Στην έκτακτη καλοκαιρινή ηλεκτρονική έκδοση του Δρόμου γινόταν μνεία στις «μαζικές αντιδράσεις σε δεκάδες ευρωπαϊκές χώρες εναντίον του υποχρεωτικού εμβολιασμού και της καθιέρωσης “υγειονομικού διαβατηρίου” ή “πράσινου πάσου”, που θα επισημοποιεί τον διχασμό των πολιτών και την επιβολή ενός ιδιότυπου απαρτχάιντ στις κοινωνίες»*. Επισημαινόταν ακόμη ότι «η παρουσίαση εκατομμυρίων διαδηλωτών ως ψεκασμένων ή/και ακροδεξιών αρνητών είναι η βασική γραμμή άμυνας των κυβερνήσεων και των συστημικών ΜΜΕ που την “εκλαϊκεύουν”». Και τονιζόταν ότι «η σύνθεση αυτών που κινητοποιούνται στη Γαλλία, την Ιταλία κ.α., και η οργανωμένη συμμετοχή προοδευτικών κινημάτων, προσωπικοτήτων, συνδικάτων βάσης κ.λπ., αποτελεί την πιο χειροπιαστή διάψευση αυτών των ισχυρισμών».
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν σημαδεύτηκαν από συνέχιση αυτών των κινητοποιήσεων, που δεν περιορίζονται στην Ευρώπη: ακόμη και στην Αυστραλία λαμβάνουν χώρα μεγάλες διαδηλώσεις, που αντιμετωπίζονται –και εκεί– με έναν συνδυασμό βίαιης καταστολής και μιντιακής καμπάνιας κατασυκοφάντησής τους. Γινόμαστε μάρτυρες, ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούμε ακόμη πλήρως, της ανάδυσης ενός νέου διεθνικού κινήματος ενάντια στη νέα πλανητική δικτατορία που επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ, με αιχμή την επιβολή ενός «υγειονομικού διαβατηρίου» (ή «πράσινου πάσου» κ.λπ.) που διχοτομεί τις κοινωνίες και ζωντανεύει ένα νέου τύπου απαρτχάιντ με άγνωστη ημερομηνία λήξης.
Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι πλάι-πλάι
Αυτό το αναδυόμενο κίνημα δεν έχει βέβαια «καθαρότητες», ούτε διέπεται από τις συνηθισμένες διαδικασίες προηγούμενων κινημάτων. Σε πολλές χώρες όμως έχει σταθερά «ραντεβού» (π.χ. επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις μία συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας, συνήθως το Σαββατοκύριακο) και χαρακτηρίζεται από την πρόταξη της ελευθερίας ως κεντρικού αιτήματος, που εξειδικεύεται κατά περίπτωση στην καταδίκη των πολιτικών περιορισμού, εγκλεισμού και στέρησης βασικών δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα στη δουλειά και τη μόρφωση. Στο κίνημα αυτό συμμετέχουν τόσο εμβολιασμένοι όσο και ανεμβολίαστοι, και μάλιστα σε χώρες όπου προοδευτικά πολιτικά ρεύματα παίζουν σημαντικό ρόλο σε αυτό (όπως στη Γαλλία, την Ιταλία κ.α.) αγωνίζεται συνειδητά ώστε οι κινητοποιήσεις να επικεντρώνονται στην αντίθεση στο «πάσο», κι όχι σε τοποθετήσεις υπέρ ή κατά του εμβολίου.
Με λαμπρές εξαιρέσεις, στις οποίες ο Δρόμος έχει αναφερθεί εκτενώς, η «επίσημη» (εν μέρει και η… ανεπίσημη) Αριστερά είτε αδιαφορεί γι’ αυτό, είτε το καταγγέλλει με τα ίδια λόγια που χρησιμοποιούν και οι κυβερνήσεις. Δεν την προβληματίζουν οι «αντιφάσεις» των καταναγκασμών: από τη μια δαιμονοποίηση και συμπίεση των υπαίθριων δημόσιων χώρων, από την άλλη συνέχιση της εργασίας σε κλειστούς χώρους (συνήθως χωρίς ουσιαστικά μέτρα προστασίας), μετακίνηση των εργαζόμενων με ασφυκτικά γεμάτα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.ο.κ. Όμως όσοι κινητοποιούνται κάθε άλλο παρά «εγωιστές και ανεύθυνοι» είναι: αντίθετα, αγωνίζονται για συλλογικά και ατομικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί μετά από αγώνες αιώνων, και τώρα καταργούνται με δικτατορικού τύπου διατάγματα και θέση εκτός νόμου κάθε αμφισβήτησης.
Οι «ιδιαιτερότητες» που αποσιωπούνται
Η ρετσέτα «αντιεμβολιαστές» δίνει και παίρνει στις καθ’ υπαγόρευση των κυβερνώντων και των ελίτ παρουσιάσεις των διαδηλώσεων σε διάφορες χώρες ενάντια στην υποχρεωτικότητα και το «πάσο». Αποσιωπάται ότι π.χ. στη Γαλλία στο κίνημα αυτό πρωτοστατούν τα Κίτρινα Γιλέκα, αλλά όχι μόνο: πολιτικά κόμματα όπως η «Ανυπότακτη Γαλλία» του Μελανσόν (αλλά και το Γαλλικό Κ.Κ., το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, η Εργατική Πάλη κ.ά.) αντιτίθενται στο «πάσο». Το ίδιο και εργατικά και αγροτικά συνδικάτα, όπως η CGT και η Confederation Paysanne. Αυτή η πραγματικότητα, που αποδίδεται στη «γαλλική ιδιαιτερότητα» (γιατί άραγε υπάρχει αυτή η «ιδιαιτερότητα»;), κρύβεται ακόμη και από μεγάλο μέρος της λοιπής ευρωπαϊκής Αριστεράς, ευθυγραμμισμένης με τη γραμμή της παγκοσμιοποίησης…
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην Ιταλία, όπου τα προεόρτια της αντίστασης είχαν διαφανεί από πέρυσι, όταν χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικοί ξεσηκώθηκαν ενάντια στο κλείσιμο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, οργάνωσαν ανοιχτά μαθήματα έξω από αυτά κ.λπ., ενώ εκδηλώθηκαν και διαμαρτυρίες των εργαζόμενων στον πολιτισμό. Σήμερα και σε αυτή τη χώρα προοδευτικές συλλογικότητες, εργατικά συνδικάτα βάσης, δημοτικές κινήσεις κι άλλες οργανώσεις συμμετέχουν ενεργητικά στο κίνημα ενάντια στον κοινωνικό διχασμό-απαρτχάιντ που επιβάλλει το πάσο, εμποδίζοντας τη χειραγώγησή του από (ακρο)δεξιές δυνάμεις και από «συνωμοσιολογικές» ερμηνείες για το εμβόλιο. Σε όλο αυτόν τον κόσμο –η τάξη μεγέθους είναι εκατομμύρια σε ευρωπαϊκό επίπεδο– είναι πια ξεκάθαρο ότι το «πάσο» και οι λοιποί εκβιασμοί και καταναγκασμοί των κυβερνώντων δεν έχουν να κάνουν με την προστασία της υγείας του λαού, αλλά με την επιδίωξη πολιτικού και κοινωνικού ελέγχου πρωτοφανούς κλίμακας με πρόσχημα την πανδημία…
Τίθεται πια μείζον θέμα δημοκρατίας. Το θέτει αυτή καθαυτή η παραβίαση στοιχειωδών συνταγματικών εγγυήσεων, που επιβάλλεται ετσιθελικά από τους κυβερνώντες και τις ελίτ. Απέναντι σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης οι διαμαρτυρίες που ξεδιπλώνονται είναι δίκαιες, και η υποστήριξή τους απαραίτητη.
* «Η πανάκεια που δεν ήρθε» (ανάρτηση στην ιστοσελίδα του Δρόμου, 17/8/2021).
Μια ιταλική παρέμβαση
Να διαχωρίσουμε τη συζήτηση για το «πράσινο πάσο» από αυτήν για το εμβόλιο. Το «πράσινο πάσο» δεν είναι θεραπεία, αλλά πιστοποιητικό: ένα εργαλείο πολιτικής επιτήρησης, ένα ταξικό εργαλείο το οποίο, στο όνομα του κέρδους και όχι της υγείας, εκβιάζει τους εργαζόμενους και υπονομεύει το δικαίωμά τους στη δουλειά…
Γινόμαστε μάρτυρες ενός σταδιακού αδειάσματος των διαδικασιών δημοκρατικής διακυβέρνησης, μέσω της ακύρωσης οιασδήποτε κοινοβουλευτικής συζήτησης ώστε να λανσαριστεί το «πάσο» στα πλαίσια μιας διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης: το «πάσο» επιβλήθηκε με κατεπείγουσες διαδικασίες τον Αύγουστο [από την κυβέρνηση Ντράγκι], χωρίς κοινοβουλευτική συζήτηση ή οποιαδήποτε άλλη δημόσια αντιπαράθεση. Δεν μπορεί παρά να ανησυχούμε γι’ αυτό…
Τα μέσα (παρα)πληροφόρησης υποδαύλισαν τις φλόγες του φόβου και δηλητηρίασαν το κλίμα δημιουργώντας ένα κλίμα δίωξης στο διηνεκές εναντίον του «εγωιστή που μολύνει τους υπόλοιπους». Συχνά με τόνους βίας και εντυπωσιασμού, πόλωσαν την συζήτηση, διχοτομώντας και διχάζοντας την κοινωνία…
Το «πράσινο πάσο» δημιουργεί διακρίσεις. Ακόμη κι όταν σας το επιβάλλουν, μπορείτε να αγωνιστείτε εναντίον του. Πιέστε το συνδικάτο σας να πάρει θέση ενάντια στο «πράσινο πάσο». Υπάρχουν πολλοί που αγωνίζονται, δεν είστε μόνοι. Ας οικοδομήσουμε όλοι μαζί μια αντιπολίτευση στο «πράσινο πάσο» που θα πηγαίνει πέρα από το ναι-όχι στο εμβόλιο, διότι αυτό το πάσο σας ελέγχει και παραβιάζει τα συνταγματικά σας δικαιώματα ακόμη κι αν έχετε εμβολιαστεί…
Χρειαζόμαστε αμοιβαία φροντίδα, κριτική αντιπαράθεση και, πάνω απ’ όλα, ενεργητική ανυπακοή: αρνηθείτε το πάσο. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν μπορείτε να το αρνηθείτε, μην το ζητάτε, και μην το δείχνετε.
* Αποσπάσματα από το «Κιτ Α΄ Βοηθειών Ενάντια στο Πάσο» που κυκλοφορεί από την Αντιφασιστική Συνέλευση της Μπολόνια υπό τον κεντρικό τίτλο «Γιατί είναι σημαντικό να αντισταθούμε στο «πράσινο πάσο» (antifascistecontroilpass.noblogs.org).
