Επιμέλεια: Γιάννης Σχίζας
Πρόσθετα χέρια από έναν χωλό
Ένα ρομποτικό προσθετικό χέρι κατασκεύασε για τον εαυτό του ο Νταβίντ Αγκιλάρ χρησιμοποιώντας τουβλάκια Lego, καθώς γεννήθηκε χωρίς πήχη στο δεξί χέρι του εξαιτίας μιας σπάνιας γενετικής πάθησης.
Ο 19χρονος Αγκιλάρ, ο οποίος σπουδάζει βιολογική μηχανική στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Καταλονίας στην Ισπανία, χρησιμοποιεί ήδη το τέταρτο μοντέλο του πολύχρωμου προσθετικού μέλους και το όνειρό του είναι να σχεδιάσει οικονομικά ρομποτικά μέλη γι’ αυτούς που τα έχουν ανάγκη.
Τα πλαστικά τουβλάκια, που ήταν άλλοτε το αγαπημένο του παιχνίδι, έγιναν για τον Αγκιλάρ το υλικό για να κατασκευάσει τον πρώτο του, ακόμη πολύ στοιχειώδη, τεχνητό πήχη σε ηλικία εννέα ετών και κάθε νέα εκδοχή είχε περισσότερες δυνατότητες κίνησης από την προηγούμενη.
«Ως παιδί ήμουν πολύ νευρικός μπροστά σε άλλους, επειδή ήμουν διαφορετικός, όμως αυτό δεν με έκανε να πάψω να πιστεύω στα όνειρά μου», δήλωσε στο Reuters ο Αγκιλάρ, ο οποίος κατάγεται από την Ανδόρα, ένα μικροσκοπικό πριγκιπάτο ανάμεσα στην Ισπανία και τη Γαλλία. «Ήθελα να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη σαν τους άλλους ανθρώπους, με δύο χέρια», λέει ο Αγκιλάρ, ο οποίος χρησιμοποιεί το τεχνητό μέλος μόνο ευκαιριακά και είναι αυτάρκης χωρίς αυτό.
Όλες οι εκδοχές της κατασκευής του εκτίθενται στο δωμάτιό του στη φοιτητική εστία στα περίχωρα της Βαρκελώνης. Τα τελευταία μοντέλα φέρουν το σήμα MK ακολουθούμενο από τον αριθμό – φόρος τιμής στον υπερήρωα των κόμικς Iron Man και στη θωρακισμένη στολή του, την MK.
Ο Αγκιλάρ, ο οποίος χρησιμοποιεί τουβλάκια Lego που του παρέχει ένας φίλος, παρουσίασε με υπερηφάνεια ένα κόκκινο και κίτρινο πλήρως λειτουργικό ρομποτικό βραχίονα όταν ήταν 18 ετών.
Σε ένα βίντεο παρουσίασης στο κανάλι του στο YouTube, το οποίο διαχειρίζεται με το ψευδώνυμο «Hand Solo», αναφέρει πως ο στόχος του είναι να δείξει στον κόσμο ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο και πως η αναπηρία δεν μπορεί να μας σταματήσει.
Αφού αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο θέλει να δημιουργήσει οικονομικές προσθετικές λύσεις για ανθρώπους που τις έχουν ανάγκη.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Κατοικίες στη Σελήνη
Ο Άγγελος Χρυσοβαλάντης Αλφατζής, φοιτητής της Σχολής Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ, είναι ένας από τους νεαρούς ερευνητές από πολλά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα, που συνεργάζονται με το κέντρο αστροναυτών του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) στην Κολωνία της Γερμανίας και «κατεβάζουν» νέες ιδέες, οι οποίες θα βοηθήσουν τις μελλοντικές αποστολές της Ευρώπης στο φεγγάρι και πέρα από αυτό.
Ο Έλληνας φοιτητής, μαζί με τους συνεργάτες του (μια ομάδα από μηχανικούς και βιολόγους), παρουσίασε ήδη μια καινοτόμα ιδέα για μια σεληνιακή βάση θαμμένη μέσα σε σεληνιακό κρατήρα, ένα σχέδιο που αναπτύχθηκε και διακρίθηκε στο πλαίσιο του περυσινού διαγωνισμού της ESA για τη σχεδιαζόμενη δημιουργία ενός Σεληνιακού Χωριού.
Η επιτόπια άντληση ή παραγωγή πρώτων υλών είναι κάτι που αποτελεί βασικό στόχο της ESA. «Πάντα προσπαθώ να βρω υλικά και δομικές λύσεις σύμφωνες με τους διαθέσιμους πόρους επί τόπου. Προς το παρόν, η εστίασή μου είναι στη χρήση ανεπεξέργαστου σεληνιακού εδάφους για την κατασκευή και για άλλες αρχιτεκτονικές εφαρμογές», δήλωσε ο Χρυσοβαλάντης-Αλφατζής.
Η βάση που η διεπιστημονική ομάδα του έχει σχεδιάσει στη Σελήνη, μπορεί να υποστηρίξει τη διαμονή ανθρώπων και την προστασία τους από τις ακραίες συνθήκες που επικρατούν εκεί, μεταξύ άλλων από την έκθεση σε ακτινοβολίες και τις μεγάλες μεταβολές της θερμοκρασίας, καθώς και τη μειωμένη βαρύτητα.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Υπερίων
Ο Υπερίων ήταν ένα πρωτο-σμήνος γαλαξιών – η μεγαλύτερη κοσμική δομή που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα σε τόσο μακρινή απόσταση στον χρόνο και στον χώρο.
Οι αστρονόμοι, υπό την Όλγκα Κουτσιάτι, του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής της Ιταλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας και αστροφυσικής Astronomy & Astrophysics, χρησιμοποίησαν για τις παρατηρήσεις τους το Μεγάλο Τηλεσκόπιο του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Χιλή.
Ο Υπερίων –από τον ομώνυμο Τιτάνα της ελληνικής μυθολογίας– εκτιμάται ότι όταν το φως του ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι του για τη Γη πριν από 11,5 δισεκατομμύρια χρόνια, είχε μάζα πάνω από ένα τρισεκαταμμύριο φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας. Ο Υπερίων βρίσκεται στον αστερισμό του Εξάντος και εκτιμάται ότι ήταν τουλάχιστον 5.000 φορές μεγαλύτερος από τον γαλαξία μας και στο μεταξύ θα έχει μεγαλώσει πολύ περισσότερο.
Η Όλγκα Κουτσιάτι τόνισε ότι «είναι η πρώτη φορά που μια τόσο μεγάλη δομή ανακαλύπτεται στο πρώιμο σύμπαν. Ήταν μια έκπληξη να δούμε ότι κάτι τέτοιο είχε κιόλας εξελιχθεί, όταν το σύμπαν ήταν σχετικά νέο».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Κοραλλιογενείς ύφαλοι
Τα πανέμορφα υποθαλάσσια οικοσυστήματα των κοραλλιών κινδυνεύουν από τη θαλάσσια ρύπανση και την οξίνιση των ωκεανών, που προκαλείται από την αυξανόμενη απορρόφηση περισσότερου ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα λόγω της κλιματικής αλλαγής. Τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσει από την ευρωπαϊκή ερευνητική κοινοπραξία ECORD συστηματική υποθαλάσσια γεώτρηση σε 11 τοποθεσίες γύρω από τη Χαβάη για να ληφθούν δείγματα από τους κοραλλιογενείς υφάλους, ακόμη και από απολιθώματά τους με ηλικία έως 500.000 ετών. Στόχος είναι να εξαχθούν συμπεράσματα για την ποσότητα του διοξειδίου στην γήινη ατμόσφαιρα στο μακρινό παρελθόν, αλλά και το πώς αντέδρασαν τότε τα κοράλλια σε εκείνες τις κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές.
Μετεωρίτες: Μόνο μία επιβεβαιωμένη πτώση στην Ελλάδα
Δρ. Μπαζιώτης: «το ιστορικό των μετεωριτών στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά πτωχό. Υπάρχει μόνο μία επιβεβαιωμένη πτώση μετεωρίτη τον Ιούνιο του 1818 και ένα αντίστοιχο δείγμα από την Ελλάδα που βρέθηκε στην περιοχή των Σερρών, ο λεγόμενος μετεωρίτης SERES. Υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορικές πληροφορίες για την ύπαρξη μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει αντίστοιχο δείγμα για να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Αυτά τα δείγματα χαρακτηρίζονται ως “αμφίβολοι” μετεωρίτες και υπάρχουν πέντε καταγραφές, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η περιοχή της Λάρισας, η Θράκη, οι Δελφοί και η Κασσάνδρα Χαλκιδικής».
Σύμφωνα με τον κ. Μπαζιώτη, σήμερα μόνο ο μετεωρίτης SERES, υπάρχει επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute).
Ο Δρ. Μπαζιώτης προωθεί τη συλλογή και τη μελέτη μικρο-μετεωριτών στην περιοχή των Αθηνών. Όπως εξηγεί, η Γη δέχεται 100 τόνους αστρικού υλικού τη μέρα, εκ των οποίων η ποσότητα των κόκκων που θα διασωθεί κατά το πέρασμά τους από την ατμόσφαιρα και θα φθάσει τελικά στη Γη, αγγίζει τους δέκα τόνους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και μικρο-μετεωρίτες, δηλαδή σώματα μικρότερα από ένα χιλιοστό, τα οποία συνήθως κυμαίνονται από 150 έως 300 μικρόμετρα (εκατομμυριοστά του μέτρου).
«Η πιθανότητα πτώσης μικρο-μετεωριτών», λέει ο κ. Μπαζιώτης, «εκτιμάται σε ένα έως δύο κόκκους ανά τετραγωνικό μέτρο ανά έτος. Μπορεί να ακούγεται πολύ μικρό το νούμερο αυτό, ωστόσο, η ταράτσα ενός σπιτιού 100 τετραγωνικών μέτρων, η οποία μπορεί να έχει να καθαριστεί πάνω από μια δεκαετία, πιθανώς να φιλοξενεί μερικούς κόκκους μικρο-μετεωριτών. Αν τελικά συλλεχθούν μικρο-μετεωρίτες από διαφορετικές χώρες, τότε θα ανοίξει ένα νέο παράθυρο προς το διάστημα».
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
