμή ελπίδας και ανάτασης. Ειδικά δε τα τελευταία χρόνια που η εξέγερση του Πολυτεχνείου αυτονόητα συνδέεται με την ανάγκη για αντίσταση στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, για αλληλεγγύη στους λαούς που υφίστανται τον πόλεμο. Φέτος η πορεία του Πολυτεχνείου κατέληξε στην πρεσβεία του Ισραήλ, αφού πρώτα έκανε την καθιερωμένη στάση της στην αμερικανική πρεσβεία.
Η λογική και ο συμβολισμός αυτής της αλλαγής είναι ίσως προφανής για τους περισσότερους, ωστόσο παραμένει μυστήριο για τον Γ. Πρετεντέρη ο οποίος αδυνατεί να κατανοήσει όχι μόνο την κατάληξη στην πρεσβεία του Ισραήλ αλλά ακόμη και την στάση μπροστά στην πρεσβεία των ΗΠΑ. Έτσι σε πρόσφατο άρθρο του διερωτάται αν έχει καμία σχέση το Ισραήλ ή οι ΗΠΑ με την πορεία του Πολυτεχνείου, ενώ συνεχίζει προτείνοντας –ειρωνικά– την επόμενη φορά η πορεία να καταλήξει στην πρεσβεία του Σουδάν! Φαίνεται πως ενοχλείται ο Γ. Πρετεντέρης, και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, που το Πολυτεχνείο αντέχει ακόμη και που δεν έχει μετατραπεί πλήρως σε μια καρικατούρα που να αφορά αποκλειστικά τον μικρόκοσμο της αριστεράς. Μάλλον δε ενοχλείται ακόμη περισσότερο για αυτές τις δύο συγκεκριμένες στάσεις. Ο Γ. Πρετεντέρης «δεν θυμάται» την παραδοχή Κλίντον για την ευθύνη των ΗΠΑ, «δεν γνωρίζει» τη σχέση ορισμένων εκ των πρωτεργατών του πραξικοπήματος με τη CIA και γενικώς ούτε είδε ούτε άκουσε τίποτα σχετικά με την ανάμειξη των ΗΠΑ σε αυτό το ζήτημα. Αντίστοιχα δεν μπορεί να αντιληφθεί πως σχετίζεται μια αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση με τη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ στην Παλαιστίνη, η οποία συμβαίνει με την καταλυτική συνδρομή των ΗΠΑ. Δεν αντιλαμβάνεται την αλληλεγγύη που νιώθουν ορισμένοι απέναντι στο παλαιστινιακό δράμα, την οργή για τον πόλεμο, την αντιπαραβολή όσων συμβαίνουν δίπλα μας με όσα συνέβησαν εδώ πενήντα χρόνια πριν και την ανησυχία πως για μια ακόμη φορά οι ίδιες δυνάμεις μας σπρώχνουν σε σκοτεινές μέρες. Δεν πειράζει, όπως αναφέρει και στο άρθρο του «το θέμα δεν είναι τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί. Το θέμα δεν είναι καν η πραγματικότητα» και όντως δεν είναι σίγουρα για εκείνον και διάφορους άλλους δημοσιολογούντες με επιλεκτική μνήμη και ακόμη πιο επιλεκτική πένα.
Σε πείσμα τους ούτε η ιστορία αλλάζει ούτε και η πραγματικότητα και η επέτειος του Πολυτεχνείου επιμένει να τα θυμίζει πεισματάρικα. Εκείνο που είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι πως το ενδιαφέρον για το Πολυτεχνείο παραμένει έντονο και δεν περιορίζεται στις κλασικές δυο-τριών ημερών ή ακόμη απλώς στην καθιερωμένη πορεία. Ειδικά τα τελευταία χρόνια που η συζήτηση για το ζήτημα έχει ανοιχτεί και σε άλλα θέματα που αφορούν όχι μόνο τα γεγονότα εντός του Πολυτεχνείου, αλλά και σε όσα συνέβησαν εκείνες τις μέρες, στη σπουδή που δόθηκε από το σύστημα για να καταστείλει γενικότερα τον λαϊκό ριζοσπαστισμό που είχε διαδοθεί σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και στο πώς φτάσαμε στην ιστορική εξέγερση.
