Τζον Πίλγκερ: «Αυτό που δεν συγχωρούν είναι η πολιτική ανεξαρτησία της Βενεζουέλας»

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη του Τζον Πίλγκερ σχετικά με την κατάσταση στη Βενεζουέλα, δημοσιεύουμε σήμερα. Ο Πίλγκερ είναι δημοσιογράφος και δημιουργός ντοκιμαντέρ. Είναι γνωστό το ντοκιμαντέρ του The war on Democracy (2007), το οποίο αναφέρεται στην ιστορική αλλά και στην τρέχουσα σχέση των ΗΠΑ με λατινοαμερικάνικες χώρες όπως η Χιλή, η Βενεζουέλα και η Βολιβία. Το ντοκιμαντέρ αυτό, λέει ο Πίλγκερ, «είναι για τους λαούς και τον αγώνα τους να απελευθερωθούν από τη σύγχρονη σκλαβιά».

Στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Μάικλ Άλμπερτ για το κανάλι Telesur λέει ξεκάθαρα ότι «οι ΗΠΑ είναι ο ακήρυχτος εχθρός της κοινωνικής προόδου στη Λατινική Αμερική για δύο αιώνες, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ένοικος του Λευκού Οίκου».

Γιατί θέλουν οι ΗΠΑ την ανατροπή της κυβέρνησης στη Βενεζουέλα;

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στην περίπτωση αυτή. Η Ουάσιγκτον θέλει να απαλλαγεί από την κυβέρνηση της Βενεζουέλας λόγω της ανεξάρτητης στάσης που κρατάει απέναντι στα σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή κι επειδή η Βενεζουέλα διαθέτει τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο τα οποία αξιοποιεί για να βελτιώσει τη ζωή του μέσου ανθρώπου. Η Βενεζουέλα παραμένει πηγή έμπνευσης για την κοινωνική μεταρρύθμιση σε μία ήπειρο που έχει ρημάξει από τη μόνιμη απληστία των ΗΠΑ. Μία έκθεση της ανθρωπιστικής οργάνωσης Oxfam περιέγραψε κάποτε την επανάσταση των Σαντινίστας στη Νικαράγουα σαν την «απειλή του καλού παραδείγματος». Αυτό ισχύει και για τη Βενεζουέλα από τη στιγμή που ο Ούγκο Τσάβες κέρδισε τις πρώτες του εκλογές. Η «απειλή» της Βενεζουέλας βέβαια είναι μεγαλύτερη διότι δεν είναι μικρή και αδύναμη. Αντίθετα είναι μεγάλη και ισχυρή, κάτι που μαρτυρά και η στάση της Κίνας απέναντί της.

Η θεαματική αλλαγή της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων στη Λατινική Αμερική βρίσκεται στον πυρήνα της αμερικανικής εχθρότητας. Οι ΗΠΑ είναι ο ακήρυχτος εχθρός της κοινωνικής προόδου στη Λατινική Αμερική για δύο αιώνες, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ένοικος του Λευκού Οίκου: Μπαράκ Ομπάμα ή Τέντι Ρούζβελτ, οι ΗΠΑ δεν ανέχονται χώρες με κυβερνήσεις και πολιτισμό που βάζουν πρώτα τους ανθρώπους και αρνούνται να υποκύψουν στις πιέσεις των ΗΠΑ και να προωθήσουν τις αμερικανικές απαιτήσεις.

Μία μεταρρυθμιστική κοινωνική δημοκρατία με καπιταλιστική βάση, όπως της Βενεζουέλας, δεν έχει την ανοχή των ηγετών του κόσμου. Αυτό που είναι αδιανόητο γι’ αυτούς είναι η πολιτική ανεξαρτησία της Βενεζουέλας, εφόσον γι’ αυτούς μόνο η απόλυτη υποταγή είναι αποδεκτή. Η «επιβίωση» της Βενεζουέλας του Τσάβες είναι η καλύτερη μαρτυρία της στήριξης με την οποία ο μέσος Βενεζολάνος περιέβαλε την εκλεγμένη κυβέρνηση – αυτό ήταν ξεκάθαρο για μένα όταν ήμουν εκεί την τελευταία φορά. Η αδυναμία της Βενεζουέλας έγκειται στο ότι η πολιτική «αντιπολίτευση» -αυτή που θα αποκαλούσα «Μαφία του ανατολικού Καράκας»- αντιπροσωπεύει ισχυρά συμφέροντα στα οποία επιτράπηκε να επανακτήσουν κρίσιμη οικονομική δύναμη. Μόνο όταν η δύναμη αυτή εξασθενίσει θα μπορέσει η Βενεζουέλα να αποτινάξει από πάνω της τη μόνιμη απειλή των ξενοκίνητων, συχνά εγκληματικών κινήσεων ανατροπής του καθεστώτος. Καμία χώρα δεν αξίζει να ζει κάτι τέτοιο, συνεχώς.

Ποιες μεθόδους έχουν χρησιμοποιήσει ήδη οι ΗΠΑ και πιστεύετε ότι θα τις ξαναχρησιμοποιήσουν για να ανατρέψουν την Μπολιβαριανή Επανάσταση;

Υπάρχει, όπως πάντα, η γνωστή χορεία των κουίσλινγκ και των κατασκόπων. Πάνε κι έρχονται με τις «θεατρινίστικες» αποκαλύψεις τους στα Μέσα Ενημέρωσης, όμως ο κύριος εχθρός είναι τα Μέσα Ενημέρωσης. Ίσως να θυμάστε έναν Βενεζολάνο ναύαρχο που ανήκε στους βασικούς πραξικοπηματίες κατά του Τσάβες το 2002, να καμαρώνει κατά τη σύντομη παραμονή του στην εξουσία, λέγοντας ότι «Το μυστικό μας όπλο είναι τα Μέσα Ενημέρωσης». Τα ΜΜΕ στη Βενεζουέλα, ιδίως η τηλεόραση, συμμετείχαν ενεργά σε εκείνο το πραξικόπημα, λέγοντας ψέματα ότι οπαδοί της κυβέρνησης πυροβολούσαν από μία γέφυρα κατά διαδηλωτών. Ψεύτικες εικόνες και τίτλοι έκαναν τον γύρο του κόσμου. Οι New York Times ακολούθησαν, καλωσορίζοντας την ανατροπή μίας δημοκρατικής «αντι-αμερικανικής» κυβέρνησης, κάτι εξάλλου που το συνηθίζουν. Κάτι ανάλογο έγινε και στο Καράκας πέρυσι όταν βίαιες ομάδες ακροδεξιών ανακηρύχθηκαν σε «ειρηνικούς διαδηλωτές» που «καταπιέζονταν». Αυτό ήταν αναμφίβολα το ξεκίνημα μίας «χρωματιστής επανάστασης» υπό την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον με την απροκάλυπτη στήριξη οργανώσεων σαν το National Endowment for Democracy, ένας πιο μαζικός «κλώνος» της CIA. Μυστηριωδώς έμοιαζε με το πραξικόπημα που η Ουάσιγκτον πραγματοποίησε πέρυσι επιτυχώς στην Ουκρανία. Όπως και στο Κίεβο, στη Βενεζουέλα οι «ειρηνικοί διαδηλωτές» έβαλαν φωτιά σε κρατικά κτίρια και ανέπτυξαν ελεύθερους σκοπευτές, εισπράττοντας επαίνους από δυτικούς πολιτικούς και τα ΜΜΕ της Δύσης.

Η στρατηγική τους είναι να εξωθήσουν την κυβέρνηση Μαδούρο προς τα δεξιά, δυσαρεστώντας έτσι τη λαϊκή της βάση. Το να παρουσιάσουν την κυβέρνηση ως δικτατορική και ανίκανη ήταν ανέκαθεν βασική αρχή δημοσιογράφων και καναλιών στη Βενεζουέλα αλλά και στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Ευρώπη. Πρόσφατο αμερικανικό δημοσίευμα αφορούσε «Αμερικανό επιστήμονα που έχει φυλακιστεί επειδή βοήθησε τη Βενεζουέλα να κατασκευάσει βόμβες». Ο σαφής υπαινιγμός ήταν ότι η Βενεζουέλα φιλοξενεί στο έδαφός της «πυρηνικούς τρομοκράτες». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι ο επιστήμονας δεν είχε την παραμικρή σχέση με τη Βενεζουέλα. Όλα αυτά θυμίζουν τις αδιάκοπες επιθέσεις με στόχο τον Τσάβες, όλες με κοινό χαρακτηριστικό το βαθύ μίσος προς όσους διαφοροποιούνται από τον «ένα και μοναδικό δρόμο» της Δύσης.

Το 2006 το βρετανικό Channel 4 News κατηγόρησε τον πρόεδρο της Βενεζουέλας ότι σχεδίαζε κρυφά, μαζί με το Ιράν, την παραγωγή πυρηνικών όπλων, που είναι απόλυτος μύθος. Ο ανταποκριτής Τζόναθαν Ρούγκμαν από την Ουάσιγκτον μιλούσε υποτιμητικά για τις πολιτικές που είχαν στόχο την εξάλειψη της φτώχειας και παρουσίαζε τον Τσάβες σαν έναν μοχθηρό σαλτιμπάγκο, ενώ την ίδια στιγμή επέτρεπε στον εγκληματία πολέμου Ντόναλντ Ράμσφελντ να παρομοιάζει τον Τσάβες με τον Χίτλερ. Όλα αυτά δεν είναι περίεργα. Αρκεί να δούμε τον τρόπο που παρουσιαζόταν η Κούβα επί χρόνια. Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα έδωσαν πρόσφατα στη δημοσιότητα τη διεθνή κατάταξη των χωρών ως προς την ελευθερία του Τύπου. Οι ΗΠΑ κατέχουν την 49^η θέση, πίσω από τη Μάλτα, τον Νίγηρα, την Μπουργκίνα Φάσο και το Ελ Σαλβαδόρ.

Σου άρεσε αυτό το άρθρο; Ενίσχυσε οικονομικά την προσπάθειά μας!