Ο κ. Μητσοτάκης προχώρησε στην αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 50 ευρώ. Κι όμως, η αύξηση αυτή δεν φέρνει τον κατώτατο μισθό στα επίπεδα του 2012, όταν ανερχόταν σε 750 ευρώ. Τα μνημόνια τον κατέβασαν στα 583 ευρώ, και από τότε με αργόσυρτο βήμα ανεβαίνει λιγάκι, για να φθάσει σήμερα να είναι 713. Βέβαια η απόφαση του Μητσοτάκη γι’ αυτήν την αύξηση σχετίζεται με την κατρακύλα της κυβέρνησης στα μάτια του κόσμου, που βλέπει τις τιμές να απογειώνονται, τα τιμολόγια να εκτοξεύονται, τον πληθωρισμό να καλπάζει. Η ελεύθερη πτώση της κυβέρνησης καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις (ιδιαίτερα τις κρυφές), και είναι αυτή ακριβώς η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας και απόγνωσης που οδήγησε τον Μητσοτάκη να κάνει τη συγκεκριμένη κίνηση – η οποία ίσως έχει και προεκλογικό χαρακτήρα. Άλλωστε ο χρόνος δουλεύει στην κατεύθυνση της φθοράς του. Με άλλα λόγια, επίκεινται και πολιτικές εξελίξεις.
Εν τω μεταξύ ο πόλεμος στην Ουκρανία κλείνει δύο μήνες, και φαίνεται ότι ο κίνδυνος να διαρκέσει αρκετά, όπως κι ο κίνδυνος να απλωθεί, είναι μεγάλος. Σχεδόν αρχίσαμε να συνηθίζουμε στο γεγονός ότι ένας μεγάλος πόλεμος διεξάγεται πολύ κοντά μας, στην καρδιά της Ευρώπης, όπου μια χώρα «θυσιάζεται» και μετατρέπεται σε θέατρο πολέμου και ανταγωνισμού Μεγάλων Δυνάμεων. Πόλεις ισοπεδώνονται, νέα όπλα δοκιμάζονται, πράκτορες και μισθοφόροι πιάνουν δουλειά, η αλήθεια ακρωτηριάζεται και διαστρέφεται, το διεθνές δίκαιο κουρελιάζεται, όπως κουρελιάζονται η κυριαρχία των χωρών και οι ελευθερία των λαών. Ο πόλεμος σκεπάζει και καμουφλάρει την πολυοργανική κρίση του συστήματος, δικαιολογεί την «πολεμική οικονομία», δρομολογεί τη στρατιωτικοποίηση και νέους πολέμους. Οι κυρίαρχοι αρματώνονται, επειδή θα συνεχίσουν την «παγκοσμιοποίηση» με άλλα μέσα: ήρθε η ώρα για την «καύση» των παραγωγικών δυνάμεων και ιδιαίτερα των ανθρώπων, μήπως και πάρει την ανιούσα ο δείκτης «ποσοστό κέρδους» για το κεφάλαιο. Ήρθε η ώρα του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα σε κοσμοκράτορες και υποψήφιους κοσμοκράτορες, η ώρα της αρπαγής αγορών και σφαιρών επιρροής, η ώρα κατάκτησης ή διατήρησης ζωτικών χώρων. Δεν φθάνει ο οικονομικός πόλεμος: πρέπει να πάρουν το λόγο τα «σιδερικά», η «φωτιά», και ίσως τα πυρηνικά…
Οι λαοί του κόσμου βιώνουν μια ατέρμονη αδιάκοπη παρατεταμένη περίοδο Παθών χωρίς να βλέπουν από πουθενά φως, ούτε καν κάποια καταφυγή σε κάποιον Μεσσία που θα τους σώσει. Πώς βρέθηκαν σε αυτήν την θέση; Είναι μοιραίο, είναι νομοτελειακό; Η Φύση κάθε άνοιξη ξαναρχίζει έναν κύκλο (παρά τους τραυματισμούς της από την ανθρώπινη κακοποίησή της σε κλίμακες άγνωστες μέχρι σήμερα). Η Λαμπρή, η λαμπρότερη μέρα του χρόνου που έρχεται μετά από μια βδομάδα Παθών, η Ανάσταση για τους λαούς, αργεί. Δεν φτάνει να λέμε πως κάποτε θα ’ρθει. Χρειάζεται να πασχίσουμε για αυτό, να μοχθήσουμε, να αγωνιστούμε για μια άλλη μεγάλη διάβαση σε έναν αλλιώτικο κόσμο. Απαλλαγμένο από εκμετάλλευση, πείνα, δυστυχία, προσφυγιά, πολέμους.
Καλή Ανάσταση!
