Ελλάδα, Κύπρος, Ιταλία: Ένα υποδειγματικό ντόμινο πολιτικής αποσταθεροποίησης και ελέγχου.
Μετά τις εκλογές του Μάη, η ψήφος εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ στην ανατρεπτική κοινωνική δυναμική, σε σύγκρουση με οιαδήποτε «οικουμενική» παραλλαγή διάσωσης του πολιτικού κατεστημένου, καθόρισε όσα ακολούθησαν. Ο παλιός πολιτικός κόσμος με άξονα τη Δεξιά συσπειρώθηκε επιδεικνύοντας εντυπωσιακά αντανακλαστικά, η ολιγαρχία δεν δίστασε να ρισκάρει με τους νομισματικούς τυχοδιωκτισμούς και την εκκένωση των τραπεζών, η Γερμανία επιστράτευσε το οπλοστάσιο του φόβου. Επιτυχία: ο έλεγχος ανακτήθηκε, έστω οριακά. Κι η προστιθέμενη αξία αυτής της επιτυχίας αποδίδει μέχρι σήμερα.
Στην Κύπρο πώς μεταφράστηκε το αναπάντεχο «όχι»; Και πώς κατέληξε; Η αντιπαράθεση εξαντλήθηκε στην -αναρωτιέται κανείς, είναι θεωρητικό ή μήπως… οικονομικό το πρόβλημα;- διερεύνηση εναλλακτικών λύσεων εκτός ευρώ. Παραδόξως, ο Αναστασιάδης έμεινε στο απυρόβλητο και διατήρησε με άνεση την πρωτοβουλία σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο Σόιμπλε δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να παραγγείλει από τις Βρυξέλλες πως η κυπριακή Βουλή δεν χρειαζόταν να εγκρίνει τη νέα συντριπτική απόφαση του Eurogroup. Κινητοποίηση του λαού; Καταγγελία της προδοτικής στάσης του προέδρου; Μείναμε όλοι με την απορία, ίσως κι ο ίδιος ο Αναστασιάδης, ενώ πολλοί εδώ δόξασαν και ζήλεψαν το άψογο πολιτικό σύστημα της Κύπρου…
Και στην Ιταλία χρειάστηκε να εξαντλήσει η πολιτική ελίτ όλη της την τέχνη στη ραδιουργία. Διά της προεδρικής εκλογής παγιδεύτηκε το βαριά λαβωμένο Δημοκρατικό Κόμμα σε μία νέα λύση Μόντι, χωρίς… Μόντι. Αυτό που εντυπωσιάζει όμως, είναι η ωμή επέμβαση του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, που προδόθηκε από τις θριαμβευτικές δηλώσεις ικανοποίησης και ανακούφισης του Μπαρόζο για την εκλογή Ναπολιτάνο. Τους εξασφάλισε την επιθυμητή λύση, ένα ακόμη κοινοβουλευτικό πραξικόπημα κόντρα στη λαϊκή θέληση. Πρόκειται για την Ιταλία, την τέταρτη δύναμη στην Ε.Ε. και μέλος του κλαμπ G8!
Δεν αρκεί να «βλέπεις», ούτε να υφίστασαι. Το ζητούμενο είναι η αναγνώριση κι η ερμηνεία. Έτσι προσδιορίζεται το καθοριστικό: Είναι η συγκράτηση και πολύ περισσότερο η ανάκτηση του πολιτικού ελέγχου απέναντι στο ντόμινο διασάλευσης της κυριαρχίας και της τάξης που παλινδρομεί στον ευρωπαϊκό Νότο.
Η έννοια του πολιτικού ελέγχου είναι επιτακτικό να κατανοηθεί και να αξιοποιηθεί σε όλο το βάθος του περιεχομένου της και σε όλο το βάρος της σημασίας της. Γιατί όλα τα δεδομένα την αναδεικνύουν ως δεσπόζουσα παράμετρο και φωτίζουν τη θεμελιώδη της διάσταση. Η ευθεία και απροκάλυπτη εμπλοκή της ευρωκρατίας -ή μήπως ο όρος γερμανοκρατία θα ήταν πιο ακριβής;- στις εσωτερικές πολιτικές διεργασίες, προσδίδει πλέον στην τροπή των πραγμάτων στην Ε.Ε. μία σφραγίδα απολυταρχισμού. Ιμπεριαλισμός; Ίσως ακόμη πιο πίσω.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
