Νομίζω πως θα πρέπει να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι από τα αποτελέσματα των εκλογών. Άλλωστε, πασχίσαμε πολύ γι’ αυτές τις εξελίξεις – ο καθένας από τη μεριά του βέβαια, αλλά τώρα είμαστε εδώ για να το απολαύσουμε. Στην τελική, τι θέλει ο άνθρωπος για να χαρεί, τι θέλει η Ευρωβουλή για να αναβαθμίσει τα δημοκρατικά ιδεώδη της, ε; Λίγο Λατινοπούλου, λίγο Νατσιό και το αγόρι μας τον Βελόπουλο!
Φυσικά, το γεγονός πως ολόκληρη σχεδόν η Ευρώπη ακροδεξιογέρνει, άρα και οι εταίροι μας ψήφισαν αναλόγως, μας δίνει και μια μεγάλη ανακούφιση διότι φαίνεται πως πάμε συντεταγμένα τα κράτη-μέλη, δεν είμαστε εμείς το μαύρο πρόβατο που μας κατηγορούσαν κάποτε.
Οι Γάλλοι π.χ. τα τελευταία –αρκετά– χρόνια είχαν αντιδράσει έντονα στις πολιτικές της Ε.Ε. βγαίνοντας με διαρκείς αγώνες στους δρόμους, καταδικάζοντας τις κυβερνητικές αποφάσεις. Τι έκαναν στις ευρωεκλογές; Ψήφισαν Λεπέν. Οι Ιταλοί υποστήριξαν για μια ακόμα φορά τη Μελόνι, γιατί στους σαρωτικούς νόμους της Ευρώπης, φαίνεται πως υπερασπίζεται τη χώρα της.
Πού είναι η Αριστερά θα σκεφτείτε, γιατί δεν είναι στο κάδρο; Πού ήταν, δηλαδή, μέχρι τώρα και την ψάχνουμε στις εκλογές; Μήπως ήταν στα σωματεία και οργάνωνε απεργίες; Μήπως στη Βουλή ξεσήκωνε τους πάντες με καταγγελτικούς λόγους και αποκαλύψεις;
Εάν ο κόσμος διάλεξε την αποχή δεν ευθύνεται εκείνος, δεν θα του χρεώσουμε τα λάθη της ηγεσίας –κι όχι μόνο– των αριστερών κομμάτων. Δεν θα πετάξουμε τη μπάλα σε έναν φτωχοποιημένο λαό προκειμένου η Αριστερά να συνεχίσει απρόσκοπτα την περισυλλογή και την ενδοσκόπησή της στο διηνεκές, προσπαθώντας να βρει την ταυτότητά της. Πόσα χρόνια θα της πάρει για να βρει το δρόμο της; Διχασμοί, ξεκατινιάσματα και στο βάθος συνέδρια επαναπροσδιορισμού και νέων εκκινήσεων. Λυπάμαι που θα το πω σύντροφοι, αλλά δεν υπάρχει πια χρόνος, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αναλύσουμε για μια ακόμα φορά τον Γκράμσι και τον Αλτουσέρ.
