Κατά τον πρωθυπουργό όποιος αμφισβητεί τo μνημονιακό success story σπρώχνει τον κόσμο στον… εξτρεμισμό
Του Γιώργου Παπαϊωάννου
Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στη χτεσινή συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Είχαν προηγηθεί οι αναφορές του από τις ΗΠΑ στην “ακραία αντιπολίτευση” και το “λαϊκισμό”. Στο νέο του κήρυγμα ο πρωθυπουργός της τρόικας, τσουβαλιάζοντας τη φασιστική Χρυσή Αυγή με το δολοφονική εμπρησμό στη Marfin και την αντίσταση στις Σκουριές, σφράγισε τη στρατηγική της εμπέδωσης του κράους έκτακτης ανάγκης με μια πρωτοφανή αποστροφή: “Όπως η θεωρία της καλής και της κακής βίας τελικά πυροδοτεί τη βία και τον εξτρεμισμό, έτσι και το να αμφισβητείς κάθε επιτυχία της χώρας σου είναι σα να καλλιεργείς την απελπισία και να σπρώχνεις τον κόσμο στον εξτρεμισμό”! Τι είπε, δηλαδή ο πρωθυπουργός; Ότι όποιος αμφισβητεί το “succes story” και δε χειροκροτεί τη μεγαλειώδη πολτική του Μνημονίου και των επιτηρητών, η οποία βαδίζει από… επιτυχία σε επιτυχία μέχρι την τελική καταστροφή, μάλλον εμπίπτει στην αρμοδιότητα των δικαστηρίων.
Πιστός, παρά τις λεκτικές ντρίπλες, στη γραμμή των δύο άκρων, κούνησε πάλι το δάχτυλο απαιτώντας την καταδίκη της βίας «χωρίς υποσημειώσεις και ναι μεν αλλά». Ο υποτακτικός των δανειστών θυμήθηκε μάλιστα την ιδρυτική διακήρυξη της Ν.Δ., αναφέροντας ότι «είναι ένα κήρυγμα πατριωτισμού, εθνικής αξιοπρέπειας και δημοκρατίας», εκείνων, δηλαδή, των αξιών που η κυβέρνησή του καθημερινά τσαλακώνει.
Μια-δυο μέρες μετά την είδηση των δύο τελευταίων αυτοκτονιών, ενός υπερχρεωμένου αγρότη και μιας απολυμένης της ΕΡΤ, ο Α. Σαμαράς εμφανίζεται και πάλι φανατικός πολέμιος της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», προαναγγέλλοντας ουσιαστικά την έκδοση πιστοποιητικών μνημονιακής νομιμότητας. Ξέρει καλά, βέβαια, ότι δίπλα στη φασιστική τρομοκρατική βία της Χρυσής Αυγής, υπάρχει η μεγάλη βία που ασκείται στην κοινωνία και «προέρχεται» από την τροϊκανή πολιτική της ερήμωσης.
Δεν είναι μόνο το κατασταλτικό όργιο στις Σκουριές, η προφυλάκιση πολιτών, η θεωρία της «εγκληματικής οργάνωσης» όσων αγωνίζονται ενάντια στην παράνομη και καταστροφική δραστηριότητα της Hellas Gold. Οι εξοντωτικές διώξεις ενάντια σε όσους κατήγγειλαν το τεράστιο σκάνδαλο παρανομιών και διαπλοκής που συντελείται στους εθνικούς δρόμους. Οι πρωτοφανείς συλλήψεις μαθητών και η καταδίκη τους με ποινές φυλάκισης την επόμενη μέρα, επειδή συμμετείχαν σε κατάληψη του σχολείου τους. Η απειλή δίωξης των πρυτανικών Αρχών επειδή θέλουν να μπορούν τα πανεπιστήμια να λειτουργήσουν. Είναι το συνολικό πλαίσιο που προσπαθούν να επιβάλουν.
Η επιμονή στη θεωρία των «δύο άκρων» επιχειρεί να οριοθετήσει, εκ νέου, τις ανοχές του μνημονιακού καθεστώτος μπροστά στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που είναι αδύνατον να ξεπεράσει.
Με τη θεωρία των «άκρων» βάζουν την κοινωνία στην προκρούστεια κλίνη. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ στήνουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο και στόχος δεν είναι γενικώς να κοπούν τα «άκρα». Άλλωστε, με το «ένα άκρο» έπαιξαν συστηματικά και το ενίσχυσαν μέχρι που το φίδι άρχισε να δαγκώσει τον κόρφο που το ζέσταινε. Ο στόχος είναι η κοινωνία να χωρέσει στο στενό πλαίσιο που ορίζει το μνημονιακό κράτος έκτακτης ανάγκης. Να μην κουνιέται, δηλαδή, φύλλο στην αποικία χρέους.
Όσο για το «άλλο άκρο», στην πραγματικότητα αυτό που φοβούνται είναι όχι κάποιος δήθεν «εξτρεμισμός», αλλά μια Αριστερά και ένα ευρύτερο πολιτικό ρεύμα, που θα στρέφονται αποφασιστικά ενάντια στην τρόικα και το πολιτικό σύστημα. Αυτό, όμως, δεν είναι «άκρο» αλλά εκφράζει τη θέληση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο Α. Σαμαράς μίλησε για «εχθρούς της Δημοκρατίας». Στην πραγματικότητα το διεφθαρμένο, ξεπερασμένο, μειοψηφικό πολιτικό σύστημα που εναγωνίως προσπαθεί να σώσει, είναι εμπόδιο για μια πραγματική Δημοκρατία που μπορεί μόνο από τον ίδιο το λαό να οικοδομηθεί.
