Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Τα νέα από τις Βρυξέλλες, όπως αναμενόταν, ήταν συνθληπτικά. Η Σύνοδος Κορυφής αποφάσισε να διατηρήσει την Ελλάδα νεκροζώντανη, ώστε να συνεχιστεί η τοκογλυφική αφαίμαξη.
Τα νέα από τις Βρυξέλλες, όπως αναμενόταν, ήταν συνθληπτικά. Η Σύνοδος Κορυφής αποφάσισε να διατηρήσει την Ελλάδα νεκροζώντανη, ώστε να συνεχιστεί η τοκογλυφική αφαίμαξη.
Η χώρα δεμένη με τα δάνειά της, μέσα από δρακόντειες, εμπράγματες εγγυήσεις, μετατρέπεται σε άδειο κέλυφος. Κινδυνεύει πλέον με ολοσχερή διαμελισμό.
Το εντυπωσιακό είναι η ολύμπια ψυχραιμία, σχεδόν απάθεια, με την οποία αντιμετωπίζει τις εξελίξεις η κοινωνία. Γεγονός που ξάφνιασε την κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος εξήρε την εντυπωσιακή ωριμότητα του λαού. Πρόκειται για επενέργεια της αναδίπλωσης (προσωρινής ήττας ίσως;) του κινήματος των πλατειών. Καθώς επίσης και του πασιφανούς γεγονότος ότι καμιά πολιτική δύναμη –της Αριστεράς προφανώς– δεν είναι σε θέση να τροφοδοτήσει αγώνες γύρω από αυτά τα γεγονότα. Θα απαιτούνταν αντίστοιχος προσανατολισμός και σχέδιο με επίκαιρες αιχμές, τα οποία όχι μόνο λείπουν εξαιτίας αδυναμίας, αλλά βρίσκονται στον αντίποδα των τακτικών πολιτικών επιδιώξεων των περισσότερων από τα αριστερά σχήματα.
Υπό τις παρούσες ισορροπίες, τους υφιστάμενους μηχανισμούς εκπροσώπησης, τη δεδομένη αγωνιστική – κοινωνική διαθεσιμότητα, ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει τη δυνατότητα να παρέμβει ακυρωτικά. Άλλωστε, είναι πλέον μαζικά κατανοητό ότι οι λύσεις δεν είναι απλά οικονομικές και μάλιστα αυτόματες. Δεν προκύπτουν από αποσπασματικές διεκδικήσεις, αυτονομισμούς γύρω από την άρνηση του Χρέους (έστω και εάν αυτό είναι μια προϋπόθεση). Συνδέονται με τη μετάβαση προς μια καινούργια κοινωνική ισορροπία, ελευθερωτική, ανοιχτή στην ίδια της την προαγωγή αλλά και την ανθρώπινη χειραφέτηση. Οι ειδικότεροι στόχοι, τα πεδία των ρήξεων μιας τέτοιας πορείας, πρόκειται να γίνουν διαυγέστερα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Προς το παρόν, η αναμέτρηση θα διεξαχθεί στο πεδίο της πολιτικής. Η καταδίκη σε αργόσυρτο θάνατο, που εκφώνησε η Ε.Ε. και η πολιτική διαχείρισής της στο εσωτερικό από το ΠΑΣΟΚ θα αναδείξει τα σημεία αντιπαράθεσης. Το κίνημα θα επανέλθει. Σε αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα και τις μανούβρες ανακύκλωσής του, που και αυτές προωθούνται ως συστημική διέξοδος και αποπροσανατολισμός. Στο μεταξύ, το κεντρικό πολιτικό σκηνικό σηματοδοτείται από την εικόνα της υποτέλειας. Η χώρα σε ημιαποικιακή τροχιά, θυμίζει τη μεταπολεμική περίοδο της άγριας ξενοκρατίας. Ο Παπανδρέου, δουλοπρεπής, ικετεύει του Ευρωπαίους, για σχέδια σωτηρίας. Ούτε τα συνήθη ψεύδη περί διαπραγματεύσεων τάχατες, δεν είχε το κουράγιο να ψελλίσει. Ο Σαμαράς, υποκλίνεται στη Χίλαρη. Παρουσιάζει το οικονομικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας και ελπίζει στην ευμένειά της, τονίζοντας τις διαφορές του με τη Μέρκελ.
Ο Βενιζέλος ταξιδεύει στις ΗΠΑ για να τονώσει τις επαφές, να δημιουργήσει άλλες και να τύχει προνομίων υποδοχής που αντιστοιχούν σε επίπεδο πρωθυπουργού. Οι ΗΠΑ παίζουν πάντα καλά το παιχνίδι των εναλλακτικών διαύλων. Ακόμα και οι πλέον αφοσιωμένοι άνθρωποί τους δεν πρέπει να νοιώθουν μοναδικοί, αντίθετα οφείλουν να αισθάνονται την πίεση των ανερχόμενων ανταγωνιστών τους. Σε πλέγμα τέτοιων πρακτικών, παλινδρομεί η χώρα σήμερα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι πολιτικές σχέσεις εκπροσώπησης στο εσωτερικό, διαρρηγνύονται περαιτέρω. Η πολιτική κρίση παροξύνεται. Το αίτημα για κόμματα αποκομμένα από τα διάφορα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, διογκώνεται. Πλάι στην απαίτηση για επανασύνδεση της πολιτικής με την κοινωνική βάση την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Τα κόμματα του συστημισμού, είναι διαρκώς υπόλογα.
Ωστόσο, πλέον το μήνυμα, με διαφορετικό ίσως αλλά αξιοσημείωτο τρόπο, στέλνεται και στην Αριστερά.
Το εντυπωσιακό είναι η ολύμπια ψυχραιμία, σχεδόν απάθεια, με την οποία αντιμετωπίζει τις εξελίξεις η κοινωνία. Γεγονός που ξάφνιασε την κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος εξήρε την εντυπωσιακή ωριμότητα του λαού. Πρόκειται για επενέργεια της αναδίπλωσης (προσωρινής ήττας ίσως;) του κινήματος των πλατειών. Καθώς επίσης και του πασιφανούς γεγονότος ότι καμιά πολιτική δύναμη –της Αριστεράς προφανώς– δεν είναι σε θέση να τροφοδοτήσει αγώνες γύρω από αυτά τα γεγονότα. Θα απαιτούνταν αντίστοιχος προσανατολισμός και σχέδιο με επίκαιρες αιχμές, τα οποία όχι μόνο λείπουν εξαιτίας αδυναμίας, αλλά βρίσκονται στον αντίποδα των τακτικών πολιτικών επιδιώξεων των περισσότερων από τα αριστερά σχήματα.
Υπό τις παρούσες ισορροπίες, τους υφιστάμενους μηχανισμούς εκπροσώπησης, τη δεδομένη αγωνιστική – κοινωνική διαθεσιμότητα, ο λαϊκός παράγοντας δεν έχει τη δυνατότητα να παρέμβει ακυρωτικά. Άλλωστε, είναι πλέον μαζικά κατανοητό ότι οι λύσεις δεν είναι απλά οικονομικές και μάλιστα αυτόματες. Δεν προκύπτουν από αποσπασματικές διεκδικήσεις, αυτονομισμούς γύρω από την άρνηση του Χρέους (έστω και εάν αυτό είναι μια προϋπόθεση). Συνδέονται με τη μετάβαση προς μια καινούργια κοινωνική ισορροπία, ελευθερωτική, ανοιχτή στην ίδια της την προαγωγή αλλά και την ανθρώπινη χειραφέτηση. Οι ειδικότεροι στόχοι, τα πεδία των ρήξεων μιας τέτοιας πορείας, πρόκειται να γίνουν διαυγέστερα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Προς το παρόν, η αναμέτρηση θα διεξαχθεί στο πεδίο της πολιτικής. Η καταδίκη σε αργόσυρτο θάνατο, που εκφώνησε η Ε.Ε. και η πολιτική διαχείρισής της στο εσωτερικό από το ΠΑΣΟΚ θα αναδείξει τα σημεία αντιπαράθεσης. Το κίνημα θα επανέλθει. Σε αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα και τις μανούβρες ανακύκλωσής του, που και αυτές προωθούνται ως συστημική διέξοδος και αποπροσανατολισμός. Στο μεταξύ, το κεντρικό πολιτικό σκηνικό σηματοδοτείται από την εικόνα της υποτέλειας. Η χώρα σε ημιαποικιακή τροχιά, θυμίζει τη μεταπολεμική περίοδο της άγριας ξενοκρατίας. Ο Παπανδρέου, δουλοπρεπής, ικετεύει του Ευρωπαίους, για σχέδια σωτηρίας. Ούτε τα συνήθη ψεύδη περί διαπραγματεύσεων τάχατες, δεν είχε το κουράγιο να ψελλίσει. Ο Σαμαράς, υποκλίνεται στη Χίλαρη. Παρουσιάζει το οικονομικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας και ελπίζει στην ευμένειά της, τονίζοντας τις διαφορές του με τη Μέρκελ.
Ο Βενιζέλος ταξιδεύει στις ΗΠΑ για να τονώσει τις επαφές, να δημιουργήσει άλλες και να τύχει προνομίων υποδοχής που αντιστοιχούν σε επίπεδο πρωθυπουργού. Οι ΗΠΑ παίζουν πάντα καλά το παιχνίδι των εναλλακτικών διαύλων. Ακόμα και οι πλέον αφοσιωμένοι άνθρωποί τους δεν πρέπει να νοιώθουν μοναδικοί, αντίθετα οφείλουν να αισθάνονται την πίεση των ανερχόμενων ανταγωνιστών τους. Σε πλέγμα τέτοιων πρακτικών, παλινδρομεί η χώρα σήμερα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι πολιτικές σχέσεις εκπροσώπησης στο εσωτερικό, διαρρηγνύονται περαιτέρω. Η πολιτική κρίση παροξύνεται. Το αίτημα για κόμματα αποκομμένα από τα διάφορα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, διογκώνεται. Πλάι στην απαίτηση για επανασύνδεση της πολιτικής με την κοινωνική βάση την οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Τα κόμματα του συστημισμού, είναι διαρκώς υπόλογα.
Ωστόσο, πλέον το μήνυμα, με διαφορετικό ίσως αλλά αξιοσημείωτο τρόπο, στέλνεται και στην Αριστερά.
Σχόλια
