Η ασφάλεια της Τουρκίας ξεκινά από εκεί που δημιουργούνται τα προβλήματα
Ο Ερντογάν απασφάλισε. Για την ακρίβεια έχει απασφαλίσει από καιρό και μόνο η προσωρινή σύμπλευσή του με το σε εξέλιξη γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή της Μ. Ανατολής, ο φόβος ή η διατεταγμένη από τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σιωπή μπορεί να εξηγήσει την «αδιαφορία» που επιδεικνύεται παρά τις εμπρηστικές του δηλώσεις.
Στο εσωτερικό της χώρας το καθεστώς έκτακτης ανάγκης έχει παγιωθεί. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι σχεδιάζεται να το διαδεχθεί στρατιωτικός νόμος. Το τρίτο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα της χώρας του, το HDP, έχει κηρυχθεί σχεδόν στην παρανομία και η ηγεσία του και οι περισσότεροι βουλευτές του έχουν οδηγηθεί στις φυλακές, χωρίς ουσιαστική κατηγορία. Κάθε ελεύθερη φωνή στη χώρα οδηγείται ή απειλείται να οδηγηθεί στη φυλακή. Η παράνομη στρατιωτική εισβολή στη Συρία έχει μετατραπεί σε κατοχή και οι δυνάμεις της Τουρκίας απλώνουν την επιχειρησιακή τους δραστηριότητα όλο και πιο νότια στο έδαφος της Συρίας. Στο έδαφος του Ιράκ λειτουργεί τουρκική στρατιωτική βάση παρά τη θέληση της κυβέρνησης της χώρας. Στο Αιγαίο μαίνεται ένας ακήρυκτος εικονικός πόλεμος, με συνεχείς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και σκληρές αερομαχίες, χωρίς κανένας να δίνει σημασία.
Μέχρι ίσως να συμβεί κάποιο ατύχημα…
Και η διεθνής κοινότητα σιωπά, δίνοντας ουσιαστικά πράσινο φως στον Ερντογάν να κάνει «παιχνίδι» παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς που απευθύνει σε κάθε κατεύθυνση. Ο επίσημος πολιτικός κόσμος της Ελλάδας επιδεικνύει «ρεαλισμό και ψυχραιμία», ενώ στην πραγματικότητα έχει κάνει αδιάντροπα την επίσημη πολιτική επιλογή να μην «αγριέψει και άλλο το θηρίο».
Και το χειρότερο, το κίνημα, η αριστερά, οι διεθνιστές, αναζητούν «μικρο-ιμπεριαλισμούς» και «ντόπιες αστικές τάξεις» που ανταγωνίζονται, καταδικάζουν τους «εθνικισμούς», βλέπουν «εσωτερικούς λόγους» στο ντελίριο επιθετικότητας του Ερντογάν και όλοι μαζί αδιαφορούν. Αδιαφορούν αρειμάνια για τη σοβαρή απειλή του πολέμου που απλώνεται σε όλη την περιοχή.
Τα σύνορα της Τουρκίας
Ο Ερντογάν το λέει καθαρά. Το λέει «λυρικά» με τα «σύνορα της καρδιάς του». Το λέει νομικά με την ωμή αμφισβήτηση των Συνθηκών της Λωζάννης και των Σεβρών που ρυθμίζει τα σύνορα σε όλη τη Μέση Ανατολή και τα στενά των Δαρδανελίων. Τα λέει και στρατιωτικά, με όρους που δεν χωράνε αμφιβολία.
Σε πρόσφατη (5/1) δήλωσή του, με αφορμή τα εγκαίνια μιας νέας γραμμής του μετρό της Άγκυρας, σύμφωνα με όσα δημοσιεύθηκαν «στα ψιλά» και αποκρύφτηκαν από τα μεγάλα ΜΜΕ, είπε: «Όσοι μας κατηγορούσαν στο παρελθόν ότι δεν αντιμετωπίζουμε την ISIS τώρα μας λένε να μην προχωρήσουμε, να μην περάσουμε τα 20 χιλιόμετρα μέσα στο συριακό έδαφος. Οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε εν τη γενέσει τους τις απειλές κατά της χώρας μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε στιγμή το εξής: Η ασφάλεια της Τουρκίας δεν ξεκινάει από τη Γκαζιάντεπ, αλλά από το Χαλέπι, δεν ξεκινάει από την Αλεξανδρέττα, αλλά από το Ιντλίμπ, δεν ξεκινάει από τη Μερσίνα, αλλά από την Κύπρο, δεν ξεκινάει από το Αρτβιν, αλλά από το Βατούμι, δεν ξεκινάει από τη Θράκη, αλλά από τα Βαλκάνια».
Στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από δόγμα «προληπτικού πολέμου» σε βάρος χωρών που η Τουρκία θα θεωρήσει ότι απειλούν την ύπαρξη ή την ασφάλειά της. Τηρουμένων των αναλογιών είναι αντίστοιχη με όσα εφάρμοσε ο Μπους και η «συμμαχία των προθύμων» σε Αφγανιστάν, Ιράκ και αργότερα ο Ομπάμα σε Λιβύη και Συρία ολοκληρώνοντας την ανατίναξη της Μ. Ανατολής.
Και αυτό το δόγμα του προληπτικού πολέμου δεν είναι λόγια. Το καθεστώς Ερντογάν εφαρμόζει στην πράξη αυτή την πολιτική με τη στρατιωτική εισβολή στο έδαφος της Συρίας. Αισθάνεται μάλιστα τόσο ισχυρός που απειλεί ευθέως τη δυτική συμμαχία να αποπεμφθεί από τη μεγάλη στρατηγικής σημασίας ΝΑΤΟϊκή βάση του Ιντσιρλίκ στον βαθμό που δεν στηρίξουν έμπρακτα την τουρκική εκστρατεία στη Συρία.
Ήταν ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Μ. Τσαβούσογλου που κατά τη συνάντηση του με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ Α. Γκουτιέρες δήλωσε: «Τελευταία δεν βλέπουμε την αεροπορική στήριξη του Συνασπισμού. Δεδομένου ότι σχηματίσαμε έναν Συνασπισμό για την καταπολέμηση του ΙSIS και η Τουρκία προστατεύει τις εγκαταστάσεις, τότε γιατί δεν συμμετείχατε στις επιχειρήσεις;» για να καταλήξει χαρακτηριστικά: «Η βάση του Ιντσιρλίκ δεν είναι στην ατζέντα μας αλλά ειδικά οι χώρες που δεν ήρθαν να μας υποστηρίξουν στον αγώνα εναντίον του ISIS δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να μένουν εκεί».
Αν οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστών αφήνουν χώρο σε εμπρηστές της ειρήνης να απειλούν ή να δυναμιτίζουν ολόκληρες περιοχές, αν «εσωτερικοί λόγοι» επιβάλουν τέτοιες πολιτικές, καθόλου δεν σημαίνει ότι ο Ερντογάν είναι λιγότερο επικίνδυνος.
Δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη ότι κάποια στιγμή η «Δύση» θα φρονηματίσει τον «απρόβλεπτο» Ερντογάν. Δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη στις πανομοιότυπες κυβερνητικές επιλογές της διατεταγμένης αφασίας.
Η υπεράσπιση της ειρήνης είναι πολύ σημαντικό θέμα για να το εμπιστευθούμε σε αυτούς. Η υπόθεση της ειρήνης είναι υπόθεση των λαών της περιοχής. Υπόθεση κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.
Σ.Π
