Το πολιτικό κλίμα στην χώρα αλλάζει. Με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, η ατμόσφαιρα βαραίνει, η επικαιρότητα μετατοπίζεται. Επιταχύνεται η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο, με σχεδιασμούς ταχύρυθμους, ανοικτούς, μαζικά αντιληπτούς. Δεν πρόκειται για ιδεολογική απλά προέκταση της συντελούμενης κυρίαρχης κοινωνικοπολιτικής διαδικασίας. Υπάρχει σχέδιο και μεθόδευση, ώστε να μεταλλαχθεί αντιστοίχως ολόκληρη η κρατική εθνική οντότητα. Δεδομένου ότι, η προτεκτορατοποίηση προϋποθέτει την ενεργή, συνειδητή, εκτεχνικευμένη συμμετοχή των κυβερνώντων και όχι απλά αμέλειες ή παραλείψεις τους.
Η δημόσια κυνική δήλωση του Γιούνγκερ πως η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας θα περιορισθεί σε μεγάλο βαθμό με την αποδοχή της κοινοτικής βοήθειας, αποκαλύπτει πρώτα απ’ όλα το επίδικο. Επιπλέον, αναλαμβάνει να εξοικειώσει την ελληνική κοινή γνώμη με την επώδυνη συνειδητοποίηση. Στο φως της συνολικής εικόνας, αποκτούν νόημα οι καταιγιστικές θεσμίσεις και τα επιμέρους περιστατικά. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι άνθρωποι της τρόικας στα υπουργεία είναι παντοδύναμοι αρμοστές και όχι απλοί κοστολόγοι. Όπως, επίσης, η εγκατάσταση αξιολογητών – τοποτηρητών στα πανεπιστήμια, με αποκλειστικό αναφερόμενο προσόν το ότι είναι ξένοι. Οι τροποποιούμενοι πολεοδομικοί κανονισμοί, ανάλογα με το πρόσημο εντοπιότητας. Τα σύνορα του Ισραήλ, που επεκτάθηκαν μέχρι το Πέραμα, καθόσον αφορά τα πλοίο για την Γάζα κ.λπ. Ο Βενιζέλος στη Βουλή ζήτησε συναίνεση, για να μην μετατραπούμε σε «απολύτως προτεκτοράτο». Απολύτως; Δηλαδή η λανθάνουσα γλώσσα, τι εξυπονοεί;
Η προηγούμενη φάση δεν ήταν ίδια. Ο Παπανδρέου, διεκδίκησε και πέτυχε να του παραχωρηθούν από την τρόικα περιθώρια αυτονομίας στην εφαρμογή του κοινού σχεδίου. Το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε την εισβολή του Μνημονίου και εξαιτίας αυτού εξασφάλισε την πολιτική του επιβίωση μέχρι σήμερα. Η ισορροπία της πρώτης περιόδου έληξε ουσιαστικά το Φεβρουάριο όταν αποφασίστηκαν, εξαγγέλθηκαν η ιδιωτικοποίηση αρχικά υποδομών 50 δισ. και στη συνέχεια όλης της χώρας. Έκτοτε οι απαιτήσεις σκλήρυναν, διατυπώθηκαν με επείγοντα, ληστρικό, αρπακτικό τρόπο. Οι μανούβρες πολιτικής εξαπάτησης, ξεθώριασαν, έχασαν τη δύναμή τους και απορρίφθηκαν ως αχρείαστες. Η κυβέρνηση δεν έχει πλέον επικοινωνιακή πολιτική, δεν έχει ρητορεία. Τα «σώζουμε, αναμορφώνουμε την πατρίδα, υλοποιούμε ανατακτικές μεταρρυθμίσεις» κ.λπ. αποσύρονται. Η οργανωμένη εθνική κυριαρχία μπαίνει στο στόχαστρο, καθώς και ό,τι τη θυμίζει, τη συγκροτεί.
Γνωστοποιήθηκε ότι στη νέα δανειακή σύμβαση θα ληφθούν ασφυκτικές πρόνοιες για αυτά τα θέματα, ώστε να μην αφεθεί κανένα περιθώριο στην Ελλάδα ανεξαρτήτως κυβέρνησης. Σημαίνει πως πολλαπλασιάζονται οι ανάγκες οργάνωσης των εσωτερικών πλευρών της υποτέλειας. Προσεγγίζουμε με μεγάλη ταχύτητα τα πρότυπα των παραδοσιακών αντίστοιχων καθεστώτων, τόσο ως προς την φυσιογνωμία, όσο και προς τους απολυταρχικούς δρόμους εγκαθίδρυσης.
Στις συνθήκες αυτές, τα αιτήματα για εθνική ανεξαρτησία, κυριαρχία διογκώνονται, γίνονται καθαρότερα. Θα κυριαρχήσουν και θα νοηματοδοτήσουν αντιστοίχως τις αντιμνημονιακές διαθέσεις. Παράλληλα, το συναφές θεωρητικό υπόδειγμα θα αναμορφωθεί ριζικά. Οι παραμορφωτικές οπτικές γύρω από την παγκοσμιοποίηση, τη σχέση ανάμεσα «στο μέσα και στο έξω», θα συρρικνωθούν. Ο ελληνικό λαός θα βιώσει ότι καλείται επιτακτικά να μετάσχει στο διεθνικό πεδίο και τους ανταγωνισμούς του. Η διαμόρφωση στοιχειωδών όρων αυτονομίας για μια τέτοια εμπλοκή προϋποθέτει εσωτερική κυριαρχία που μπορεί να επιδιωχθεί διαμέσου πολιτικών ρήξεων σήμερα και όχι να παραπεμφθεί στο σοσιαλιστικό αύριο. Η επανεθνικοποίηση διαδικασιών, μηχανισμών απόφασης και υποστασιοποιήσεων, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για συμμετοχή στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ως διακριτή οντότητα. Τα όρια μιας τέτοιου είδους επανεθνικοποίησης θα τεθούν σε δημόσιο διάλογο στο αμέσως επόμενο διάστημα και μπροστά στην επελαύνουσα προτεκτορατοποίηση θα πάρουν χαρακτήρα επείγουσας ανάγκης.
Δυναμώνει η απαίτηση για εθνική κυριαρχία. Του Κώστα Ανδριανόπουλου.
Σχόλια
