Επιμέλεια: Γιάννης Σχίζας
Ο William Anders, αστροναύτης της NASA, ο οποίος ήταν μέλος του πληρώματος του Apollo 8 το 1968, έχασε τη ζωή του σε αεροπορικό δυστύχημα στην πολιτεία της Ουάσινγκτον, σύμφωνα με τον γιο του, Gregory Anders. Ήταν 90 ετών.
Η ακτοφυλακή των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοίνωσε ότι η σορός του πιλότου ανασύρθηκε από ομάδα δυτών μετά από πολύωρη έρευνα στην οποία συμμετείχαν πολλές υπηρεσίες και η οποία κάλυψε 215 ναυτικά μίλια. Τα νησιά Σαν Χουάν βρίσκονται περίπου 90 μίλια βόρεια του Σιάτλ.
Ο William Anders, που γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1933 στο Χονγκ Κονγκ, υπηρέτησε ως πιλότος μαχητικών της Διοίκησης Αεράμυνας στην Καλιφόρνια και την Ισλανδία, σύμφωνα με τη NASA και τη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ.
Ενώ εργαζόταν στο Εργαστήριο Όπλων της Πολεμικής Αεροπορίας στο Νέο Μεξικό, ο Anders ήταν υπεύθυνος για τη διαχείριση προγραμμάτων θωράκισης αντιδραστήρων πυρηνικής ενέργειας και επιδράσεων ακτινοβολίας, αναφέρει το βιογραφικό του στη NASA.
Επιλέχθηκε το 1964 ως αστροναύτης από τη NASA και υπηρέτησε ως εφεδρικός πιλότος στην αποστολή Gemini 11 το 1966 και στην πτήση Apollo 11 το 1969. Ο Anders κατέγραψε περισσότερες από 6.000 ώρες πτήσης.
Ο Anders και οι συνάδελφοί του αστροναύτες Jim Lovell και ο διοικητής της αποστολής Frank Borman, ο οποίος πέθανε τον Νοέμβριο του 2023, ήταν στην πρώτη αποστολή σε σεληνιακή τροχιά τον Δεκέμβριο του 1968 με το Apollo 8. Ο Anders υπηρέτησε ως πιλότος της σεληνιακής μονάδας στην ιστορική αυτή πτήση.
Από το διαστημόπλοιο, ο Anders κατέγραψε μια εμβληματική εικόνα της Γης που δείχνει την επιφάνεια της σελήνης σε πρώτο πλάνο κατά τη διάρκεια της πτήσης του Apollo 8 την παραμονή των Χριστουγέννων του 1968, με τίτλο «Earthrise».
Η φωτογραφία «Earthrise»
«Κάναμε τόσο δρόμο για να εξερευνήσουμε το φεγγάρι, και το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι ανακαλύψαμε τη Γη», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο Anders.
Η φωτογραφία, η οποία χαρακτηρίστηκε «θρυλική» από τη NASA σε ένα βίντεο-αφιέρωμα για τον Anders την Παρασκευή, τραβήχτηκε καθώς το πλήρωμα τραβούσε εικόνες της σεληνιακής επιφάνειας για γεωλογική ανάλυση, δήλωσε ο Anders σε προηγούμενη συνέντευξή του στη NASA.
«Ξαφνικά κοίταξα έξω από το παράθυρο και να αυτή η πανέμορφη σφαίρα άρχισε να εμφανίζεται», περιέγραψε ο Anders. «Για μένα, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η Γη ήταν μικρή, λεπτή και όχι το κέντρο του σύμπαντος», πρόσθεσε.
Οι Anders, Lovell και Borman αναγνωρίστηκαν από το περιοδικό Time ως «Άνδρες της Χρονιάς» το 1968.
Ο Anders διετέλεσε εκτελεστικός γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Αεροναυπηγικής και Διαστήματος από το 1969 έως το 1973, σύμφωνα με τη NASA. Ο πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ τον όρισε τον πρώτο πρόεδρο της Επιτροπής Ρυθμιστικών Πυρηνικών Θεμάτων, η οποία είναι υπεύθυνη για την πυρηνική ασφάλεια και την περιβαλλοντική συμβατότητα.
Ο διοικητής της NASA Bill Nelson δήλωσε σε ανάρτησή του στο X, πρώην Twitter: «Ο Bill Anders προσέφερε στην ανθρωπότητα ένα από τα βαθύτερα δώρα που μπορεί να δώσει ένας αστροναύτης. Ταξίδεψε στο κατώφλι της Σελήνης και βοήθησε όλους μας να δούμε κάτι άλλο: τον εαυτό μας».
Ο Νέλσον συνέχισε: «Ενσάρκωσε τα μαθήματα και τον σκοπό της εξερεύνησης. Θα μας λείψει».
Με βλάβες έφτασε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό το νέο σκάφος της Boeing
Αρκετοί προωστήρες του διαστημικού σκάφους Starliner της Boeing παρουσίασαν βλάβη στην παρθενική πτήση με πλήρωμα μέχρι τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS), αν και οι αστροναύτες δεν διέτρεξαν κίνδυνο.
Το CST-100 Starliner, μια κωνική κάψουλα με επιβάτες δύο βετεράνους αστροναύτες της NASA, έφτασε στο πολυεθνικό τροχιακό συγκρότημα έπειτα από πτήση σχεδόν 27 ωρών μετά την εκτόξευσή του την Τετάρτη από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα.
Η αποστολή ήταν ένα βασικό τεστ προκειμένου να πιστοποιηθεί το Starliner για αποστολές πληρωμάτων από και προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, τις οποίες αναλαμβάνουν σήμερα το Crew Dragon της SpaceX και τα ρωσικά Soyuz.
Πέντε από τους 28 προωστήρες που ρυθμίζουν τον προσανατολισμό του σκάφους παρουσίασαν δυσλειτουργία, οι περισσότεροι λόγω διαρροής αέριου ήλιου, όμως τέσσερις επανήλθαν σε κανονική λειτουργία, οπότε δόθηκε άδεια προσέγγισης στον ISS.
Το Starliner προσδέθηκε στον σταθμό το απόγευμα της Πέμπτης ώρα Ελλάδας ενώ πετούσε σε ύψος 400 χιλιομέτρων πάνω από τον Ινδικό. Οι επτά ένοικοι του συγκροτήματος υποδέχτηκαν όλοι μαζί τους δύο νέους συγκατοίκους τους.
Η Πέμπτη ήταν μια σημαντική ημέρα για το αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα, καθώς η SpaceX του Έλον Μασκ πραγματοποίησε την πρώτη επιτυχή δοκιμή του Starship, του σκάφους που θα χρησιμοποιήσει η NASA για την πρώτη αποστολή αστροναυτών στην επιφάνεια της Σελήνης εδώ και πάνω από μισό αιώνα.
Η ανάπτυξη του Starliner ξεκίνησε το 2010 και η πρώτη αποστολή με πλήρωμα προγραμματιζόταν αρχικά για το 2017. Προβλήματα λογισμικού, τεχνικά θέματα και διαχειριστικά προβλήματα καθυστέρησαν το ντεμπούτο για χρόνια. Οι δύο προηγούμενες απόπειρες εκτόξευσης, τον Μάιο και τον Ιούνιο, είχαν αναβληθεί λόγω τεχνικών προβλημάτων. Το Starliner θα μείνει στον ISS για περίπου οκτώ ημέρες και στη συνέχεια θα πάρει τον δρόμο της επιστροφής για να πέσει με αλεξίπτωτο στην έρημο των νοτιοδυτικών ΗΠΑ, κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά σε αποστολή της NASA.
Όταν η μέρα είχε 18 ώρες: Πώς φτάσαμε στις 24
Οι μέρες στη Γη γίνονται όλο και μεγαλύτερες και γι’ αυτό «φταίει» η Σελήνη. Σύμφωνα με νέα έρευνα καθώς το φεγγάρι απομακρύνεται σιγά-σιγά από εμάς, ο χρόνος αλλάζει με τις μέρες να γίνονται μεγαλύτερες.
Το φεγγάρι έχει ηλικία περίπου 4,5 δισεκατομμυρίων ετών και βρίσκεται περίπου 239.000 μίλια (385.000 χιλιόμετρα) μακριά από τη Γη, κατά μέσο όρο.
Ωστόσο, λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων μεταξύ του πλανήτη μας και του φεγγαριού, ο φυσικός δορυφόρος απομακρύνεται αργά από τη Γη με ρυθμό περίπου 3,82 εκατοστά (1,5 ίντσες) ανά έτος, προκαλώντας την πιο αργή περιστροφή του πλανήτη μας γύρω από τον άξονά του, σύμφωνα με το space.com.
Χρησιμοποιώντας μια νέα στατιστική μέθοδο που ονομάζεται αστροχρονολογία, οι αστρονόμοι κοίταξαν στο βαθύ γεωλογικό παρελθόν της Γης και ανακατασκεύασαν την ιστορία του πλανήτη.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι μια μέρα στον πλανήτη πριν από 1,4 δισεκατομμύρια χρόνια, διαρκούσε μόλις 18 ώρες, σύμφωνα με ανακοίνωση του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν-Μάντισον
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η αστροχρονολογία συνδυάζει την αστρονομική θεωρία με τη γεωλογική παρατήρηση, επιτρέποντας στους ερευνητές να ανακατασκευάσουν την ιστορία του ηλιακού συστήματος και να κατανοήσουν καλύτερα την αρχαία κλιματική αλλαγή, όπως αυτή αποτυπώνεται στα πετρώματα.
Το φεγγάρι και άλλα σώματα του ηλιακού συστήματος επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την περιστροφή της Γης, δημιουργώντας τροχιακές μεταβολές που ονομάζονται κύκλοι Milankovitch. Αυτές οι μεταβολές καθορίζουν τελικά πού κατανέμεται το ηλιακό φως στη Γη, με βάση την περιστροφή και την κλίση του πλανήτη.
Οι κλιματικοί ρυθμοί της Γης είναι αποτυπωμένοι στα πετρώματα, που πηγαίνουν πίσω εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, όσον αφορά το αρχαίο παρελθόν του πλανήτη μας, το οποίο εκτείνεται σε δισεκατομμύρια χρόνια, αυτό το γεωλογικό αρχείο είναι αρκετά περιορισμένο, αναφέρουν οι ερευνητές στην ανακοίνωση τους.
Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αβεβαιότητα και σύγχυση. Για παράδειγμα, ο σημερινός ρυθμός με τον οποίο το φεγγάρι απομακρύνεται από τη Γη υποδηλώνει ότι «μετά από περίπου 1,5 δισεκατομμύριο χρόνια, το φεγγάρι θα ήταν αρκετά κοντά ώστε οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις του με τη Γη θα το είχαν διαλύσει», δήλωσε ο Meyers.
Η εξέταση του γεωλογικού αρχείου που αποτυπώθηκε στα στρώματα πετρωμάτων και η ενσωμάτωση του μέτρου της αβεβαιότητας αποκάλυψε αλλαγές στην περιστροφή της Γης, την τροχιά και την απόσταση από τη Σελήνη κατά τη διάρκεια της ιστορίας, καθώς και το πώς η διάρκεια της ημέρας στη Γη αυξήθηκε σταθερά.
Η νέα μελέτη δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα (4 Ιουνίου) στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences.
