Παράξενες μέρες… Δευτέρα πρωί, μετά από ένα σαββατοκύριακο στη θάλασσα, χωρίς ειδήσεις. Αποτοξίνωση λέω. Το πρωί βάζω μέσα στη τσάντα μου τον Δρόμο -που δεν πρόλαβα να διαβάσω- και το Αίσιμον ήμαρ, μια ποιητική συλλογή του Νίκου Καραγεώργου (Ιδεόγραμμα). Στον Ηλεκτρικό ανοίγω την εφημερίδα. Οι συνεπιβάτες μου κοιτάζουν τρομοκρατημένοι τον τίτλο της πρώτης σελίδας: Απολύεσαι!
Φτάνω στο γραφείο και χτυπάει το τηλέφωνο. Προσγειώνομαι στην πραγματικότητα: Οι πρώτες συγκεχυμένες πληροφορίες για την επίθεση των Ισραηλινών στον Στόλο της Ελευθερίας… Μέρα βαριά. Ανοίγω το βιβλίο να αποφορτιστώ κάποια στιγμή. Ενδιαφέρουσα γραφή που με ταξιδεύει. Και φτάνω στο τελευταίο ποίημα και μένω ακίνητος και παγωμένος:
Νύχτες της Γάζας
Ή
Το δελτίο των οκτώ
…
και θα καγχάσω
Ακολουθώντας τη σφαίρα
Με το θλιμμένο πρόσωπο
Τον ήχο των άστρων
Και το θρυμμάτισμα της σιωπής
α
θάνατος
σπλάχνο πυρπολημένο
καυτό μολύβι ακέφαλο
στο προσκεφάλι των παιδιών σας
Εσείς
δεν έχετε παρά να αλλάξετε πλευρό
πατώντας το κουμπί της αδιαφορίας σας
στο στέρνο ενός μικρού ζώου
4.1.2009
Την ώρα που συνεχίζεται η σφαγή.
Όταν μαθαίνω τι σημαίνει Αίσιμον ήμαρ, νιώθω έρμαιο παράλογων συμπτώσεων. Πεπρωμένη ημέρα! Είναι δυνατόν αυτή τη συγκεκριμένη μέρα να με οδήγησαν οι συμπτώσεις σε ένα ποίημα για τη Γάζα;
Και οι συμπτώσεις συνεχίζονται… Την ίδια ώρα που οργανώθηκε η συγκέντρωση στην ισραηλινή πρεσβεία, ήταν η παρουσίαση ενός άλλου βιβλίου, όπου ήθελα να πάω. Δεν ήταν, καθώς φαίνεται, η «πεπρωμένη ημέρα». Κι έτσι δεν θα γνωρίσω από κοντά τη Σάσσα Πούλκου, συγγραφέα μιας ενδιαφέρουσας μελέτης: Oscar Wilde – Είμαι ο έρωτας που δεν τολμά να πει το όνομα του (Αλεξάνδρεια). Μια νέα και ξεχωριστή προσέγγιση σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής τού Όσκαρ Ουάιλντ, μετά την καταδίκη του για ομοφυλοφιλία…
Διαβάζω πια βιβλία οργισμένα… Η Λένα Διβάνη με εντυπωσιάζει πραγματικά με το νέο της μυθιστόρημα Ένα πεινασμένο στόμα (Καστανιώτης). Έχοντας στη σύλληψη κάτι από το Θεώρημα του Παζολίνι, μας περιγράφει πώς ένας φιλόδοξος νεαρός καταφέρνει να διεισδύσει στα άδυτα μιας καθωσπρέπει οικογένειας και αξιοποιώντας όλες τους τις αδυναμίες να καταφέρει να τους ελέγχει. Όπως ένας εκπαιδευτής το σκύλο του (άλλωστε αυτή είναι και η εργασία που κάνει για βιοπορισμό). Παράλληλα, ζούμε τη σκοτεινή πλευρά και τις διάφορες ίντριγκες στο Πανεπιστήμιο και τη Νομική Αθηνών, που προφανώς είναι εμπνευσμένα από την πραγματικότητα.
Τα βιβλία καίγονται… Το μυθιστόρημα που μετέφερε στον κινηματογράφο ο Φρανσουά Τρυφό, το Φαρενάιτ 451, απόκτησε μια καινούργια ζωή. Και, μάλιστα, ο ίδιος ο συγγραφέας του, ο Ρέι Μπράντμπερι έκανε τη διασκευή του σε κόμικς. Ο Τιμ Χάμιλτον το εικονογράφησε μοναδικά (κυκλοφορεί από το Μεταίχμιο). Το βιβλίο που γεννήθηκε στο μυαλό του μια βραδιά τού 1950, όταν ένας αστυνομικός αμφισβήτησε -όπως γράφει ο ίδιος ο Μπράντμπερι- το δικαίωμά του να περπατά, αναφέρεται σε μια εποχή στο μέλλον, όπου καθήκον της πυροσβεστικής δε είναι να σβήνει φωτιές, αλλά να καίει βιβλία!
Προσπαθώ να αντλήσω αισιοδοξία παρ’ όλα αυτά. Από πού; Ακουμπάω στο τρυφερό βλέμμα που ρίχνει στις γυναίκες ο Μιχάλης Γκανάς με το νέο του βιβλίο Γυναικών μικρές και πολύ μικρές ιστορίες (Μελάνι).
Γυναίκες που συναντά στο δρόμο, γυναίκες που συναντά στη ζωή του. Και διαβάζει τόσο όμορφα κάτω από την επιφάνεια, που αρχίζω να κοιτάζω μάλλον περίεργα τις συνεπιβάτισσες μου στον Ηλεκτρικό, αναζητώντας τις δικές τους ιστορίες. Σε ποιο ταξίδι μπορεί να οδηγεί μια μπλε βαλίτσα που ακουμπά δίπλα μου μια μάλλον μελαγχολική κοπέλα.
Γιατί κάνει το σταυρό της όταν περνάμε από τον Άγιο Ελευθέριο; Δεν το μαθαίνω ποτέ. Κατεβαίνω!
Κώστας Στοφόρος
