Το μόνο κλειστό επάγγελμα που δεν έχει το φόβο της κατάρρευσης στην Ελλάδα είναι το επάγγελμα του μιντιάρχη.
Κι ας έγραφαν τα ρεπορτάζ από το 2010 για το σπάσιμο της φούσκας των ΜΜΕ, την πρόθεση της τρόικας να ελέγξει τα «κόκκινα δάνεια», τις εκτιμήσεις πως τα Μedia θα πεθάνουν. Τα Μedia, τα παραδοσιακά διαπλεκόμενα, τα παραδοσιακά Μέσα, όσα χρέη κι αν έχουν «στο κόκκινο», όχι μόνο δεν έχουν πεθάνει αλλά ετοιμάζονται να καβαλήσουν ξανά το άλογο στην ουρά των μελλοντικών δανειοδοτήσεων. Με τη συνδρομή της κάστας «δημοσιογραφικών» στελεχών που, παρ’ ότι υπεύθυνοι της φούσκας, συνεχίζουν να κινούν τα νήματα στη διαπλοκή με τους πολιτικούς υπαλλήλους της κυβέρνησης.
Το συνολικό χρέος των επιχειρήσεων ΜΜΕ που δίνουν ακόμη στοιχεία στο Χρηματιστήριο, ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Εκδότες φουντάρουν τις χρεοκοπημένες εταιρίες τους και μετά ανοίγουν άλλο μαγαζί με άλλη ταμπέλα και τίτλο. Ιδιοκτήτες, μέτοχοι, ακόμη και δημοτικές επιχειρήσεις χρωστάνε εκατομμύρια στα ασφαλιστικά ταμεία. Κι όμως. Τα ΜΜΕ τους δεν πεθαίνουν. Αντιθέτως, συνεχίζουν με ακόμη μεγαλύτερο πάθος να στηρίζουν την κυβέρνηση και τα μνημόνια, να εξευτελίζονται καθημερινά ως θιασώτες, πρωταγωνιστές, πολλές φορές και εμπνευστές της άθλιας πολιτικής που σκοτώνει την ελληνική κοινωνία.
Γι’ αυτή την υπηρεσία τους ανταμείβονται και θα ανταμειφθούν.
Μένοντας μονίμως εκτός κάδρου απόδοσης ευθυνών. Ή περιμένουν να ανταμειφθούν περισσότερο, μόλις το τραπεζικό σύστημα ανοίξει τους κρουνούς των δανείων.
Η αλήθεια είναι πως θάνατος υπήρξε. Επώδυνος, ολοκληρωτικός και αμετάκλητος. Της δημοσιογραφίας και του παραδοσιακού επαγγέλματος του δημοσιογράφου. Στο σύνολο των παραδοσιακών και κυρίαρχων ΜΜΕ έχει πλέον παγιωθεί η κατηγοριοποίηση των δημοσιογράφων: αυτοί που πληρώνονται καλύτερα κι έχουν λόγο στο γραπτό τους ή το τηλεοπτικό ρεπορτάζ τους και οι άλλοι, οι πολλοί, οι οποίοι απλώς «κουβαλάνε» ως αχθοφόροι στο σύμπαν της πληροφόρησης τις ειδήσεις. Οι τελευταίοι σχεδόν σε εξαθλίωση, με χαμηλές αμοιβές και εντατικά ωράρια απασχόλησης, έχουν σχεδόν αποκοπεί πλήρως από το σύστημα διαμεσολάβησης της ειδησεογραφίας. Στην πραγματικότητα, όσοι απέμειναν στον Τύπο δεν ενδιαφέρονται καν, δεν έχουν κουράγιο και όρεξη να δημοσιογραφήσουν, να παράξουν ρεπορτάζ από και για την κοινωνία. Αυτά τα ρεπορτάζ δεν ενδιαφέρουν τις εφημερίδες τους και τα κανάλια τους, ούτε τις γραφίδες και σχολιαστές που παίρνουν γραμμή από τα καθημερινά πολιτικά non paper του Μαξίμου αλλά και των άλλων πολιτικών κομμάτων.
Αυτές τις μέρες πραγματοποιείται ένας ακόμη γύρος μαζικών απολύσεων στον ΔΟΛ. Στόχος -για να καταφέρει να πάρει το δάνειο ο Σταύρος Ψυχάρης- είναι να παραμείνουν 500 άτομα σε ολόκληρο τον όμιλο. Οι λίγοι κατάφεραν να εκδιώξουν από το συγκρότημα το επιλεχθέν από τον Σταύρο Ψυχάρη στέλεχος, τον Π. Κουβουτσάκη. Παραιτήθηκε γιατί δεν έγινε αποδεκτή η δική του λίστα απολύσεων. Το ποιος θα απολυθεί θα το διαλέξουν τελικά οι «μάνατζερ» δημοσιογράφοι, αυτοί που κρατάνε και τα κλειδιά για την πολιτική διαπλοκή.
Στο συγκρότημα Μπόμπολα συνεχίζονται αθόρυβα οι απολύσεις, χωρίς καμία πλέον αντίδραση από πουθενά. Στο Mega οι παραπάνω δυο μέτοχοι συνεχίζουν το παιχνίδι ιδιοκτησίας, δεν βάζουν λεφτά για ενίσχυση του καναλιού και ζητάνε πάλι απολύσεις και μειώσεις μισθών. Στον ΑΝΤ1 που τα πηγαίνει περίφημα οικονομικά, οι συντάκτες (οι πολλοί που λέμε) εδώ και καιρό έχουν αποδεχθεί την εργασιακή τους μοίρα και τα κάνουν όλα.
