Το τέλος της ευημερίας και το τέλος της ανεμελιάς
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η δυσφορία των Ευρωπαίων πολιτών έναντι του ευρωιερατείου εκδηλώθηκε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις, στην Πορτογαλία, τη Γαλλία και στην Ισπανία. Και οι τρεις χώρες έκρουσαν καμπανάκι προειδοποίησης: η επανάσταση δεν είναι προ των πυλών, αλλά αν δεν γίνει κάτι γρήγορα όλα μπορεί να συμβούν σύντομα. Στη Βόρεια Ευρώπη, των τευτονικών, γερμανικών φύλων, η Ακροδεξιά, συχνά ανοιχτά φιλοναζί (σε ορισμένες περιπτώσεις ήδη συγκυβερνά), ενώ π.χ. στην Αυστρία ετοιμάζεται να αποκτήσει την πλειοψηφία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις. Το τέλος της ευημερίας φέρνει και το τέλος της ανεμελιάς. Και ελλείψει ιδεολογικών κινήτρων η πολιτική αποκτά βιολογικά χαρακτηριστικά, το ερώτημα είναι ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Το προσφυγικό είναι η κυριολεκτικά τραγική απόδειξη. Το όχι και τόσο συγκεκαλυμμένο «σύνθημα» των Βόρειων Εταίρων ήταν «μακριά από μας και γαία πυρί μιχθήτω».
Η απειλή ότι θα μας διώξουν από τη Σένγκεν ήταν απλή στο περιεχόμενό της: Αφήστε τις κωλυσιεργίες με τους πρόσφυγες, μπαζώστε τους και κάντε το γρήγορα, αλλιώς δεν θα χάσετε (όπως τώρα) απλώς την εθνική σας κυριαρχία αλλά θα εξαφανιστεί η ίδια η υπόστασή σας ως έθνος και ως κράτος. Αρκεί οι, ήδη εκατοντάδες χιλιάδες, πρόσφυγες που ξεβράζονται στις ακτές να γίνουν εκατομμύρια -περιμένουν ήδη στην Τουρκία. Ακόμα και η Σία Αναγνωστοπούλου ή η Τασία και ο Φίλης μπορούν να το καταλάβουν, υποθέτω. Ούτε, όμως, η κυβέρνηση ούτε οι δυο εναπομείναντες επίδοξοι ηγέτες της Ν.Δ. θέτουν με αυτό τον ωμό αλλά ειλικρινή τρόπο το θέμα ούτε και άπασα η εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά. Το ζήτημα δεν είναι παίξε-γέλασε ή το βάζεις σε απόλυτη προτεραιότητα ή απλώς φλυαρείς. Τι νόημα έχουν, λοιπόν, οι μπουρδολογίες περί εθνικής συνεννόησης αν δεν τίθεται από τις ηγεσίες το καίριο ζήτημα που απειλεί την υπόστασή μας; Θα συνεννοηθούν «εθνικά» για να αντισταθούν(!) στα μνημόνια που έχουν όλοι υπογράψει ή για να μην αφήσουν καμία διέξοδο αντίδρασης στον κόσμο που βράζει;
Η σταδιακή, διστακτική, σχεδόν ράθυμη απαγκίστρωση του κόσμου από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, π.χ. στην Πορτογαλία ή την Ισπανία, πέρα από τις «τοπικές» ιδιομορφίες κάθε χώρας, αποκαλύπτει την έλλειψη εναλλακτικής προοπτικής. Το κεντρικό πλεονέκτημα των κυρίαρχων ελίτ δεν είναι απλώς ότι κατέχουν τους αρμούς της εξουσίας. Αυτό ποτέ δεν εμπόδισε εξεγέρσεις ή επαναστάσεις εναντίον τους. Είναι κοινότοπο, αλλά η έλλειψη οράματος καθηλώνει τους ανθρώπους και ο δισταγμός τους καταλήγει σε αμφίβολες, ετοιμόρροπες, συνεργασίες κάποιων με κάποιους έως τη διάψευση των προσδοκιών. Εννοείται ότι το πρόβλημα δεν είναι η κατάρρευση του δικομματισμού αλλά αν οι συνεργασίες θα συγκαλύψουν ή θα αποκαλύψουν την αντίθεση στις κυρίαρχες πολιτικές του ευρωιερατείου των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Πολλοί διαπιστώνουν ότι ολισθαίνουμε σε κυβερνήσεις αυταρχικές, ανεξάρτητα αν επικαλούνται τον νεοφιλελευθερισμό ή προβάλλουν σοσιαλιστικές προδιαγραφές. Οι αντιδράσεις του κόσμου δεν θα περιμένουν να επανεφευρεθεί κάποιο όραμα. Θα συνταχθούν ή θα εξεγερθούν ανάλογα με τις προτεινόμενες λύσεις, αδιαφορώντας για το πρόσημο. Η Αριστερά δεν ήρθε για να υποδυθεί την Κασσάνδρα (καταγγέλλοντας τον αυταρχισμό ή τον εκφασισμό) αλλά για να αλλάξει τον κόσμο. Αν δεν μπορεί, θα κάνει κάτι κάποιος άλλος, όπως αυτός νομίζει.
Οι εσωτερικές διαδικασίες, η πάλη των τάξεων στο εσωτερικό κάθε χώρας, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη, είναι ικανές ως φαίνεται να προκαλέσουν βαθιές ανακατατάξεις, στο ορατό μέλλον. Αλλά κανείς ποτέ δεν είπε ότι οι εξωτερικοί παράγοντες δεν είναι μέρος της (διεθνούς) ταξικής πάλης. Μόνο τυφλοί και ασυγχώρητα κομφορμιστές, βαθύτατα αντιμαρξιστές, δεν βλέπουν ότι τα έθνη (τα έθνη-κράτη) είναι πρωταγωνιστές της πάλης των τάξεων. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι το κρίσιμο είναι πάντα η συμμετοχή των ευρύτατων μαζών στο εγχείρημα της αλλαγής του κόσμου, δικαιώνοντας το ρητό ότι η χειραφέτηση των μαζών είναι δική τους υπόθεση, όχι των κομμάτων και των πάνσοφων καθοδηγητών τους. Οι ένοπλες επαναστάσεις, από την Οκτωβριανή ώς την Κινεζική κ.λπ. εξελίχθηκαν στο πλαίσιο πολέμων (παγκοσμίων στην περίπτωση) οπότε αναγκαστικά μεγάλες μάζες (και όχι μόνο μια, υποτίθεται περιούσια, τάξη) εισβάλουν στο γίγνεσθαι της Ιστορίας, όπως τώρα στη Συρία, είτε ως πρόσφυγες είτε ως μαχητές. Στο τέλος-τέλος οι εν λόγω, προλετάριοι και άλλοι, δεν έχουν να χάσουν απλώς τις αλυσίδες τους αλλά την ίδια τη ζωή τους.
