Καλά ακούσατε, χορογράφος. Είναι η πρώτη φορά που βλέπετε έναν χορογράφο να μιλάει σε ένα τέτοιο πάνελ, δίπλα σε ανθρώπους οι οποίοι με λέξεις προσπαθούν να σας εξηγήσουν τον κόσμο, προσπαθούν να σας τον περιγράψουν.
Το μόνο που μπορώ να παρατηρήσω είναι ότι οι λέξεις των άλλων, στον εμφύλιο που ζούμε, ήταν πολύ αποτελεσματικές. Δηλαδή, οι λέξεις τους έκαναν τα σώματα της πλειοψηφίας του λαού να κυρτώσουν, να λυγίσουν, να διπλώσουν, να αισθανθούν φόβο, κάπου εδώ στο στήθος, στο στομάχι, στα γόνατα. Ήταν πολύ αποτελεσματικά.
Τους έκαναν ακόμα να πιστέψουν ότι κάποια χέρια θα τους αδειάσουν τις τσέπες τους και σ’ αυτό θέλω να μείνω. Τι έχουν στις τσέπες τους οι Έλληνες; Δεν εννοώ τις τσέπες του Πρετεντέρη ή του εργοδότη του, εννοώ των υπόλοιπων Ελλήνων. Τι έχουν οι τσέπες οι δικές σας; Κυριολεκτώ. Αυτό που προτείνω, είναι να κοιτάξετε τώρα το διπλανό σας, ξένο, σύντροφο κ.λπ. Να τον κοιτάξετε και να βάλετε το χέρι σας στην τσέπη του. Κάντε το. Δεν το κάνετε. Νομίζω ότι έχει πρόβλημα η Αριστερά ή ο ΣΥΡΙΖΑ με την ατομική ιδιοκτησία, αλλά ας το αφήσουμε για μετά. Τέλος πάντων. Εάν βάλετε το χέρι σας στην τσέπη του διπλανού σας, όχι στη δικιά σας, γιατί θα φανεί περίεργο, τι θα βρείτε; Δεν θα βρείτε μια σφαίρα και ένα ψωμί όπως στον Εμφύλιο, δεν θα βρείτε όλο τον κόσμο, όπως στην τσέπη του Τρελαντώνη ή των μπίτνικς. Θα βρείτε λίγα νομίσματα, το εισιτήριο…
Δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα βρείτε στην τσέπη του διπλανού σας. Θέλω να κοιτάξετε κάτω από την τσέπη. Κάτω από την τσέπη, εάν κουνήσετε λίγο το χέρι σας, είναι το δέρμα και σε εκείνο το σημείο είναι το δέρμα που γερνάει λιγότερο. Γερνάει πιο αργά στη ζωή μας. Είναι το σημείο που μένει νέο. Κάτω από την τσέπη σας το δέρμα μένει νέο. Αλλά εγώ θέλω να πιέσετε λίγο πιο κάτω και θα αισθανθείτε ένα μαλακό αλλά και δυνατό συγχρόνως…
Είναι οι μυς, είναι στο λαγόνι. Είναι οι μυς οι οποίοι μας σηκώνουν, μας βοηθάνε να κάνουμε το πρώτο βήμα, μας γυρνάνε το πόδι για να κοιτάξουμε τι έχουμε πατήσει, δηλαδή, από πού ήρθαμε, μας βοηθάνε να κλοτσήσουμε.
Αυτοί οι μυς με ενδιαφέρουν. Αναρωτιέμαι, πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτούς τους μυς. Να σηκωθούμε, να κάνουμε το πρώτο βήμα, να κλοτσήσουμε, να κοιτάξουμε από πού ήρθαμε.
Τώρα, για να τα κάνουμε όλα αυτά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε αυτό τον μυ. Και πρέπει να ξέρετε ότι αυτό τον μυ τον έχουν όλοι και είναι γυμνασμένος. Και αυτός ο μυς με ενδιαφέρει. Εάν ήμουν σε άλλο κόμμα, θα μ’ ενδιέφεραν οι μυς του σβέρκου, που δεν γυρνάει το κεφάλι αριστερά, θα μ’ ενδιέφεραν στη γνάθο… Εάν προσέξετε όταν μιλούν κυρίως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, κουνιέται πολύ η γνάθος και υπάρχει και σάλιο.
Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτό τον μυ. Το πρώτο είναι να το συνειδητοποιήσουμε και το θέμα δεν είναι να το συνειδητοποιήσουμε μόνοι μας, γιατί αυτό είναι πολύ new age, ότι ο κόσμος θα αλλάξει εάν το συνειδητοποιήσουμε μόνοι μας. Όχι. Θα το συνειδητοποιούσατε εάν είχατε αγγίξει το διπλανό σας.
Και όσοι το έκαναν, το έκαναν -τους βλέπω κάποιους- με γέλιο, με λαχτάρα, είναι και λιγάκι ερεθιστικό… Κάπως έτσι νομίζω μπορούν οι άνθρωποι να σηκωθούν, να κάνουν το πρώτο βήμα, να κλοτσήσουν, να κοιτάξουν από πού έρχονται. Αυτά είχα να σας πω…
Τους έκαναν ακόμα να πιστέψουν ότι κάποια χέρια θα τους αδειάσουν τις τσέπες τους και σ’ αυτό θέλω να μείνω. Τι έχουν στις τσέπες τους οι Έλληνες; Δεν εννοώ τις τσέπες του Πρετεντέρη ή του εργοδότη του, εννοώ των υπόλοιπων Ελλήνων. Τι έχουν οι τσέπες οι δικές σας; Κυριολεκτώ. Αυτό που προτείνω, είναι να κοιτάξετε τώρα το διπλανό σας, ξένο, σύντροφο κ.λπ. Να τον κοιτάξετε και να βάλετε το χέρι σας στην τσέπη του. Κάντε το. Δεν το κάνετε. Νομίζω ότι έχει πρόβλημα η Αριστερά ή ο ΣΥΡΙΖΑ με την ατομική ιδιοκτησία, αλλά ας το αφήσουμε για μετά. Τέλος πάντων. Εάν βάλετε το χέρι σας στην τσέπη του διπλανού σας, όχι στη δικιά σας, γιατί θα φανεί περίεργο, τι θα βρείτε; Δεν θα βρείτε μια σφαίρα και ένα ψωμί όπως στον Εμφύλιο, δεν θα βρείτε όλο τον κόσμο, όπως στην τσέπη του Τρελαντώνη ή των μπίτνικς. Θα βρείτε λίγα νομίσματα, το εισιτήριο…
Δεν μ’ ενδιαφέρει τι θα βρείτε στην τσέπη του διπλανού σας. Θέλω να κοιτάξετε κάτω από την τσέπη. Κάτω από την τσέπη, εάν κουνήσετε λίγο το χέρι σας, είναι το δέρμα και σε εκείνο το σημείο είναι το δέρμα που γερνάει λιγότερο. Γερνάει πιο αργά στη ζωή μας. Είναι το σημείο που μένει νέο. Κάτω από την τσέπη σας το δέρμα μένει νέο. Αλλά εγώ θέλω να πιέσετε λίγο πιο κάτω και θα αισθανθείτε ένα μαλακό αλλά και δυνατό συγχρόνως…
Είναι οι μυς, είναι στο λαγόνι. Είναι οι μυς οι οποίοι μας σηκώνουν, μας βοηθάνε να κάνουμε το πρώτο βήμα, μας γυρνάνε το πόδι για να κοιτάξουμε τι έχουμε πατήσει, δηλαδή, από πού ήρθαμε, μας βοηθάνε να κλοτσήσουμε.
Αυτοί οι μυς με ενδιαφέρουν. Αναρωτιέμαι, πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτούς τους μυς. Να σηκωθούμε, να κάνουμε το πρώτο βήμα, να κλοτσήσουμε, να κοιτάξουμε από πού ήρθαμε.
Τώρα, για να τα κάνουμε όλα αυτά, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε αυτό τον μυ. Και πρέπει να ξέρετε ότι αυτό τον μυ τον έχουν όλοι και είναι γυμνασμένος. Και αυτός ο μυς με ενδιαφέρει. Εάν ήμουν σε άλλο κόμμα, θα μ’ ενδιέφεραν οι μυς του σβέρκου, που δεν γυρνάει το κεφάλι αριστερά, θα μ’ ενδιέφεραν στη γνάθο… Εάν προσέξετε όταν μιλούν κυρίως υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, κουνιέται πολύ η γνάθος και υπάρχει και σάλιο.
Το ερώτημα είναι πώς μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτό τον μυ. Το πρώτο είναι να το συνειδητοποιήσουμε και το θέμα δεν είναι να το συνειδητοποιήσουμε μόνοι μας, γιατί αυτό είναι πολύ new age, ότι ο κόσμος θα αλλάξει εάν το συνειδητοποιήσουμε μόνοι μας. Όχι. Θα το συνειδητοποιούσατε εάν είχατε αγγίξει το διπλανό σας.
Και όσοι το έκαναν, το έκαναν -τους βλέπω κάποιους- με γέλιο, με λαχτάρα, είναι και λιγάκι ερεθιστικό… Κάπως έτσι νομίζω μπορούν οι άνθρωποι να σηκωθούν, να κάνουν το πρώτο βήμα, να κλοτσήσουν, να κοιτάξουν από πού έρχονται. Αυτά είχα να σας πω…
Σχόλια
