Η νέα χρονιά συμπίπτει με τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ο τόπος κουβαλά μια πολύ βαριά ιστορία και ο νεότερος Ελληνισμός είναι φορτωμένος από πυκνά γεγονότα και σταθμούς, από κύματα επεμβάσεων, πολέμων, μεγάλων αγώνων, εισβολών, σφαγών, προδοσιών.
Ωστόσο υπάρχει μια «άγνωστη» εν πολλοίς ιστορία, μια ιστορία που αποκρύβεται, αλλά που είναι τμήμα της πορείας του νέου Ελληνισμού. Λόγοι γεωπολιτικοί, ιδεολογικοί αλλά και η ύπαρξη ιστορικών ευθυνών έχουν εμποδίσει να φωτιστούν μια σειρά γεγονότων, που προηγήθηκαν ή συνέπεσαν με το 1922, σε ολόκληρη την περιοχή της Μικράς Ασίας όπου εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες «εξαφανίστηκαν». Αυτός ο αγνοημένος Ελληνισμός, στην Ελλάδα έγινε αντιληπτός μόνο ως προσφυγικό πρόβλημα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο πυρήνας διαφορετικών εθνικών εστιών, με αξιοσημείωτη πολιτισμική, οικονομική και πολιτική άνθιση, που πάσχιζαν να βρουν μορφές με τις οποίες θα μπορούσαν να υπάρξουν στη νέα εποχή.
Το ημερολόγιο των εκδόσεων Α/συνεχεια για το 2022 θα επιχειρήσει να θυμίσει αυτήν την ιστορία με σύντομα κείμενα και φωτογραφικά ντοκουμέντα, ώστε να φανεί πιο καθαρά τι χάθηκε, ποια ήταν τα ιστορικά νήματα που διακόπηκαν και σε ποια δίνη «απορροφήθηκαν» μεγάλα τμήματα πληθυσμών που ζούσαν για αιώνες στην Ανατολή.
Επίσης θα επιχειρήσει να δείξει τα διακυβεύματα της μετάβασης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα έθνη κράτη, ως κληρονομιά που κουβαλάνε οι λαοί της περιοχής μας και διαδραματίζει ένα σημαντικό ρόλο στις (εσωτερικές και εξωτερικές) πολιτικές και στις σχέσεις μας. Είναι εκείνο το ιστορικό σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκονται οι πηγές του σύγχρονου αναθεωρητισμού του τουρκικού κράτους και της εσωτερικής αντιδημοκρατικής του υπόστασης. Όσα διαδραματίστηκαν στις αρχές του αιώνα σε αυτή την περιοχή είναι ένα πολύτιμο φορτίο μνήμης, η απώθηση του οποίου εμποδίζει κάθε δημοκρατική εξέλιξη.
Η δική μας εποχή μάς έχει φέρει σε ένα αντίστοιχο σταυροδρόμι. Η Ελλάδα συμπιέζεται ανάμεσα στο να περιφερειοποιηθεί απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και στο να είναι μια μεταμοντέρνα αποικία των ευρωατλαντικών δυνάμεων. Ο αγώνας αυτός είναι αναγκασμένος να αναζητήσει την ουσία και τη ζωτικότητά του μεταξύ άλλων και σε όλα εκείνα τα ματαιωμένα εν δυνάμει του Ελληνισμού, φέροντας ένα ταυτόχρονα εθνικό και οικουμενικό φορτίο, επιμένοντας στη δυνατότητα ενός μικρού λαού να έχει τη δική του οικονομική, πολιτική, παραγωγική υπόσταση, χωρίς να πρέπει να γίνει προσάρτημα των μεγάλων δυνάμεων, υπερασπιζόμενος τη δική του κλίμακα κόντρα στην παγκοσμιοποίηση, παραμένοντας ανοιχτός στο διεθνές γίγνεσθαι και συνεργαζόμενος με τους άλλους λαούς και χώρες προς μια τέτοια κατεύθυνση.
