Ο φόβος και η ανασφάλεια δεν είναι καλοί σύμβουλοι για τις κοινωνίες, και σίγουρα τίποτα καλό δεν πρόκειται να γεννηθεί αν αυτά τα συναισθήματα κυριαρχήσουν. Από την άλλη αυτά τα συναισθήματα είναι τα πρώτα ένστικτα αυτοσυντήρησης, ατομικής και συλλογικής, όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.
Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τα γεγονότα στα Βρασνά Θεσσαλονίκης, ζήσαμε ακόμη μια αντιπαράθεση μεταξύ «ξενοφοβικών» και «ανθρωπιστών», δείγμα της αδυναμίας να αντιληφθούμε τις συνέπειες και να αντιμετωπίσουμε συντεταγμένα τη μεταναστευτική κρίση. Πίσω από την εικονική πραγματικότητα αυτών των αντιπαραθέσεων, βρίσκεται η πολιτική που δημιουργεί «Μόριες» και γεννάει «Βρασνά». Η καχυποψία των τοπικών κοινωνιών είναι αποτέλεσμα των σχεδιασμών της κυβέρνησης και της Ε.Ε., να συνεχίσουν να εγκλωβίζουν χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες στη χώρα μας, διασπαρμένους σε πολλά hot-spot σε όλη τη χώρα. Είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο προωθούνται αυτοί οι σχεδιασμοί, κρυφά, πίσω από κλειστές πόρτες, με εκβιασμό και κατασυκοφάντηση των τοπικών κοινωνιών. Είναι αποτέλεσμα της υποκρισίας των Ευρωπαίων «εταίρων» που αρνούνται να μοιραστούν το βάρος της υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων.
Είναι, τέλος, αποτέλεσμα του κορεσμού αρκετών περιοχών της ηπειρωτικής Ελλάδας, που καλούνται τώρα να σηκώσουν το βάρος των μετακινούμενων από τα νησιά πληθυσμών. Χαρακτηριστικά η περιοχή του Δήμου Βόλβης, των 25.000 κατοίκων, φιλοξενεί περίπου 2.500 πρόσφυγες και μετανάστες, δηλαδή το 10% του πληθυσμού της, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την κοινωνική συνοχή.
Το σίγουρο είναι ότι όσο επιμένουμε ως χώρα να αποδεχόμαστε την πολιτική της Ε.Ε. για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό, γινόμενοι αποδέκτες των ροών από την Τουρκία, και εμποδίζοντας τη διαδρομή των μεταναστών και προσφύγων προς την Ευρώπη, τόσο θα πληθαίνουν τα φαινόμενα αντίδρασης των τοπικών κοινωνιών. Δεν θα είναι εκδηλώσεις ρατσισμού της «ελληνικής επαρχίας» όπως πολλοί έχουν σπεύσει να κατηγορήσουν, ξεχνώντας πως οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι εξέπληξαν όλη την ανθρωπότητα με τη συμπαράστασή τους στους πρόσφυγες τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα όμως έχουν ξεπεραστεί τα όρια της αντοχής τους καθώς αντιλαμβάνονται ότι η χώρα μετατρέπεται σταδιακά σε ένα εκτεταμένο και μόνιμο «στρατόπεδο συγκέντρωσης» εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων χωρίς καμιά προοπτική και μέλλον.
