Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Θεσσαλονίκης βάζει επί τάπητος μια προοπτική που, ενδεχομένως, αποδειχτεί η μεγαλύτερη απειλή για το κυβερνητικό πρόγραμμα.
Παρά την παγιωμένη πλειοψηφία των δημοτικών παρατάξεων Μπουτάρη και Γκιουλέκα, ομόφωνα αποφασίστηκε η διενέργεια δημοψηφίσματος για την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ. Πρόκειται για απόφαση εξαιρετικής σημασίας που πρέπει να αναδειχτεί και κυρίως να υποστηριχτεί μέχρι τέλους, δηλαδή μέχρι την υλοποίησή της, ώστε να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή συμμετοχή, ενεργοποίηση και έκφραση του λαού. Ποιος, έπειτα, θα μπορεί να την αγνοήσει, ποιος θα επικαλεστεί «συντεχνίες» και «κατεστημένα συμφέροντα» ως άλλοθι για να εφαρμόσει αυθαίρετα μια ισοπεδωτική πολιτική λεηλασίας; Υπήρξαν στιγμές, αυτή την πυκνή τριετία, παρά τον επικοινωνιακό βομβαρδισμό και την αστυνομική βία, που ο οδοστρωτήρας της καταστροφής «σκάλωσε». Όταν ο ίδιος ο κόσμος αναγνώρισε καθολικά το όριο στη ζωή του, στο περιβάλλον του, στον τόπο του.
Κερατέα, Ιερισσός, Ιεράπετρα. Αύριο Θεσσαλονίκη; Ας μην κομπιάσουμε αμφιβάλλοντας μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εγκλωβισμένοι από την κορεσμένη παντογνωσία μιας προβλέψιμης Αριστεράς.
Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η καθαυτό διελκυστίνδα μνημόνιο και αντι-μνημόνιο, έχει σε μεγάλο βαθμό καταστεί άγονη, όσο περιορίζεται σε ένα κομματικό μαλλιοτράβηγμα στο δίπολο Αριστεράς και Δεξιάς. Χωρίς εμπλουτισμό σε νόημα και περιεχόμενο, το έργο των επικυρίαρχων της τρόικας και των ντόπιων κυβερνητικών υπαλλήλων διευκολύνεται, καθώς εμφανίζονται ευαγγελιστές του δήθεν καινούργιου ενάντια στον «αρρωστημένο κρατισμό» και στον «καταναλωτισμό των δανεικών». Πρόκειται, προφανώς, για προπαγανδιστικά καθεστωτικά στερεότυπα, που ωστόσο οι παπαγάλοι του μνημονίου δείχνουν να έχουν αφομοιώσει και να τα χειρίζονται αρτιότερα από τα επιχειρήματα των αντιπάλων τους, που συχνά στις δημόσιες αντιπαραθέσεις παραμένουν σε στείρα ιδεολογικά κηρύγματα κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα από τη δεκαετία του 1980 και του ’90, όταν με αυτή την ατζέντα εισέβαλλε ο νεοφιλελευθερισμός.
Να μιλήσει, λοιπόν, ο λαός. Ποιον αφορούν τα δημόσια αγαθά και τι προσδιορίζεται ως δημόσιο αγαθό; «Το κράτος», λέει η φωνή της εξουσίας σήμερα, «δεν είναι επιχειρηματίας». Και ταυτόχρονα οι πολίτες θα καταδικαστούν μόνο ως φερέγγυοι ή αφερέγγυοι -με βάση τι άλλο εκτός από την ανύπαρκτη πλέον αγοραστική τους δύναμη;- καταναλωτές αγοραίων υπηρεσιών. Πού έγκειται άραγε η λαϊκή κυριαρχία, πώς εκφράζεται η δημοκρατική συμμετοχή; Είναι τόσο ριζική η αποσάθρωση του κοινωνικού μοντέλου που απεργάζονται, ώστε εξ αντικειμένου αναδεικνύονται στο επίκεντρο της σύγκρουσης θεμελιώδεις αξίες. Οι κοινωνίες μπορούν ενωμένες να υψώσουν ανυπέρβλητο φραγμό.
Η Θεσσαλονίκη μπορεί να είναι ο πρώτος σταθμός. Λαός και δημόσια αγαθά: Mια δύσκολη εξίσωση στο κυβερνητικό «succes story».
