Τάξη (η) <τάσσω/τάττω: κατάσταση κατά την οποία τα πάντα είναι ήσυχα και ορθώς διατεταγμένα στις θέσεις τους, καλύπτοντας τον οχετό που κρύβεται από κάτω. Διαβάζω το βιβλίο του μόλις 19 ετών Χρήστου Τριανταφύλλου, τον Ορκωτό Λογιστή (εκδόσεις Γαβριηλίδης) και νιώθω ένα φρέσκο αεράκι της εξέγερσης του Δεκέμβρη να περνάει και να ξυπνάει κοιμισμένες συνειδήσεις. Τα πεζογραφήματά του σατιρίζουν και ασκούν οξύτατη κριτική σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η υστερία με τη νέα γρίπη, αντιμετωπίζεται στην πολιτική της διάσταση, ο Κορκονέας εμφανίζεται να δολοφονεί στο πλαίσιο ενός διαγωνισμού μεταξύ αστυνομικών, η κυριαρχία των ριάλιτι φανερώνεται στις πιο ακραίες και εφιαλτικές διαστάσεις της. Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, ο καθημερινός ρατσισμός, όλα αποτελούν πηγή μιας ενδιαφέρουσας υπερρεαλιστικής έμπνευσης. Όπως και οι προσωπικές σχέσεις που συνθλίβονται.
Το κράτος, γράφει ο Χ.Τ., περνά αόρατες αλυσίδες γύρω από τους αστραγάλους μας. Αλυσίδες που μυρίζουν όμορφα, και όσο τις υποτιμάμε σφίγγουν περισσότερο, ώσπου τελικά να μας πνίξουν. Σε κάποιους αρέσει ο πνιγμός, τους αρέσει να σκύβουν το κεφάλι και να ζητούν τη ζαχαρίτσα τους…
Ο νεαρός συγγραφέας μάς δείχνει πώς μπορείς να κάνεις στρατευμένη λογοτεχνία σήμερα, παίρνοντας αφορμή ακόμη και από τις προληπτικές συλλήψεις του Χρυσοχοϊδη. Διαβάζω πως έχει γράψει κι ένα ακόμη βιβλίο, Το κρέας. Θα το αναζητήσω.
Κώστας Στοφόρος
