Η Μαρίνα Μπρέστα μίλησε ως Εκπρόσωπος της Οργανωτικής Επιτροπής του Resistance Festival
Το Resistance Festival, είναι πια ένας σημαντικός διεθνιστικός θεσμός. Είναι η συμβολή μας στην ανάγκη που υπάρχει σήμερα να έρθουν σε επαφή και να αποκτήσουν δεσμούς κινήματα, οργανώσεις, πρωτοβουλίες και κινήσεις από όλο τον κόσμο.
Μπαίνουμε σε μια νέα εποχή της Ιστορίας
Ο ορίζοντας σε ολόκληρο τον κόσμο σκοτεινιάζει κάτω από την κυριαρχία του παγκομιοποιημένου καπιταλισμού. Οι κίνδυνοι όλο και περισσότεροι, όλο και πιο άμεσοι. Απειλείται η ειρήνη. Απειλείται η επιβίωση της ίδιας της ανθρωπότητας. Δυνάμεις και καταστάσεις που οδήγησαν σε δύο παγκόσμιους πολέμους τον 20ό αιώνα, απειλούν και τον 21ο αιώνα. Η κρίση βαθαίνει και η τάση προς τον πόλεμο δυναμώνει συνεχώς και παίρνει νέες μορφές.
Σήμερα το 1% ορίζει την τύχη και καταδυναστεύει το άλλο 99%. Μια νέα δεσποτεία-τυραννία κυβερνά τον κόσμο. Αυτή η παγκόσμια τυραννία του χρηματιστικού κεφαλαίου, του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, ανακτά δυνάμεις και επιδιώκει να ξανακερδίσει τους χαμένους χώρους, να ξαναθέσει υπό τον έλεγχο της ότι «ξέφυγε» τα τελευταία χρόνια από αυτόν. Και αυτό το κάνει με μια ιδιαίτερη επιθετικότητα, διαλύοντας ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, είτε οικονομικά είτε στρατιωτικά.
Και από σήμερα μπαίνουμε σε μια νέα εποχή για την ιστορία της Ευρώπης. Ο πολιτικός σεισμός του Brexit δεν μπορεί να αγνοηθεί και θα έχει πολλαπλές συνέπειες και μέσα στην Αγγλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι δυνατότητες ανατροπής της Γερμανικής Ευρώπης ενισχύονται. Και τούτο πρέπει να το εκμεταλλευτούν οι λαοί, οι προοδευτικοί άνθρωποι στην Ευρώπη. Να ανοίξει ένας νέος κύκλος αγώνων.
Οι αγώνες που ξεκίνησαν από τα τέλη του 20ού αιώνα και της 1ης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι ιδιαίτερα σημαντικοί και μας βάζουν σε αυτή την νέα εποχή.
Με τους δικούς τους τρόπους και με την δική τους γλώσσα. Μίλησαν για δημοκρατία, ελευθερία, χειραφέτηση.
Τρεις ήταν οι μεγάλες μήτρες :
Η Λατινική Αμερική: από τους Ζαπατίστας και τα ιθαγενικά κινήματα, σε μεγάλα λαϊκά κινήματα, κυβερνήσεις, κρατικές οντότητες.
Το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα που ξεκίνησε στις μητροπόλεις της Μεγάλης Χώρας ( των ΗΠΑ) και απλώθηκε σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες.
Και τέλος, οι πλατείες που αγκάλιασαν όλη την Μεσόγειο, Ευρώπη, Β. Αφρική και Μέση Ανατολή. Και τώρα στην Γαλλία.
Οι αγώνες, όμως, αυτοί έχουν φτάσει σε ένα οριακό σημείο. Δεν ξέρουμε πόσο μεγάλη θα είναι η υποχώρηση των λαών και των κατακτήσεών τους.
Ερώτημα. Μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι;
Μια εναλλακτική, μια άλλη ελπιδοφόρα προοπτική δεν είναι ορατή και αυτό βαραίνει πολύ… και εμάς εδώ στην Ελλάδα.
Να ακούσουμε τη σιωπή του λαού…
Τα τελευταία 6 χρόνια ο λαός μας αγωνίστηκε, υπερέβη εαυτόν, πάλεψε ακόμα και ενάντια στον εαυτό του, όπως οριζόταν ώς τότε. Δοκίμασε νέους τρόπους, αναζήτησε καινούργιους δρόμους. Αμφισβήτησε ό,τι παλιό και σάπιο υπήρχε: έριξε κυβερνήσεις, διέλυσε κόμματα και έπληξε σημαντικά το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Τα έβαλε με την ευρωπαϊκή δεσποτεία και την τρόικα, ήθελε και πάλεψε για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική αλλαγή.
Ύστερα από 5 χρόνια στους δρόμους, μέσω των εκλογών, επέλεξε την Αριστερά για να ανοίξει έναν άλλο δρόμο, με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να δοθεί διέξοδος, για μια αντιιμπεριαλιστική, εθνική, λαϊκή δημοκρατική πορεία. Μια πορεία προς την ελευθερία. Κόντρα στα σχέδια των αμερικανικών και ευρωπαϊκών διευθυντηρίων και του ντόπιου προσωπικού τους, που έχουν μετατρέψει το λαό μας σε πειραματόζωο και διαμελίζουν την χώρα μας.
Η σημερινή κυβέρνηση «η πρώτη φορά Αριστερά», μέσω της διαπραγμάτευσης, της γραμμής του συμβιβασμού, του εγκλωβισμού της στον ευρωπαϊσμό, της λογικής του «μικρότερου κακού», έκανε το μεγαλύτερο τελικά κακό. Εξαπάτησε και κορόιδεψε το λαό, αφού συνθηκολόγησε με τους δανειστές, όταν ακόμα ο λαός μας πάλευε και κρατούσε ψηλά το κεφάλι με αξιοπρέπεια. Τι πιο ανήθικο! Είναι η χειρότερη κυβέρνηση γιατί όχι μόνο αυτά που έχει συμφωνήσει καταστρέφουν και ξεπουλούν την χώρα, μα γιατί τσάκισε την ελπίδα του λαού μας και ακύρωσε την δυνατότητα που υπήρχε στην Ελλάδα τα πράγματα να πάνε αλλιώς.
Ξέρουμε πως η Ελλάδα και ο αγώνας του λαού μας, βρέθηκε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος και σκόρπισε χαμόγελα σε εκατομμύρια ανθρώπους, ως παράδειγμα ενός άλλου δρόμου στην καρδιά της Ευρώπης. Σήμερα βιώνουμε τις συνέπειες ενός πολέμου χωρίς πόλεμο. Τολμήσαμε να πούμε ένα μεγάλο «όχι» στα σχέδιά τους, σε αυτή την Ευρώπη που χτίζουν. Αυτό το πληρώνουμε σήμερα ακριβά.
Η χώρα μας γίνεται χώρος, γίνεται αποικία-γκέτο, ένα κάτεργο για τον λαό μας, μια φυλακή για τους χιλιάδες πρόσφυγες που προσπαθούν να γλυτώσουν από το θάνατο.
Σήμερα ο λαός μας περνά μια περίοδο πένθους, έχει υποστεί μια ήττα και η ελπίδα έχει χαθεί. Οργή, θυμός, απελπισία και σύγχυση κυριαρχούν στις ψυχές και τα μυαλά των ανθρώπων. Και σιωπούν…
Και εμείς πρέπει να ακούσουμε. Μέσα σε αυτή την σιωπή, να ακούσουμε. Να στοχαστούμε, να κατανοήσουμε όσα έγιναν, να βρούμε τι έλειψε. τι λείπει και τι χρειάζεται να γίνει.
Να ανοίξουμε νέους δρόμους
Αυτά που πρέπει να γίνουν είναι πολλά. Ζούμε σε μια εποχή τομή. Η τεράστια απόσταση μεταξύ της εξουσίας των λίγων, αυτού του 1% και των εκατομμυρίων αποκλεισμένων, γεννά τεράστιες δυνατότητες. Ζούμε όμως και σε μια εποχή, όπου δεν υπάρχουν ευδιάκριτα σημεία αναφοράς. Όπως τον 20ό αιώνα. Χρειάζεται μια επίπονη διαδικασία οικοδόμησης ενός μεγάλου μαζικού κινήματος παγκόσμια, φορέα μιας νέας χειραφετητικής πολιτικής. Χρειάζεται σήμερα, να οικοδομήσουμε μια εναλλακτική και μια ελπίδα. Και αυτό μπορεί να είναι υπόθεση και ενός λαού, μιας χώρας ή ενός κινήματος, αλλά κυρίως είναι κοινή μας υπόθεση. Είναι υπόθεση συνολική του προοδευτικού κινήματος σε ολόκληρη τη γη. Να βγουν συμπεράσματα από τους αγώνες που δόθηκαν και δίνονται. Είναι επιτακτική η ανάγκη αυτή σήμερα. Η Ιστορία προχωράει. Και οι ήττες και οι νίκες και οι ισοπαλίες, είναι βήματα. Είναι κρίσιμο να σφυρηλατηθούν δεσμοί, να ανταλλάξουμε εμπειρίες, να ανοίξουμε μονοπάτια, να βρούμε κοινό βηματισμό με τους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Χρειάζεται να εφεύρουμε μια νέα πολιτική που μπορεί να ανοίξει τον δρόμο προς την ελευθερία, την χειραφέτηση.
Απόψε, σε αυτήν εδώ την εκδήλωση, έχουμε την τιμή και την χαρά να έχουμε κοντά μας 3 γυναίκες με τις οποίες έχουμε ένα ιδιαίτερο κοινό στοιχείο: Οι λαοί και των 4 μας δοκιμάζονται. Το δικαίωμα των λαών μας να υπάρχουν και να ζουν ελεύθερα αμφισβητείται, λεηλατείται. Η υπόσταση, η οντότητα των λαών μας κινδυνεύει.
Και σήμερα, εδώ, έχουμε έναν ζωντανό θρύλο της παλαιστιανικής αντίστασης, την Λέιλα Χάλεντ. Θα ήθελα να της πω πως ντρέπομαι για την ελληνική κυβέρνηση για την στάση της απέναντι στον παλαιστινιακό λαό και τις απαράδεκτες συμφωνίες με το ισραηλινό απαρτχάιντ.
Η Φιγκέν Γιουκσένταγ, βουλευτίνα και συμπρόεδρος του HDP, του κόμματος που συσπειρώνει το Κουρδικό Κίνημα και το μεγαλύτερο κομμάτι της τουρκικής Αριστεράς. Μια χώρα που βρίσκεται σε πόλεμο, και κάνει bullying στους γείτονες της, μα και στους ίδιους της τους κατοίκους. που προκαλεί τους γείτονές της ( βλ. Αιγαίο, Θράκη, Κύπρος). Είναι εκπρόσωπος ενός κινήματος που έχει επιδείξει μια μεγαλειώδη αντοχή και δύναμη απέναντι στις πιο σκοτεινές δυνάμεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο καλή απάντηση στον ISIS, από τις Κούρδισσες αγωνίστριες.
Και η Ντέμπορα Σαντάνα, από το όχι και τόσο μακρινό Πουέρτο Ρίκο. Θυμηθείτε τα περυσινά αστειάκια του Σόιμπλε με τον Αμερικανό ομόλογο του, «να σας δώσουμε την Ελλάδα, να μας δώσετε το Πουέρτο Ρίκο», με περίσσιο θράσος ωσάν να τους ανήκουμε!
Επιτρέψτε μου να πω πως είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη και για έναν ακόμα λόγο. Αν οι γυναίκες είναι το μισό του ουρανού, οι 3 αυτές γυναίκες μου θυμίζουν το κόκκινο χρώμα της ανατολής του ήλιου, στη χαραυγή της νέας μέρας. Αν η προοδευτικότητα κάθε κινήματος κρίνεται από την θέση των γυναικών σε αυτό, οι γυναίκες αυτές μας κάνουν πιο αισιόδοξες και αισιόδοξους.
Επιλέγουμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι. Συνειδητά. Γιατί η Ιστορία είναι η πράξη των ανθρώπων. Άρα και η δική μας πράξη. Ο δικός μας αγώνας. Μέχρι να υπάρξουν ελεύθεροι λαοί, σε ελεύθερες χώρες, ο αγώνας συνεχίζεται!
Υγ. Οι γυναίκες επαναστάτριες είναι πιο όμορφες.
