Επικαλούνται συνεχώς τα «εγκλήματα των κομμουνιστών» με συνεχείς προβολές γεγονότων πραγματικών ή κατασκευασμένων από την εποχή του Στάλιν που έφυγε από τη ζωή το 1953. Με βιβλία, άρθρα, ταινίες, συνέδρια κ.λπ. Αυτό δεν γίνεται τυχαία, ούτε αποσκοπεί μόνο στη δυσφήμηση των κομμουνιστικών ιδεών την επιρροή των οποίων συνεχίζουν να φοβούνται οι θιασώτες του κακόφημου καπιταλισμού. Αποσκοπεί και στη δημιουργία ενός παχιού πέπλου συγκάλυψης των πραγματικών και αναρίθμητων εγκλημάτων, πολέμων, γενοκτονιών, διάλυσης κρατών και εξάλειψης δημοκρατικών καθεστώτων, που διέπραξαν μέσα στα τελευταία 70 χρόνια, δηλαδή στη σύγχρονη εποχή, και συνεχίζουν να πράττουν σε παγκόσμια κλίμακα, οι καπιταλιστικές μητροπόλεις. Εγκλημάτων που είναι στη φύση του ιμπεριαλισμού. Είναι τόσο μεγάλη η λίστα και τόσο φρικιαστική η συστηματική πρακτική τους που για την παραποίηση των στοιχείων και την ανασκευή των αληθινών περιστατικών έχουν στηθεί και χρηματοδοτούνται αδρά κάθε είδους επιτελεία στα πανεπιστήμια, στα συγκροτήματα Τύπου, στις δεξαμενές σκέψεις, σε ΜΚΟ και φορείς ιστορίας και πολιτισμού, ακόμα και σε λογοτεχνικούς και εκδοτικούς κύκλους με χορηγίες, διαφήμιση και βραβεία.
Όμως, με την κρίση που διέρχεται το δυτικό σύστημα αξιών και το κύμα των κινητοποιήσεων που προκλήθηκε -με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ- στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, με τόση ένταση και δημοσιότητα και σε τόσο μεγάλη έκταση, τέθηκαν ζητήματα αμφισβήτησης της καλά ενορχηστρωμένης διαστρέβλωσης της αποικιακής ιστορίας και της ρατσιστικής και αντιδημοκρατικής φύσης των ιμπεριαλιστικών καθεστώτων.
Απ’ αυτή την άποψη, κάθε βιβλίο, ντοκιμαντέρ, μπλογκ, άρθρο, μαρτυρία, μελέτη, ακόμα και λογοτεχνικό έργο, που ξεσκεπάζει αυτή την τεχνητά ωραιοποιημένη εικόνα και αποκαλύπτει την αληθινή φύση των καπιταλιστικών καθεστώτων, την εγγενή τους βαρβαρότητα και τη σωρεία εγκλημάτων που τα βαρύνει, αποτελεί σημαντική προσφορά στη σωστή ενημέρωση των πολιτών, στην αντίκρουση των ψεμάτων, των συκοφαντιών και των στρεβλώσεων της πραγματικότητας, αντίβαρο στην καλά ενορχηστρωμένη και πολύ επιθετική προπαγάνδα των υμνητών του απάνθρωπου συστήματος.
Η απαγωγή του Πρίγκιπα
«Ξαφνικά η Κάρμεν Γκλόρια ένιωσε το σώμα της μουσκεμένο. Ένας από τους στρατιωτικούς έβρεχε το σώμα της με βενζίνη, από τα πόδια ως το κεφάλι. Ξαφνιάστηκε, και στην αρχή δεν της πέρασε καθόλου απ’ το μυαλό τι σκόπευαν να της κάνουν. «Ήξερα ότι στη χώρα μου έσφαζαν, σκότωναν, ότι εξαφανιζόταν κόσμος, ότι βασάνιζαν, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα πήγαιναν να με κάψουν» εξομολογήθηκε αργότερα…»
Το βιβλίο «Επιχείρηση Πρίγκιπας» (Η απαγωγή του αντισυνταγματάρχη Κάρλος Καρένιο) των Μιγκέλ Μπονάσο, Ρομπέρτο Μπαρντίνι και Λάουρα Ρεστρέπο σε μετάφραση του Γιώργου Καρατζά (Εκδόσεις των Συναδέλφων), μπορεί να εκληφθεί ως ένα πολύ καλό πολιτικό και αστυνομικό θρίλερ. Το γεγονός, όμως, ότι βασίζεται σε μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή και συνδέεται με την αντίσταση σε μία από τις χειρότερες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής, του προσθέτει μια ξεχωριστή βαρύτητα, χωρίς να χάνει τίποτα από την περιπετειώδη πλοκή του, από το ξάφνιασμα των ασυνήθιστων εξελίξεων και την πολυπλοκότητα των χαρακτήρων του. Με τον τρόπο που είναι γραμμένο μπορεί να διαβαστεί τόσο από ένα πολιτικοποιημένο αναγνώστη που γνωρίζει καλά την ιστορία όσο και από έναν νέο που διψάει να μάθει αφενός πώς λειτουργούν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί στα απολυταρχικά καθεστώτα και αφετέρου πώς διαφοροποιούνται οι πολιτικές δυνάμεις με βάση τις τακτικές και στρατηγικές τους ή ποιες μεθόδους ανάλογα με τις κρατούσες συνθήκες εφαρμόζουν οι επαναστάτες, στη συγκεκριμένη περίπτωση το «Πατριωτικό Μέτωπο Μανουέλ Ροδρίγκεζ» (FPMR) το οποίο είχε με επιτυχία πραγματοποιήσει την τρίμηνη απαγωγή ενός αξιωματούχου στην οποία αναφέρεται το βιβλίο ενώ είχε αποτύχει στην προσπάθεια να απαλλάξει οριστικά τη Χιλή από τον δικτάτορα Αουγούστο Πινοτσέτ.
Φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου, ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται ότι το μοντέλο της δικτατορίας του στρατηγού που ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση και δολοφόνησε εν ψυχρώ τον πρόεδρο της Δημοκρατίας της Χιλής Σαλβαντόρ Αλιέντε, επαναφέρεται μέχρι σήμερα σε διάφορες παραλλαγές υπό την υψηλή και ασφυκτική επικυριαρχία των ΗΠΑ εμποδίζοντας την επικράτηση της δημοκρατίας ακόμα και στην πιο συμβατική της μορφή. Η με όλα τα παράνομα μέσα επίμονη προσπάθεια των Αμερικάνων να ανατρέψουν τις κατ’ εξακολούθηση δημοκρατικά εκλεγόμενες κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και της Νικαράγουας, η πρόσφατη ανατροπή του νόμιμου προέδρου της Βολιβίας Μοράλες από το στρατό, η υφαρπαγή της εξουσίας από τον Μπολσονάρο στη Βραζιλία με τον Λούλα έκπτωτο στη φυλακή με δικαστικό πραξικόπημα, οι παραστρατιωτικές συμμορίες στο Σαλβαδόρ, την Κολομβία κ.λπ. που δολοφονούν ανενόχλητα τα στελέχη της αντιπολίτευσης, είναι μερικές μόνο από τις πολύμορφες εγκληματικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ, συχνά με την ανοχή ή την επικουρία των συμμάχων τους, Ευρωπαίων, Καναδών, Ισραηλινών κ.λπ.
Συμπερασματικά, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η «Επιχείρηση Πρίγκιπας» παραμένει ένα δυνατό πολιτικό αφήγημα με άποψη, θάρρος και σασπένς.
