Τα γεγονότα δείχνουν ότι κλιμακώνεται η βίαιη αντιμετώπιση οποιασδήποτε λαϊκής αντίδρασης με σχέδιο και ανοχή από την κυβέρνηση
του Νίκου Γεωργιάδη
Ποιός θυμάται την «πρώτη πράξη» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει τα κάγκελα, σύμβολο των πρώτων μνημονιακών κυβερνήσεων, που απομόνωναν τον κόσμο από τη Βουλή στην Πλατεία Συντάγματος; Ποιος θυμάται πλέον τη συζήτηση και τα αισθήματα που προκάλεσαν η εμφάνιση της αστυνομίας χωρίς όπλα στις διαδηλώσεις του 2015;
Από τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και την πρόθυμη οσφυοκαμψία των κυβερνητικών στελεχών του στις απαιτήσεις των δανειστών, όλα αυτά αποτελούν πια παραμύθια. Δεν υπάρχει συγκέντρωση διαμαρτυρίας, διαδήλωση που να μην γεύεται τα δακρυγόνα και τα ρόπαλα των ΜΑΤ με εντολή ΣΥΡΙΖΑ. Συνταξιούχοι, ΑμΕΑ, αγρότες, εργαζόμενοι, διαδηλωτές, αντιφασίστες, τοπικά κινήματα, βρίσκονται μπροστά στην καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας με την ίδια βιαιότητα, με τις ίδιες δικαιολογίες – προσχήματα, με τα ίδια χαρακτηριστικά. Άλλωστε η βία είναι βία, δεν θα μπορούσε να διαφέρει σε τίποτα από εκείνη των Σαμαράδων και των Βενιζέλων. Ούτε και από την επερχόμενη των Κούληδων…
Και το πρώτο διάστημα, κατάλοιπο και αυτό ψευδαισθήσεων και αυταπατών, η βία του ΣΥΡΙΖΑ «πονούσε» διπλά. Τώρα προκαλεί την ίδια οργή, την ίδια αγανάκτηση.
Η βία του ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει χέρι-χέρι με την πιο βαθειά περιφρόνηση και υποτίμηση της νοημοσύνης μας. Και αυτή η υποτίμηση από μόνη της αποτελεί βία. Αντί να ανασχεθεί η καταστροφή, προστίθενται ατελείωτες δόσεις καινούργιας. Τα στοιχεία του ΙΝΕ – ΓΣΕΕ, για την εξέλιξη της φτώχειας, τα εκατομμύρια πολιτών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε φόρους και εισφορές και που συνεχώς αυξάνονται, βρίσκονται αντιμέτωπα με τις κυβερνητικές γελοιότητες, και νεολογισμούς κατά την παράδοση του Κύρκου. Τα «ισοδύναμα μέτρα και αντίμετρα», το «μηδενικό αποτέλεσμα», το «νέο μείγμα πολιτικής», οι «κόκκινες γραμμές» που ξεφτιλίζονται, το «έρχεται η ανάπτυξη» δεν προκαλούν γέλιο. Εκτοξεύουν την οργή στα ύψη. Γιατί πατούν πάνω σε μια διάχυτη καταστροφή. Την πολλαπλασιάζουν και την επεκτείνουν σε πρωτοφανή βαθμό.
Θλιβεροί εκπρόσωποι, από το πιο ανυποψίαστο και καθυστερημένο δείγμα του πάλαι ποτέ Συνασπισμού εμπλουτισμένο με υψηλές δόσεις Σημιτικού Πασοκισμού, ανταγωνίζονται σε ήθος και φαιδρότητα διάφορους Αδώνιδες. Γίνονται ανερυθρίαστα ρεζίλι σε κανάλια και Μέσα καθημερινά. Και αυτοί γεμίζουν την κοινωνία με οργή όχι με γέλιο.
Εκείνο που κορόιδευαν το λούζονται χωρίς συναίσθηση ότι τα δύσκολα είναι μπροστά τους. Το αν θα μπορούν να βαδίζουν ελεύθερα στον δρόμο, το αν θα μπορούν να επισκέπτονται τις περιφέρειές τους χωρίς συνοδεία ΜΑΤ, είναι ζητούμενο.
Πρόβλημά τους θα πείτε. Σωστά. Το δικό μας πρόβλημα είναι η διεύρυνση της βίας, της κοινωνικής βαρβαρότητας, η σημαντική αύξηση της μικρής εγκληματικότητας. Ο αγώνας για επιβίωση που δίνει η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτή της χώρας, τα προσωπικά και οικογενειακά αδιέξοδα δεν είναι εύκολα αντιμετωπίσιμα προβλήματα. Η καταπίεση και φτώχεια, η έλλειψη ελπίδας, η υποτίμηση και ο εμπαιγμός της νοημοσύνης, δεν οδηγεί μαθηματικά στη συλλογική αντίσταση. Αν συνδυάζεται με έλλειψη σχεδίου και προοπτικής διεξόδου οδηγεί, μπορεί να οδηγήσει και στον εκβαρβαρισμό της κοινωνίας και των ανθρωπίνων σχέσεων. Συμμορίες, συσπειρώσεις γύρω από ιδιοτελή συμφέροντα οικονομικά και άλλα, μύθοι, μόδες και αβεβαιότητα, οδηγούν και αυξάνουν μια ήδη διάχυτη βία. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από γεννήματα της μνημονιακής πολιτικής που συνεχίζεται αδιάλειπτα από τη σημερινή κυβέρνηση. Όμοια και η κρατική καταστολή και η αστυνομική βία γίνονται η αναγκαία και ύστατη καταφυγή για τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, για άλλη μια φορά αντί να περιορίσει, θα επιτείνει τα προβλήματα που ήδη υπάρχουν.
Είναι και αυτό μια σημαντική συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ας την χαίρονται οι κυβερνητικοί εμπνευστές της με τις παπαρολογίες τους. Ας την χαίρονται και οι δήθεν οργανωμένες εσωκομματικές αντιπολιτεύσεις, αλλά και όσοι επιμένουν, απλά μέλη και φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι με τη «στάση» αμύνονται ή τους αποτρέπουν τα χειρότερα.
Τα χειρότερα είναι εδώ. Ίδια και απαράλλακτα με όσα έγιναν και όσα έρχονται.
Είναι εδώ όσο οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι δεν αντιδρούν. Όσο νομίζουμε ότι υπάρχει χρόνος για ήσυχες συνειδήσεις…
Ψηφοθηρική σκλήρυνση της κυβερνητικής γραμμής
Δευτέρα 13 Μάρτη και αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν σε δύο υπό κατάληψη χώρους, τους οποίους βίαια εκκενώνουν. Πρόκειται για την κατάληψη «Βίλα Ζωγράφου», κοινωνικό χώρο που λειτουργεί από το 2011, ο οποίος ανήκει στο δήμο και – θεωρητικά – πρόκειται να στεγάσει το δημοτικό ωδείο. Ο δεύτερος χώρος είναι στέγη προσφύγων στην Αλκιβιάδου, παρατημένο κτίριο, ιδιοκτησίας του Ερυθρού Σταυρού. Λειτουργούσε από τον Φλεβάρη, στεγάζοντας 127 πρόσφυγες (μεταξύ των οποίων 40 παιδιά) με τη βοήθεια μιας ομάδας εθελοντών, χωρίς τη συμμετοχή κάποιας ΜΚΟ. Οι στεγαζόμενοι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών, μέχρι να «πεταχτούν» σε κάποιο κέντρο κράτησης, ενώ τα αντικείμενα (προσωπικά και της δομής), κατασχέθηκαν από την αστυνομία.
Εδώ και μέρες η περιοχή της Νέας Φιλαδέλφειας θυμίζει περισσότερο παραθαλάσσια πόλη των ΗΠΑ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα χρησιμοποιώντας αθλητικά ΜΜΕ και χουλιγκάνους έχουν στήσει ένα σκηνικό τρομοκρατίας, με τραμπουκισμούς και επιθέσεις στη δημοτική αρχή και σε χώρους και ομάδες πολιτών που εναντιώνονται στην άνευ όρων κατασκευή του νέου γηπέδου της ΑΕΚ.
Η κινητοποίηση των αγροτών (κυρίως από την Κρήτη), που είχε στόχο τη διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης χτυπιέται από τα ΜΑΤ. Ξύλο και δακρυγόνα ήταν η υποδοχή του αρμόδιου υπουργού, Βαγγέλη Αποστόλου, στους παραγωγούς που άλλα σέβεται και συμπονά και κατά τα άλλα, φροντίζει για το μέλλον του αγροτικού κόσμου και του πρωτογενούς τομέα.
Τα τρία παραπάνω συμβάντα αποτελούν σημαντική απόδειξη στη σκλήρυνση της κυβερνητικής στάσης. Καταστολή σε οποιοδήποτε επίπεδο, σύσφιξη σχέσεων με παρασιτικούς επιχειρηματίες τύπου Μελισσανίδη και ανοχή σε παρακρατικού τύπου ομάδες που βανδαλίζουν χώρους και απειλούν όποιον αντιστέκεται στην καταπάτηση – των εναπομείναντων – ελεύθερων χώρων.
Χαρακτηριστική είναι η στάση του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Νίκου Τόσκα, που χαρακτήρισε τις εκκενώσεις των καταλήψεων απολύτως δικαιολογημένες απολαμβάνοντας συγχαρητήρια και κριτική στήριξη από την αξιωματική αντιπολίτευση, δια στόματος Άδωνι Γεωργιάδη, και των συστημικών ΜΜΕ, μέσω της πένας του Πάσχου Μανδραβέλη. Αντίστοιχες δηλώσεις έκανε και ο Βαγγέλης Αποστόλου χαρακτηρίζοντας τραμπούκους τους αγρότες από την Κρήτη, με τους οποίους δεν έχει καμία πρόθεση για διάλογο. Σε ό,τι αφορά την έκρυθμη κατάσταση της Νέας Φιλαδέλφειας, η κυβέρνηση τηρεί σιγή ιχθύος και τυρβάζει περί άλλων, με τον αναπληρωτή υπουργό περιβάλλοντος Σωκράτη Φάμελλο να δηλώνει πως δεν έχει έρθει στο γραφείο του κανένας φάκελος σχετικά με τις προϋποθέσεις ανέγερσης του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, αφήνοντας ακάλυπτη τη δημοτική αρχή απέναντι στο επιχειρηματικό-ποδοσφαιρικό παρακράτος.
Μπορεί να υπήρξαν διαφωνίες στο εσωτερικό του κυβερνητικού μπλοκ, καθώς για το θέμα της εκκένωσης των καταλήψεων επιχείρησαν να πάρουν θέση ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές Καραγιαννίδης και Σεβαστάκης, αντιδρώντας μόνο ως προς την ένταση της αστυνομικής βίας. Μπορεί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να κατέθεσαν ερώτηση για την κατάσταση στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μπορεί οι βουλευτές της Κρήτης να διερωτώνται, όχι αν πετύχουν πάλι τα υψηλά ποσοστά των τελευταίων εκλογών, αλλά αν θα μπορέσουν απλά να πατήσουν το πόδι τους στο νησί και ανάγκασαν τον Β. Αποστόλου να ανασκευάσει τη δήλωσή του για τους αγρότες . Όμως όλα αυτά αποτελούν κινήσεις μικρής εμβέλειας αποκλειστικά για τη διατήρηση εσωτερικών ισορροπιών. Βέβαια, για τη σωρεία των νέων εξοντωτικών μέτρων που έρχονται, ούτε λόγος.
Η ουσία είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση κρατούν μια πιο σκληρή και επιθετική στάση προς άγραν ψήφων από άλλους εκλογικούς χώρους, βλέποντας την ψαλίδα με τη ΝΔ να ανοίγει όλο και περισσότερο. Ακόμη και οι αριστεροδέξιες κινήσεις της πρώτη-φορά-αριστεράς και το ιδιαίτερο στίγμα της δικαιωματικής αριστεράς πάνε περίπατο προκειμένου να αποφύγουν την εκλογική συντριβή και να μπορέσουν να μείνουν για λίγο ακόμη στους κυβερνητικούς θώκους.
Επιστολές με «εκρηκτικό» περιεχόμενο
Το θέαμα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ουσία. Δεν το κατάφερε στο παρελθόν, δεν το καταφέρνει και τώρα. Δύο παγιδευμένες επιστολές στάλθηκαν στον Σόιμπλε και τον Τόμσεν, γράφουν οι εφημερίδες. Η μια εξουδετερώθηκε η άλλη προκάλεσε έναν τραυματισμό.
Γερμανία και Γαλλία αντιμετώπισαν το συμβάν με τη γνωστή ψυχραιμία. Η απάντησή τους δεν θα είναι άλλη από μεγαλύτερη εμπλοκή και συνεργασία των μυστικών υπηρεσιών τους για την «εξιχνίαση» ή την κατασκευή ενόχων. Γνωστές, παλιές, δοκιμασμένες συνταγές .
Η πρωτοτυπία του τελευταίου επεισοδίου ήταν, ότι ως «αποστολείς» εμφανίσθηκαν γνωστά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής. Ερωτηματικά προκαλούνται, γιατί επιλέχθηκαν ως τέτοιοι γνωστές φίρμες της ΝΔ. Σημαίνει κάτι για τον ΣΥΡΙΖΑ ή απλά δεν έχουν γίνει γνωστές όλες οι «αποστολές» και οι όποιες σκέψεις γεννιούνται βιαστικά; Ίσως δευτερεύουσας σημασίας, δείγματα… των καιρών.
Αναπόφευκτα πιο… ιλαρούς συνειρμούς προκάλεσε η σπουδή ενός εκ των «αποστολέων» να δηλώσει ότι «στοχοποιείται γιατί είναι φίλος της Γερμανίας». Λες και είχε κανένας αμφιβολία, συμπεριλαμβανόμενων των Γερμανών… «φίλων». Αλλά φαίνεται σε στιγμές σαν αυτές που ζούμε, το γνωστό «κάλιο γαϊδουρόδενε…» διατηρεί ακέραια την αξία του.
Είναι και αυτό σημάδι της συμπεριφοράς των πολιτικών σε μια αποικία χρέους. Όλα όσα συμβαίνουν είναι σημάδι απόλυτου ευτελισμού του πολιτικού συστήματος, περίτρανη απόδειξη ότι η Ελλάδα παραμένει «παιδική χαρά» σε όλους τους τομείς.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι για άλλη μια φορά, ξεπροβάλλει η λογική της θεαματικής ενέργειας και του αυτόκλητου του σωτήρα σαν δήθεν απάντηση στο μαύρο τοπίο που μας περιβάλει. Οι αυτάρεσκες αναφορές των πραγματικών αποστολέων, στο μύθο της Λερναίας Ύδρας, στις διεθνείς συνεργασίες κλπ δεν σημαίνει απλά άγνοια κινδύνου… Σημαίνει κυρίως έξαρση του φετιχισμού των μέσων, αυτοθαυμασμός και προβολή «δυνατοτήτων», με στόχο τη συνέχιση των μύθων των αυτόκλητων σωτήρων. Ποιον συγκινούν αλήθεια; Άγνωστο.
Να το πούμε άλλη μια φορά. Ο λαός μπορεί να βρει διέξοδο μόνο όρθιος, αυτός ο ίδιος, στηριγμένος στον μαζικό πολιτικό αγώνα. Με επίγνωση των αιτιών της κακοδαιμονίας του. Με τη θετική και αρνητική πείρα των προηγούμενων προσπαθειών του. Και με προϋπόθεση τη συμμετοχή, τη συνευθύνη και τον έλεγχο στο αναγκαίο σχέδιο διαφυγής…
Αυτή είναι η μοναδική πρόκληση – λύση στην εποχή μας.
(φώτο :Μάριος Λώλος)
