Την προσφορά της Ιταλικής Grimaldi, ανέδειξε ως προτιμητέα η διαδικασία αποσφράγισης των επενδυτικών φακέλων για το 67% του μετοχικού κεφαλαίου του Οργανισμού Λιμένος Ηρακλείου (ΟΛΗ Α.Ε.) από το ΤΑΙΠΕΔ. Η προσφορά του ομίλου Grimaldi ανέρχεται στα 80 εκατ. ευρώ, σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή της κοινοπραξίας ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – Aviareps – Nectar Holdings Ltd, την ίδια στιγμή που τα ετήσια κέρδη προ φόρων για τον ΟΛΗ ανέρχονται για το 2022 στα 3,77 εκατ.
Μέσα στην προεκλογική περίοδο, προχωρά και κλειδώνει άλλη μια εκποίηση δημόσιας περιουσίας. Αυτή τη φορά του διεθνούς σημασίας λιμανιού του Ηρακλείου, που έρχεται να ακολουθήσει την τύχη των λιμανιών του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Ηγουμενίτσας κ.ο.κ. Κυβερνητικοί εκπρόσωποι και οικονομικοί παράγοντες πανηγυρίζουν, μιλώντας για σημαντικά οφέλη του ΤΑΙΠΕΔ από το υψηλό τίμημα της επένδυσης. Στην πράξη όμως ο όμιλος Grimaldi κάνει σημαντική είσοδο στην ελληνική αγορά με μονοπωλιακές τάσεις. Πρόσφατα απέκτησε το 67% του λιμανιού της Ηγουμενίτσας ενώ θυγατρική εταιρεία του ομίλου είναι οι Μινωικές Γραμμές Α.Ε. με σημαντικό μερίδιο στα δρομολόγια προς Κρήτη και Αιγαίο, ελέγχοντας με τον τρόπο αυτό σταδιακά τις διαδρομές τόσο στην Αδριατική και το Ιόνιο, όσο και στο Αιγαίο και την Κρήτη.
Η βαριά βιομηχανία του τουρισμού είναι πόλος έλξης για ξένους επενδυτές που διεκδικούν κομμάτι της πίτας. Η χώρα μας είναι έτοιμη να παραδώσει τα πάντα ακόμη και αν πρόκειται για οικονομικούς ανταγωνιστές μας όπως η Ιταλία στον τουρισμό. Κάπως έτσι η ανάπτυξη της κρουαζιέρας που περιγράφεται ως εθνικός στόχος από τις κυβερνήσεις διαχρονικά, οδηγεί σε παράδοση σημαντικής μερίδας της στην Grimaldi, μέσω ελέγχου δύο βασικών λιμανιών. Κάπως έτσι Γερμανοί (και άλλοι ευρωπαίοι) τουρίστες έρχονται στη χώρα μας με τον γερμανικό κολοσσό της TUI, διαμένουν σε all inclusive ξενοδοχεία ιδιοκτησίας της ίδιας και φεύγουν αφήνοντας μικρή προστιθέμενη αξία στη χώρα μας. Η βαριά βιομηχανία διαλύει το περιβάλλον, κάνει αβίωτους για τους κατοίκους και απλησίαστους οικονομικά για τους υπόλοιπους Έλληνες τους βασικούς τουριστικούς προορισμούς της χώρας και όλα αυτά για το συμφέρον μερικών πολυεθνικών χωρίς εθνικό σχεδιασμό.
Η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρος και κόμβος. Οι υποδομές της γίνονται φιλέτα προς εκποίηση ή ρημάζουν. Η ανάγκη για ένα νέο αναπτυξιακό όραμα, ξεπέφτει στο «καλώς ήρθε» το δολάριο και τις κάθε λογής εξυπηρετήσεις των πολιτικών στους επενδυτές. Η Ελλάδα ήταν και είναι μια ναυτική χώρα. Τα λιμάνια θα μπορούσαν να είναι πύλες προς την οικουμένη και μοχλός ανάπτυξης για τη χώρα. Αντί αυτού η ελληνική επικράτεια χωρίζεται σε ζώνες και ειδικά οικονομικά συμφέροντα. Το λιμάνι του Πειραιά στην κινεζική COSCO με αποικιοκρατικούς όρους. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης στον Ιβάν Σαββίδη και όμηρος της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης Δύσης-Ρωσίας. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης de facto βάση των ΗΠΑ για μεταφορά ΝΑΤΟϊκών στρατευμάτων προς τη Ν.Α. Ευρώπη και ενεργειακή πύλη εισόδου του αμερικάνικου υγροποιημένου LNG στα Βαλκάνια. Το λιμάνι της Ηγουμενίτσας και τώρα του Ηρακλείου στην ιταλική Grimaldi και παίρνουν σειρά ο Βόλος, η Πάτρα κ.ά. Και σαν να μην έφταναν αυτά, το λιμάνι της Πύλου, τόπος μεταφοράς των διασωθέντων από τα ναυάγια των μεταναστών που πέφτουν θύματα της εγκληματικής δράσης των δουλεμπορικών δικτύων και της «Ευρώπης-φρούριο».
