Σύμφωνα με το παλαιστινιακό Υπουργείο Υγείας, προχθές η Παλαιστίνη μετρούσε 46.726 νεκρούς (εκ των οποίων 17.664 παιδιά). Επίσης, 115.896 τραυματισμένους και πάνω από 11.000 αγνοούμενους. Θεωρείται ότι οι μακάβριοι αυτοί αριθμοί δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, δεδομένου ότι το Υπουργείο Υγείας επιβεβαιώνει ένα θύμα μόνο όταν η σορός του φτάνει σε νοσοκομείο ή κλινική, δημιουργώντας έτσι ένα επίσημο αρχείο. Ο αριθμός των αγνοουμένων είναι επίσης υποεκτιμημένος, διότι ένα άτομο πρέπει να καταγραφεί επίσημα από κάποιον συγγενή του για να προστεθεί στον κατάλογο. Ποιον ενδιαφέρουν όμως αυτές οι «λεπτομέρειες»; Σίγουρα όχι τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα που, σε όλο το φάσμα της, δεν κουνά ούτε δαχτυλάκι για να σταματήσει τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση.
Μόνο λόγια, στην καλύτερη περίπτωση. Αλλά πλέον ούτε αυτά γίνονται ανεκτά από τους πάτρωνες της γενοκτονίας. Αυτήν την εβδομάδα η Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ το κατέστησε σαφές, υιοθετώντας νόμο για την επιβολή κυρώσεων στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (πρώην αγαπημένο της Δύσης) και τους αξιωματούχους του, διότι είχαν το θράσος να εκδώσουν διεθνή εντάλματα σύλληψης κατά των εγκληματιών πολέμου Νετανιάχου και Γκάλαντ – αντίστοιχα πρωθυπουργού και πρώην υπουργού «Άμυνας» του κατοχικού κράτους. Μάλιστα στη διάρκεια της σχετικής ολομέλειας ειπώθηκε με κάθε σοβαρότητα ότι γενοκτονία πραγματοποιούν οι… Παλαιστίνιοι, και το Ισραήλ απλώς αμύνεται. Ασχολίαστο.
Ορθά επισημαίνει ο Αμερικανός αγωνιστής Πολ Λαρούντι ότι «έχουμε προ πολλού ξεπεράσει το σημείο κινητοποίησης της παγκόσμιας κοινής γνώμης ενάντια στην ξεδιάντροπη σφαγή αμέτρητων ανυπεράσπιστων αμάχων Παλαιστινίων ανδρών, γυναικών και παιδιών». Και διαπιστώνει: «Καμία συσσώρευση διαδηλώσεων, υπογραφών, αποφάσεων του Διεθνούς Δικαστηρίου, μποϊκοτάζ, απειλών, ή (το λιγότερο από όλα) τα γεγονότα και η λογική, δεν θα κάνει τους δολοφόνους εγκληματίες και τους υποστηρικτές τους να σταματήσουν. Καμία “επιτυχία” στα Ηνωμένα Έθνη, στο Διεθνές Δικαστήριο ή σε άλλους οργανισμούς δεν έχει την παραμικρή θετική επίδραση στο λαό της Γάζας. Το Ισραήλ αδιαφορεί για όλα αυτά όσο μπορεί να στηρίζεται στις ΗΠΑ».
Από την άλλη βέβαια, ο Πολ Λαρούντι επισημαίνει πως «το Ισραήλ είναι σήμερα φτωχότερο, με λιγότερες θέσεις εργασίας, λιγότερες επενδύσεις, σχεδόν μηδενικούς τουρίστες, περισσότερες από 50.000 κλειστές επιχειρήσεις, και επίσης λιγότερους Εβραίους, καθώς ένας αυξανόμενος αριθμός αποφασίζει να φτιάξει το μέλλον του αλλού». Και καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα με την Άμπλα Σααντάτ, σύζυγο του Αχμάντ Σααντάτ, γενικού γραμματέα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – που στις 15 Ιανουαρίου κλείνουν 23 χρόνια από τη σύλληψή του: «Πρέπει να επιστρέψουμε στην αντίσταση. Είναι η μόνη επιλογή για να αποκαταστήσουμε την αξιοπρέπειά μας, την ελευθερία μας, τους φυλακισμένους μας και τη γη μας», λέει η Άμπλα…
Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να πιεστεί το Ισραήλ – για παράδειγμα ο εντοπισμός ισραηλινών στρατιωτών που έχουν συμμετάσχει σε εγκλήματα πολέμου και, στη διάρκεια των… διαλειμμάτων τους από τη γενοκτονία, επισκέπτονται ως τουρίστες τρίτες χώρες. Αυτοί μπορούν να διωχθούν, καθώς συχνά αυτοπαγιδεύονται: κομπάζουν π.χ. στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το πόσους αμάχους έχουν σκοτώσει ή πόσα σπίτια έχουν ανατινάξει. Ένας τέτοιος «ήρωας» γλίτωσε την τελευταία στιγμή τη σύλληψή του στη Βραζιλία, όπου έκανε διακοπές, αλλά δικαστήριο διέταξε να προσαχθεί στη δικαιοσύνη. Ο «αρμόδιος» μηχανισμός της ισραηλινής πρεσβείας κατάφερε να τον φυγαδεύσει πριν τον εντοπίσει η βραζιλιάνικη αστυνομία. Πλέον οι κατοχικές αρχές εντείνουν τις προειδοποιήσεις τους στους γενοκτόνους, να πάψουν να διαφημίζουν διαδικτυακά τις «επιτυχίες» τους…
