Αρκετά γράφτηκαν ήδη και θα ειπωθούν για τον Θεόδωρο Πάγκαλο που πέθανε την Τετάρτη που μας πέρασε. Ο Θ. Πάγκαλος βρέθηκε νέος στην Αριστερά και ήταν από τους «επιφανείς» της γενιάς του 1-1-4 και εκ των ιδρυτών των Λαμπράκηδων. Πάντα με έντονα προσωπικές φιλοδοξίες, συμμετείχε ως παρατηρητής και στην ολομέλεια διάσπασης της Κ.Ε. του ΚΚΕ το 1968. Βρήκε μετά τη δικτατορία τη θέση του στο ΠΑΣΟΚ, με το οποίο έβγαινε βουλευτής από το 1981 ως το 2012. Μέλος κυβερνήσεων, αρχικά του Ανδρέα Παπανδρέου, στη συνέχεια υψηλόβαθμο στέλεχος και υπουργός επί Σημίτη και αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Τα τελευταία χρόνια είχε δηλώσει με διάφορες ευκαιρίες την υποστήριξή του στη Ν.Δ. του Κυρ. Μητσοτάκη.
Θα μείνει στην ιστορία κυρίως από τρία πράγματα. Τη συμμετοχή του στα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στα Ίμια το 1996, τον ρόλο του στην υπόθεση Οτσαλάν το 1999 και, τέλος, την περιβόητη δήλωσή του ότι «μαζί τα φάγαμε» το 2010. Στα Ίμια, ως υπουργός Εξωτερικών, έπαιξε ενεργό ρόλο στους άθλιους χειρισμούς (η σημαία που «την πήρε ο αέρας») που οδήγησαν αρχικά στο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» και στη συνέχεια στο σταδιακό γκριζάρισμα μέρους της ελληνικής επικράτειας. Στην υπόθεση Οτσαλάν, ο «μεγάλος τραγουδιστής» –όπως αναφερόταν στις συνομιλίες και τα τηλεγραφήματα των ημερών– και πάλι από τη θέση του υπουργού ήταν εκείνος που οδήγησε τον ηγέτη του κινήματος των Κούρδων στα χέρια των Τούρκων πρακτόρων, διαμηνύοντας να τον «πετάξουν έξω». Τέλος, με τη φράση «μαζί τα φάγαμε» συμπύκνωσε το αφήγημα που επιχειρούσε να φορτώσει ενοχές τον ίδιο τον λαό, αθωώνοντάς το πολιτικό σύστημα για την καταστροφή στην οποία οδήγησε τον τόπο. Το πολιτικό σύστημα και την ξενοκρατία που ο ίδιος υπηρέτησε πιστά για δεκαετίες.
Ο Θ. Πάγκαλος υπήρξε, ίσως στον μεγαλύτερο βαθμό από οποιοδήποτε άλλο μέλος του πολιτικού προσωπικού, αντικείμενο τεράστιας οργής του λαού, ειδικά στα γεγονότα των πλατειών του 2011. Πέθανε σε μια εποχή που ο κύκλος αυτός έχει κλείσει οριστικά. Η δική του θέση στη μνήμη του λαού δεν θα αλλάξει και καθορίστηκε από τις δικές του πράξεις και επιλογές. Ο παππούς του, κάτι από τον μουσολινισμό του οποίου κληρονόμησε ο εγγονός, τουλάχιστον όσον αφορά στον τραχύ τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν και επιχειρούσε να επιλύσει διάφορα ζητήματα, σε ένα δικαστήριο όπου απολογήθηκε για το πραξικόπημα που οργάνωσε, είχε δηλώσει: «Υπήρξα και εγώ μία ανωμαλία εν μέσω των τόσων άλλων, αίτινες υφίστανται και μέχρι σήμερον εν τη πολιτική εξελίξει του τόπου»…
Γ.Π.
