Απαντά ο Δημήτρης Φωτόπουλος, αν. γεν. γραμματέας & γραμματέας Τύπου της ΟΤΟΕ.
Tο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα της κυβέρνησης που ψηφίστηκε από τη πλειοψηφία του ελληνικού Κοινοβουλίου, εν μέσω πολεμικού κλίματος στην Πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους, έχει ήδη καταδικαστεί στο σύνολό του από την ελληνική κοινωνία.
Όσοι από τη κυβέρνηση έσπευσαν να πανηγυρίσουν μετά την ψηφοφορία, πρέπει να σκεφτούν ότι τίποτα δεν επιβάλλεται ούτε εφαρμόζεται στην πράξη από καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία όταν ολόκληρη η κοινωνία εκβιάζεται, οι διαδηλωτές δέρνονται στους δρόμους και οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται στους εργαζόμενους που αγωνίζονται.
Τα τραγικά γεγονότα που συνόδευσαν τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος της κυβέρνησης, με την αδιάκριτη επίθεση της αστυνομίας εναντίον των ειρηνικών διαδηλωτών και των εργαζομένων, πρέπει να προβληματίσουν όσους από τη κυβερνητική πλειοψηφία έχουν ακόμα τη δυνατότητα να σκέφτονται δημοκρατικά, με κοινωνική ευαισθησία και συναίσθηση της αποστολής και του ρόλου τους.
Οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, αντιστέκονται και διαδηλώνουν ειρηνικά στους δρόμους και τις πλατείες, απαιτώντας να μην εξαθλιωθούν οι ζωές των ανθρώπων, να μην πουληθούν οι βασικοί πυλώνες της οικονομίας, των υποδομών, των δημόσιων αγαθών και να μη χαθεί η κυριαρχία και η εθνική αξιοπρέπεια της χώρας.
Τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου προδιαγράφουν το πιο ζοφερό μέλλον για τους εργαζομένους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους και είναι φανερό ότι δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Όλα δείχνουν ότι η κοινωνία αποστρέφεται, πλέον, τις πολιτικάντικες ρητορείες, βρίσκεται ήδη πολύ πιο μπροστά από τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων, ψάχνει νέους δρόμους συλλογικής και δημοκρατικής έκφρασης και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τον αγώνα με όλες της τις δυνάμεις, για να αποτρέψει το οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα που της επιφυλάσσουν.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες για όλους και το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξεφύγει από την αμηχανία και την αδράνεια, χαράζοντας από την αρχή μια νέα πορεία. Όχι, όμως, με τις ίδιες λογικές και μεθόδους που οδήγησαν στην αμφισβήτηση και την απαξίωσή του. Αυτή τη φορά, το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει, εκτός από την εκπροσώπηση των εργαζομένων, να συνδεθεί με τη κοινωνία, με τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους ανθρώπους της καθημερινής αγωνίας.
Όταν η ελληνική κοινωνία πλήττεται στο σύνολό της, δεν φτάνει να διεκδικούμε μόνο το συλλογικό – επιμέρους. Χρειάζεται όλοι μαζί να συνυπάρξουμε, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή, σε ένα δάσος αλληλεγγύης και όχι μόνο στα πλαίσια της εμβέλειας του δικού μας δέντρου, χωρίς, όμως, κομματικές και παραταξιακές περιχαρακώσεις με μοναδικό όρο συγκρότησης της δράσης μας, τους κοινούς στόχους.
Η οικονομική κρίση και οι επιθέσεις που δεχόμαστε ως χώρα, αλλά και ως κοινωνία, δίνουν μια μοναδική ευκαιρία στις δυνάμεις της εργασίας. Να απαντήσουμε αλλιώς, αξιοποιώντας πραγματικά αυτή την ευκαιρία, γιατί η επόμενη μέρα… δεν θα έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες.
Όσοι από τη κυβέρνηση έσπευσαν να πανηγυρίσουν μετά την ψηφοφορία, πρέπει να σκεφτούν ότι τίποτα δεν επιβάλλεται ούτε εφαρμόζεται στην πράξη από καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία όταν ολόκληρη η κοινωνία εκβιάζεται, οι διαδηλωτές δέρνονται στους δρόμους και οι δυνάμεις καταστολής επιτίθενται στους εργαζόμενους που αγωνίζονται.
Τα τραγικά γεγονότα που συνόδευσαν τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος της κυβέρνησης, με την αδιάκριτη επίθεση της αστυνομίας εναντίον των ειρηνικών διαδηλωτών και των εργαζομένων, πρέπει να προβληματίσουν όσους από τη κυβερνητική πλειοψηφία έχουν ακόμα τη δυνατότητα να σκέφτονται δημοκρατικά, με κοινωνική ευαισθησία και συναίσθηση της αποστολής και του ρόλου τους.
Οι εργαζόμενοι και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, αντιστέκονται και διαδηλώνουν ειρηνικά στους δρόμους και τις πλατείες, απαιτώντας να μην εξαθλιωθούν οι ζωές των ανθρώπων, να μην πουληθούν οι βασικοί πυλώνες της οικονομίας, των υποδομών, των δημόσιων αγαθών και να μη χαθεί η κυριαρχία και η εθνική αξιοπρέπεια της χώρας.
Τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου και του εφαρμοστικού νόμου προδιαγράφουν το πιο ζοφερό μέλλον για τους εργαζομένους, τους ανέργους και τους συνταξιούχους και είναι φανερό ότι δεν έχουν καμία νομιμοποίηση στη συλλογική συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας.
Όλα δείχνουν ότι η κοινωνία αποστρέφεται, πλέον, τις πολιτικάντικες ρητορείες, βρίσκεται ήδη πολύ πιο μπροστά από τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων, ψάχνει νέους δρόμους συλλογικής και δημοκρατικής έκφρασης και είναι αποφασισμένη να συνεχίσει τον αγώνα με όλες της τις δυνάμεις, για να αποτρέψει το οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα που της επιφυλάσσουν.
Οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες για όλους και το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ξεφύγει από την αμηχανία και την αδράνεια, χαράζοντας από την αρχή μια νέα πορεία. Όχι, όμως, με τις ίδιες λογικές και μεθόδους που οδήγησαν στην αμφισβήτηση και την απαξίωσή του. Αυτή τη φορά, το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει, εκτός από την εκπροσώπηση των εργαζομένων, να συνδεθεί με τη κοινωνία, με τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους ανθρώπους της καθημερινής αγωνίας.
Όταν η ελληνική κοινωνία πλήττεται στο σύνολό της, δεν φτάνει να διεκδικούμε μόνο το συλλογικό – επιμέρους. Χρειάζεται όλοι μαζί να συνυπάρξουμε, διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή, σε ένα δάσος αλληλεγγύης και όχι μόνο στα πλαίσια της εμβέλειας του δικού μας δέντρου, χωρίς, όμως, κομματικές και παραταξιακές περιχαρακώσεις με μοναδικό όρο συγκρότησης της δράσης μας, τους κοινούς στόχους.
Η οικονομική κρίση και οι επιθέσεις που δεχόμαστε ως χώρα, αλλά και ως κοινωνία, δίνουν μια μοναδική ευκαιρία στις δυνάμεις της εργασίας. Να απαντήσουμε αλλιώς, αξιοποιώντας πραγματικά αυτή την ευκαιρία, γιατί η επόμενη μέρα… δεν θα έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες.
Σχόλια
