Σημειώσεις σχετικά με τους πολέμους και την κατάσταση στο Μεξικό

Του εξεγερμένου υποδιοικητή Μάρκος.

[…] Ας δούμε τι μας πληροφορεί ο υπουργός Εσωτερικών της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για τον «πόλεμο» του Καλντερόν:
«Το 2010 ήταν η πιο βίαιη χρονιά της εξαετίας. Καταγράφηκαν 15.273 δολοφονίες που συνδέονται με το οργανωμένο έγκλημα, 58% περισσότερες από τις 9.614 που σημειώθηκαν το 2009, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που δημοσιοποίησε αυτήν την Τετάρτη η ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Από τον Δεκέμβριο του 2006 έως τα τέλη του 2010 σημειώθηκαν 34.612 εγκλήματα, από τα οποία 30.913 είναι περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται ως “εκτελέσεις”, 3.153 αποκαλούνται “συγκρούσεις” και 544 υπάγονται στο κεφάλαιο “δολοφονίες-επιθέσεις”».
Ας αναρωτηθούμε: από αυτούς τους 34.612 δολοφονημένους, πόσοι ήταν εγκληματίες; Και τα περισσότερα από χίλια δολοφονημένα παιδιά (τα οποία ο υπουργός «ξέχασε» να αναφέρει στην έκθεσή του), ήταν επίσης «μισθοφόροι» του οργανωμένου εγκλήματος; Όταν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διακηρύσσει ότι «κερδίζουμε», σε ποιο καρτέλ ναρκωτικών αναφέρεται; Πόσες δεκάδες χιλιάδες ακόμα αποτελούν μέρος αυτής της «γελοίας μειοψηφίας» που είναι ο εχθρός που πρέπει να ηττηθεί; […]
Στη συλλογική ταυτότητα μεγάλου μέρους της εθνικής εδαφικής επικράτειας δεν υπάρχει, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, η διαμάχη μεταξύ του πατριωτικού λάβαρου και του ναρκο-εμπορίου (αν δεν είσαι με την κυβέρνηση είσαι με το έγκλημα και τούμπαλιν).
Όχι!
Αυτό που υπάρχει είναι μια επιβολή, με την ισχύ των όπλων, του φόβου ως μιας συλλογικής εικόνας, της αβεβαιότητας και της τρωτότητας ως καθρέφτες στους οποίους αυτοί οι δύο αντιτιθέμενοι αντικατοπτρίζονται. Τι κοινωνικές σχέσεις μπορούν να διατηρηθούν ή να υφανθούν, αν ο φόβος είναι η κυρίαρχη εικόνα με την οποία μπορεί να ταυτιστεί μια κοινωνική ομάδα, αν το αίσθημα της κοινότητας διαλύεται κάτω από τη λογική τους «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;
Από αυτόν τον πόλεμο δεν θα προκύψουν μονάχα χιλιάδες νεκροί… και τεράστια οικονομικά κέρδη. Επίσης -και κυρίως- θα προκύψει ένα έθνος κατεστραμμένο, ερημωμένο, ανεπανόρθωτα διαρρηγμένο.
Σε αυτούς που βασίζουν τους μίζερους εκλογικούς υπολογισμούς τους σε αυτόν τον απολογισμό του θανάτου, τους θυμίζουμε:
Πριν από 17 χρόνια, στις 12 Ιανουαρίου του 1994, μια γιγαντιαία κινητοποίηση των πολιτών (προσοχή: χωρίς αφεντικά, κεντρικές διοικήσεις, αρχηγούς ή καθοδηγητές) σταμάτησε τον πόλεμο εδώ. Απέναντι στον τρόμο, την καταστροφή και τους θανάτους, πριν από 17 χρόνια η αντίδραση υπήρξε σχεδόν άμεση, συντριπτική, αποτελεσματική. […]
Τώρα που έχουν τον πόλεμο εκεί, στις πόλεις τους, στους δρόμους τους, στις λεωφόρους τους, στα σπίτια τους: τι έχουν κάνει; Εννοώ, εκτός από το να «συντάσσονται» με αυτόν που έχει «το καλύτερο πρόγραμμα».
Ζητούν απ’ τον κόσμο να περιμένει μέχρι το 2012; Και τότε να ξαναψηφίσει το μη χείρον, περιμένοντας αυτή τη φορά ότι θα σεβαστούν την ψήφο του;
Αν οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 34 χιλιάδες, μέσα σε τέσσερα χρόνια, τότε μιλάμε για οκτώ χιλιάδες νεκρούς τον χρόνο. Πρέπει να περιμένουμε άλλους 16 χιλιάδες νεκρούς για να κάνουμε κάτι;
Γιατί τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Αν τα «φαβορί» για τις προεδρικές εκλογές του 2012 σήμερα κυβερνούν τις πιο πολυπληθείς περιφέρειες της χώρας, δεν είναι αναμενόμενο ότι θα ενταθεί εκεί ο «πόλεμος ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα» και το ποτάμι των «παράπλευρων απωλειών»;
Τι πρόκειται να κάνουν; Τίποτα. Θα συνεχίσουν στην ίδια πορεία της μισαλλοδοξίας και της δαιμονοποίησης που χάραξαν πριν από τέσσερα χρόνια, όταν το 2006 όποιος δεν ήταν υπέρ του Λόπες Ομπραδόρ κατηγορούνταν ότι εξυπηρετούσε τη Δεξιά. Αυτοί και αυτές που μας επιτέθηκαν και μας συκοφάντησαν, τότε και τώρα, ακολουθούν την ίδια πορεία απέναντι σε άλλα κινήματα, οργανώσεις, διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις.  
Γιατί αυτή η –υποτιθέμενη- μεγάλη εθνική κινητοποίηση που προετοιμάζεται για τις επόμενες ομοσπονδιακές εκλογές, ώστε αυτή τη φορά να κερδίσει ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη χώρα, δεν κάνει κάτι τώρα; Ερωτώ, αν νομίζουν ότι μπορούν να κινητοποιήσουν εκατομμύρια Μεξικανούς ώστε να ψηφίσουν για κάποιον: γιατί δεν τους κινητοποιούν τώρα για να σταματήσει ο πόλεμος και να επιβιώσει η χώρα; […]
Και ενώ όλα καταρρέουν, μας λένε ότι το σημαντικό είναι να αναλύσουμε τα εκλογικά αποτελέσματα, τις τάσεις, τις πιθανότητες. Μας καλούν να αντέξουμε μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ρίξουμε το ψηφοδέλτιο στην κάλπη και να ελπίζουμε ότι μετά όλα θα διορθωθούν, ότι θα ανεγερθεί και πάλι ο χάρτινος πύργος της πολιτικής τάξης του Μεξικού.
Θυμάστε ότι οι ίδιοι μας εμπαίζανε και μας επιτίθεντο, όταν από το 2005 καλούσαμε τον κόσμο να οργανωθεί βάσει των δικών του αιτημάτων, της δικιάς του ιστορίας, ταυτότητας και προσδοκιών και να μην περιμένει ότι κάποιος εκεί πάνω θα του τα λύσει όλα;
Εμείς κάναμε λάθος ή αυτοί;
Ποιος τολμάει στις μεγάλες πόλεις να πει ότι μπορεί να κυκλοφορήσει με ασφάλεια όχι πια τα χαράματα, αλλά ακόμη και με το που πέφτει το σούρουπο;
Ποιοι είναι αυτοί που ξυπνάνε σήμερα, χωρίς να ξέρουν αν θα είναι ζωντανοί, υγιείς ή ελεύθεροι όταν τελειώσει η μέρα;
Ποιοι δεν μπορούν να προσφέρουν στον κόσμο μια διέξοδο, μια εναλλακτική, που να μην είναι η αναμονή μέχρι τις επόμενες εκλογές;
Ποιοι δεν μπορούν να υλοποιήσουν μια πρωτοβουλία που να έχει απήχηση σε τοπικό επίπεδο, για να μην πούμε βέβαια σε εθνικό;
Ποιοι μείνανε μόνοι τους;
Γιατί στο τέλος, αυτοί που θα παραμείνουν θα είναι αυτοί που αντιστάθηκαν, αυτοί που δεν πουλήθηκαν, αυτοί που δεν παραδόθηκαν, αυτοί που δεν παραιτήθηκαν, αυτοί που κατάλαβαν ότι οι λύσεις δεν έρχονται από τα πάνω, αλλά σχηματίζονται από τα κάτω, αυτοί που δεν στηρίχθηκαν ούτε στηρίζονται στις ψευδαισθήσεις που πουλάει μια πολιτική τάξη που, εδώ και καιρό, βρομάει σαν πτώμα. Αυτοί που δεν ακολούθησαν το ημερολόγιο των από πάνω, ούτε χώρεσαν τη γεωγραφία τους σε αυτό το ημερολόγιο, μετατρέποντας ένα κοινωνικό κίνημα σε μια λίστα από εκλογικά βιβλιάρια, αυτοί που δεν έμειναν απαθείς μπροστά στον πόλεμο, περιμένοντας το νέο ταχυδακτυλουργικό θέαμα του εκλογικού τσίρκου, αλλά δημιούργησαν μια κοινωνική εναλλακτική λύση, μη ατομική, για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη, την εργασία και την ειρήνη.

Σχόλια