Ποιος θα το ’λεγε ότι θα χρειάζονταν η τραγωδία στα Τέμπη να προστεθεί στους σεισμούς στην Τουρκία, για να πλασαριστούν ανώδυνα οι μη αποκρυπτόμενες χαρούλες για τις αγαπησιάρικες δηλώσεις και εκδηλώσεις στα ελληνοτουρκικά! Μέχρι που επιστρατεύθηκε και η ΕΡΤ για να αναδείξει ότι, για πρώτη φορά, η έως τώρα απάνθρωπη τουρκική ακτοφυλακή διέσωσε (και αυτή) κάποιους λαθρομετανάστες από πνιγμό. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα έγραφα, επί λέξη, ότι είμαστε, ακόμα, σε καλύτερη μοίρα από τη Λιβύη και τους διαμελισμούς τύπου Καντάφι. Αρκεί βεβαίως να μην προσπεράσουμε ασυλλόγιστα τις παροτρύνσεις του πρέσβη κ. Τσούνη και να ρίξουμε τους τόνους στις κομματικές έριδες ώστε να μην πάνε στο καλάθι οι συμβουλές του πρέσβη των ΗΠΑ. Ακόμα και ο οργίλος κ. Πολάκης σιώπησε. Ο μόνος που κατάφερε να βάλει χαλινό στην οργή Πολάκη, από όσο ξέρω, ήταν ο επιχειρηματίας κ. Καλογρίτσας, εντέλλοντας στον αγέρωχο Κρητικό βουλευτή «να σκάσει» επειδή σ’ αυτόν χρωστάει την εκλογή του –και την επανεκλογή του, υποθέτω– αν τεθεί τέτοιο ζήτημα.
ΠΛΕΟΝ ΤΑ άλογα έχουν παραταχθεί στην αφετηρία αλλά όλα κουτσαίνουν! Χαρακτηριστική περίπτωση είναι πρώην βουλευτές Ν.Δ. (Ζώης, Τσιτουρίδης κ.ά.), φερόμενοι ως ψύχραιμοι και νουνεχείς, πλην όμως του περιθωρίου, γνωστοί και ως «λοχαγοί» του πρώην πρωθυπουργού, εμφανίστηκαν ως (πιθανοί) υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ από σοβαρό έντυπο πλην, όμως, εκπαιδευμένο σε προβοκάτσιες. Στην πράξη η διαχρονική απουσία-αποτυχία των εν λόγω «λοχαγών» τούς κατατάσσει στη χορεία των «κουτσών αλόγων» χωρίς περαιτέρω αναλύσεις και σχόλια. Στην αυτή κατηγορία ανήκει και ο κάτοχος των επιστολών του Ιησού (που πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάποιο δίκιο διότι, σου λέει, αφού το Σύστημα δίνει τόσα περιθώρια στον κ. Πολάκη γιατί όχι και σε μένα που τουλάχιστον πορεύομαι με τον λόγο του Χριστούλη;).
Η μεταμόρφωση και μετατόπιση της «συντηρητικής παράταξης» σε κάτι συγκροτημένο που να θυμίζει κάπως «κέντρο» έχει αποτύχει, όπως άλλωστε ουδείς από τους λοχαγούς δεν προήχθη σε ταγματάρχη. Ο «πατριάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής απάλλαξε την παράταξη από το προϊστορικό, αντιπαθές ακροδεξιό της προσωπείο αλλά αντί να μεταμορφωθεί σε ένα συντηρητικό ευρωπαϊκό κόμμα αλά Μακρόν (η Αναγέννηση) μετατράπηκε σε σημιτικό κακέκτυπο του νεοφιλελευθερισμού του είδους «εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά».
Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν άλλοι αναβάτες ούτε άλλες ιδέες και προτάσεις, ούτε άλλα άλογα. Το «ιδεολόγιο» έχει «μπλοκάρει». Όχι επειδή είναι γεμάτο τίγκα. Αλλά επειδή είναι εντελώς άδειο
Η σημερινή Δεξιά, με τη μορφή της Ν.Δ., μπορεί χωρίς μεγάλη δυσκολία να αναγνωρίσει έναν εξωραϊσμένο εαυτό της στη συριζέικη εκδοχή της Αριστεράς, «όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα», θα έλεγε η αναλφάβητη γιαγιά μου εκ Σμύρνης. Οι συγκεκριμένοι «λοχαγοί» διείδαν τις ελαστικές ιδεολογικές συγγένειες και έκριναν κατάλληλη την ευκαιρία επανόδου τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επιτέλους δεν βαρύνονται ούτε με τις Πρέσπες, ούτε με τα Τέμπη ούτε με τα λοιπά και τα υπόλοιπα. Η ατυχία είναι ότι από το συριζέικο ψηφοδέλτιο ως τη Βουλή υπάρχει απόσταση…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα και ο αρχηγός του, ήταν και παραμένουν το μόνο σίγουρο «κουτσό άλογο» της κάλπης. Και κανείς, ούτε τα Τέμπη, δεν θα τον μετακινήσει από εκεί. Όλη η φασαρία άλλωστε δεν έχει στόχο να δοκιμαστεί για δεύτερη φορά η αποτυχημένη «πρώτη φορά αριστερά» αλλά να μείνει στην πρώτη φορά και η Ν.Δ. του Μητσοτάκη, Κύριος οίδε το γιατί. Επιβεβαιώνεται πόσο ευμετάβολοι είναι οι κάτοικοι του Καπιτώλιου και πόσο κακομαθημένοι αν δεν τους γίνονται τα χατίρια είτε στην Αρχαία Αθήνα είτε στην Ουάσιγκτον. Όσο για τη συριζέικη ομάδα, ήταν και έμεινε κουτσό άλογο από τη στιγμή που έχασε τις προηγούμενες εκλογές. Δεν άλλαξε ούτε πρόσωπο, ούτε πολιτική, ούτε καν μακιγιάζ. Όσο κι αν θυμώνουν οι προπονητές, με σαπάκια δεν κερδίζονται οι κούρσες.
Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχουν άλλοι αναβάτες ούτε άλλες ιδέες και προτάσεις, ούτε άλλα άλογα. Το «ιδεολόγιο» έχει «μπλοκάρει». Όχι επειδή είναι γεμάτο τίγκα. Αλλά επειδή είναι εντελώς άδειο. Και όποιος πάει να το γεμίσει χάνεται στην καταβόθρα.
Είμαστε στο «τέλος της μικρής μας πόλης», κλείνουμε, κάτι σαν ένα νέο 1974: «Ου παγάν λαλέουσα και λάλον ύδωρ», διαθέτει το κατάστημα η Ελλάς αυτή την ιστορική στιγμή. Περιττό και μάταιο να κλαίμε διότι τα δάκρια ποτίζουν άκαρπα το χώμα.
Έχουμε πει τους όρους για να γυρίσει ο ήλιος: θέλει δουλειά πολλή, θέλει χρόνο πολύ, θέλει πολλές θυσίες πολλών, και τέλος θέλει «αρετή και τόλμη». Φέξε μου και γλίστρησα.
ΑΝ ΕΦΕΡΕ κάτι νέο το τραγικό συμβάν στα Τέμπη είναι ότι και η Ν.Δ. μάλλον έχασε ένα καρφί από το μπροστινό πέταλο του αλόγου. Λέω ίσως έχασε ένα καρφί (που στον μύθο οδήγησε στην απώλεια του Βασίλειου) διότι με το ένα κουτσό άλογο να κυνηγάει το άλλο που, παρά τα όσα έχουν γίνει, ακόμα τρέχει πρώτο, ποτέ δεν είσαι σίγουρος τι θα γίνει στο νήμα.
Πάντως ίσως ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί, με τόσο πάθος δεν έχουν βαλθεί να ρίξουν μια κυβέρνηση που δεν διακρίθηκε δα για τη σοφία της ούτε για τη λαϊκότητά της, ούτε για το μοναδικό της έργο. Το ξεχωριστό που κατάφερε είναι μια κάποια σταθερότητα. Έτσι που να λες ότι αυτή είναι ο εχθρός. Οπότε, σκέφτεσαι, ότι αυτό που ακούγεται να γρυλίζει στο σκοτάδι είναι ο κακός ο λύκος αφού κατά τον μύθο στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.
