Τι υπηρετεί η ομοβροντία τρομοκρατικών σεναρίων.
Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Ο Παπανδρέου, τον Φλεβάρη, όταν κατέρρευσε η μνημονιακή διαχείριση και αφού το στάθμισε, αποφάσισε να προχωρήσει χωρίς εκλογές. Θεώρησε πως η περίοδος των πολιτικών εξελίξεων που ανοίγονταν, με τη συνακόλουθη ρευστότητα και στοχοποίηση του πολιτικού συστήματος, ήταν χειραγωγήσιμη. Ή τουλάχιστον διαχειρίσιμη, στο πλαίσιο των ικανοτήτων του.
Χρειαζόταν, προς τούτο, ν’ αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, να αναδείξει καινούργιο κεντρικό επίδικο και να χτίσει γύρω απ’ αυτό τη νέα αρχιτεκτονική των εξελίξεων. Να ορίσει τον τρόπο μέσα από τον οποίο θα εισπράττουν και θα φιλτράρουν τα γεγονότα οι πάντες. Δουλειά δύσκολη που απαιτεί μαεστρία, χρειάζεται γνώση, αίσθηση, μέθοδο, ταμπεραμέντο, αλλά και πάλι αυτά δεν φτάνουν, υπάρχουν και ανεξέλεγκτοι παράγοντες. Είναι στοίχημα ανοιχτό. Παρ’ όλα αυτά, το επιχείρησε -το είχε ξαναδοκιμάσει μ’ επιτυχία πέρυσι όταν, αφ’ ότου ανέλαβε πρωθυπουργός έως να καταλήξουμε στο Μνημόνιο, κατάφερε, με περίπλοκους τρόπους, να ελέγξει και να κατευθύνει την πορεία των γεγονότων.
Προϋπόθεση είναι οι πολιτικοί του αντίπαλοι -όπως και πέρυσι- να μην παίρνουν χαμπάρι, δηλαδή περί άλλα να τυρβάζουν. Έτσι, έθεσε το ζήτημα της συναίνεσης ως κεντρικό, καθοριστικό πάνω στο οποίο θα στηθεί το πολιτικό μέλλον της χώρας.
Το θέμα της συναίνεσης το χειρίστηκε αποκλειστικά, απρόσκοπτα, χωρίς αντιρρήσεις. Το σύνδεσε με την πολιτική του και το συνάρμοσε στη δική του εκδοχή. Ως κριτική αντιμετώπισε κάτι άσφαιρα μισόλογα, ανούσια, πως πρόκειται για κόλπα ενσωμάτωσης, παραπλάνησης κ.λπ. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Κανείς δεν βγήκε να παραδεχτεί πως χρειάζεται συναίνεση, δηλαδή μια νέα τεράστια, σχεδόν πανκοινωνική ομοθυμία, προκειμένου η χώρα να βρει διέξοδο. Συναίνεση εκτός της δικής του κατεύθυνσης, εναλλακτικής οικονομικής προοπτικής και συγκεκριμένων εναλλακτικών πολιτικών προϋποθέσεων προσδιορισμένων και διακηρυγμένων από σήμερα.
Έτσι το σχέδιο προχώρησε, εξασφάλισε μεθοδικά την αποδοχή, την ανοχή, τη συγκατάθεση θεσμικών, εξωθεσμικών και υπερθεσμικών παραγόντων. Το σιγοντάρισαν η Προεδρεία της Δημοκρατίας, τα ΜΜΕ, καθηγητές, υπεύθυνοι, πανεπιστημιακοί. Παρ’ όλα αυτά, χρειάζεται για να πεισθεί ο κόσμος (πολύ πιο υποψιασμένος-πολιτικοποιημένος απ’ ό,τι πέρυσι) και μια γενναία δόση τρόμου. Να έρθει αντιμέτωπος με αυτό που δεν μπορεί να αποδεχθεί. Μ’ αυτό που δεν είναι ώριμος να αντιμετωπίσει, που τον αποδιοργανώνει πνευματικά, τον καθηλώνει πρακτικά. Και ποιο είναι αυτό; Το δείχνουν τα γκάλοπ: Η έξοδος από το ευρώ και η συνακόλουθη έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι το σημείο εκβιασμού. Είναι ο άτλαντας των νέων τακτικών σχεδίων και των στημένων διλημμάτων.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν τα πρωτοπαλίκαρα που -θέλοντας και μη- θα το υπηρετήσουν. Δεν είναι όλοι δικοί τους, δεν είναι του χεριού τους. Υπάρχουν επίστρατοι. Αλλά και συμπορευόμενοι που φαντάζονται ότι εξυπηρετούν δικά τους σχέδια. Παράλληλα, το σχέδιο απαιτείται να διεξαχθεί και στο ευρωπαϊκό τερέν. Ο τρόμος γίνεται αυθεντικός, εάν είναι εισαγόμενος. Εδώ χρειάζεται λεπτότητα και μαεστρία.
Προσοχή, γιατί τα πράγματα είναι περίπλοκα και μπορεί να υπάρχει στήσιμο και από τη μεριά τους. Στην ανάγκη, υπάρχουν πάντοτε οι Αμερικάνοι για βοήθεια. Βλέποντας και κάνοντας.
Έτσι, μέχρι τώρα, σκηνοθετήθηκαν τα γεγονότα του Παπακωνσταντίνου με το Spiegel και τη βιαστική, τελετουργική συνάντηση των υπουργών στο Λουξεμβούργο, όπου το σκηνικό λειτούργησε αιφνιδιαστικά, φοβικά για τη δημόσια ζωή. Τι και αν το Spiegel, στη συνέχεια, αποκάλυψε ότι οι εξελίξεις τροφοδοτήθηκαν αποκλειστικά από την ελληνική πλευρά.
Έχουμε, επίσης, τη Δαμανάκη, να κινδυνολογεί χοντροκομμένα, τον Παπανδρέου να μας απειλεί με δημοψήφισμα και τον πρόεδρο του ΣΕΒ να κινείται στο ίδιο εκφοβιστικό μήκος κύματος. Τον Δρούτσα να παρευρίσκεται σε κάθε είδους συζήτηση, ώστε η παρουσία του να υπενθυμίζει ότι οι Τούρκοι καραδοκούν. Άγνωστο, τέλος, από ποια πόλη της Ελλάδας ο Λοβέρδος (έχει βγει στη γύρα) συνετίζει τους πασόκους και μας κουνάει το δάκτυλο.
Χρειαζόταν, προς τούτο, ν’ αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, να αναδείξει καινούργιο κεντρικό επίδικο και να χτίσει γύρω απ’ αυτό τη νέα αρχιτεκτονική των εξελίξεων. Να ορίσει τον τρόπο μέσα από τον οποίο θα εισπράττουν και θα φιλτράρουν τα γεγονότα οι πάντες. Δουλειά δύσκολη που απαιτεί μαεστρία, χρειάζεται γνώση, αίσθηση, μέθοδο, ταμπεραμέντο, αλλά και πάλι αυτά δεν φτάνουν, υπάρχουν και ανεξέλεγκτοι παράγοντες. Είναι στοίχημα ανοιχτό. Παρ’ όλα αυτά, το επιχείρησε -το είχε ξαναδοκιμάσει μ’ επιτυχία πέρυσι όταν, αφ’ ότου ανέλαβε πρωθυπουργός έως να καταλήξουμε στο Μνημόνιο, κατάφερε, με περίπλοκους τρόπους, να ελέγξει και να κατευθύνει την πορεία των γεγονότων.
Προϋπόθεση είναι οι πολιτικοί του αντίπαλοι -όπως και πέρυσι- να μην παίρνουν χαμπάρι, δηλαδή περί άλλα να τυρβάζουν. Έτσι, έθεσε το ζήτημα της συναίνεσης ως κεντρικό, καθοριστικό πάνω στο οποίο θα στηθεί το πολιτικό μέλλον της χώρας.
Το θέμα της συναίνεσης το χειρίστηκε αποκλειστικά, απρόσκοπτα, χωρίς αντιρρήσεις. Το σύνδεσε με την πολιτική του και το συνάρμοσε στη δική του εκδοχή. Ως κριτική αντιμετώπισε κάτι άσφαιρα μισόλογα, ανούσια, πως πρόκειται για κόλπα ενσωμάτωσης, παραπλάνησης κ.λπ. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Κανείς δεν βγήκε να παραδεχτεί πως χρειάζεται συναίνεση, δηλαδή μια νέα τεράστια, σχεδόν πανκοινωνική ομοθυμία, προκειμένου η χώρα να βρει διέξοδο. Συναίνεση εκτός της δικής του κατεύθυνσης, εναλλακτικής οικονομικής προοπτικής και συγκεκριμένων εναλλακτικών πολιτικών προϋποθέσεων προσδιορισμένων και διακηρυγμένων από σήμερα.
Έτσι το σχέδιο προχώρησε, εξασφάλισε μεθοδικά την αποδοχή, την ανοχή, τη συγκατάθεση θεσμικών, εξωθεσμικών και υπερθεσμικών παραγόντων. Το σιγοντάρισαν η Προεδρεία της Δημοκρατίας, τα ΜΜΕ, καθηγητές, υπεύθυνοι, πανεπιστημιακοί. Παρ’ όλα αυτά, χρειάζεται για να πεισθεί ο κόσμος (πολύ πιο υποψιασμένος-πολιτικοποιημένος απ’ ό,τι πέρυσι) και μια γενναία δόση τρόμου. Να έρθει αντιμέτωπος με αυτό που δεν μπορεί να αποδεχθεί. Μ’ αυτό που δεν είναι ώριμος να αντιμετωπίσει, που τον αποδιοργανώνει πνευματικά, τον καθηλώνει πρακτικά. Και ποιο είναι αυτό; Το δείχνουν τα γκάλοπ: Η έξοδος από το ευρώ και η συνακόλουθη έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό είναι το σημείο εκβιασμού. Είναι ο άτλαντας των νέων τακτικών σχεδίων και των στημένων διλημμάτων.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν τα πρωτοπαλίκαρα που -θέλοντας και μη- θα το υπηρετήσουν. Δεν είναι όλοι δικοί τους, δεν είναι του χεριού τους. Υπάρχουν επίστρατοι. Αλλά και συμπορευόμενοι που φαντάζονται ότι εξυπηρετούν δικά τους σχέδια. Παράλληλα, το σχέδιο απαιτείται να διεξαχθεί και στο ευρωπαϊκό τερέν. Ο τρόμος γίνεται αυθεντικός, εάν είναι εισαγόμενος. Εδώ χρειάζεται λεπτότητα και μαεστρία.
Προσοχή, γιατί τα πράγματα είναι περίπλοκα και μπορεί να υπάρχει στήσιμο και από τη μεριά τους. Στην ανάγκη, υπάρχουν πάντοτε οι Αμερικάνοι για βοήθεια. Βλέποντας και κάνοντας.
Έτσι, μέχρι τώρα, σκηνοθετήθηκαν τα γεγονότα του Παπακωνσταντίνου με το Spiegel και τη βιαστική, τελετουργική συνάντηση των υπουργών στο Λουξεμβούργο, όπου το σκηνικό λειτούργησε αιφνιδιαστικά, φοβικά για τη δημόσια ζωή. Τι και αν το Spiegel, στη συνέχεια, αποκάλυψε ότι οι εξελίξεις τροφοδοτήθηκαν αποκλειστικά από την ελληνική πλευρά.
Έχουμε, επίσης, τη Δαμανάκη, να κινδυνολογεί χοντροκομμένα, τον Παπανδρέου να μας απειλεί με δημοψήφισμα και τον πρόεδρο του ΣΕΒ να κινείται στο ίδιο εκφοβιστικό μήκος κύματος. Τον Δρούτσα να παρευρίσκεται σε κάθε είδους συζήτηση, ώστε η παρουσία του να υπενθυμίζει ότι οι Τούρκοι καραδοκούν. Άγνωστο, τέλος, από ποια πόλη της Ελλάδας ο Λοβέρδος (έχει βγει στη γύρα) συνετίζει τους πασόκους και μας κουνάει το δάκτυλο.
Σχόλια
