Συνεχίζεται η φυλάκιση του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου, με κατηγορίες διαφθοράς, κατασκευασμένες εν πολλοίς από το καθεστώς Ερντογάν. Στόχος του καθεστώτος η απενεργοποίηση του βασικού αντιπάλου, και πιθανού υποψηφίου της Κεμαλικής αντιπολίτευσης, ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2025. Η δημοφιλία του Ιμάμογλου, η θετική αποδοχή που είχε από κέντρα της Δύσης, αλλά και η διεισδυτικότητα του σε κοινά παραδοσιακά μη φιλικά προς τους κεμαλιστές (όπως μερίδα των κουρδικών πληθυσμών της Τουρκίας), τον κατέστησαν εδώ και χρόνια μαύρο πανί για το κυβερνών AKP και τους υποστηρικτές του νυν προέδρου. Τώρα σε μια στιγμή ενίσχυσης του διεθνούς αποτυπώματος της Τουρκίας, και ενώ οι «δυτικοί σύμμαχοι» διεκδικούν τη συνεργασία της (βλ. ευρωπαϊκή στρατηγική άμυνας, ή πρωτοβουλίες για την Ουκρανία), ο Ερντογάν σπεύδει να «καθαρίσει» το εσωτερικό μέτωπο, γνωρίζοντας ότι οι έξωθεν αντιδράσεις και πιέσεις, θα είναι αναιμικές λόγω γεωπολιτικών σκοπιμοτήτων.
Και πράγματι, οι άλλοτε λαλίστατοι για τον αυταρχισμό και τα δημοκρατικά δικαιώματα δυτικοί ηγέτες, δείχνουν εντυπωσιακή «ψυχραιμία» για όσα συμβαίνουν στην Τουρκία. Όπως καταγγέλλει ο ίδιος ο Ιμάμογλου σε άρθρο του στους New York Times, αναφερόμενος στους δυτικούς ηγέτες, «η σιωπή τους είναι εκκωφαντική». Οι ΗΠΑ του Τραμπ, ο οποίος έχει ήδη αποφανθεί ότι ο Ερντογάν «είναι ένας πολύ καλός ηγέτης», αρκούνται να εκφράσουν γενικά και αόριστα τις «ανησυχίες σχετικά με τις πρόσφατες συλλήψεις και διαδηλώσεις». Σε αντίστοιχο κλίμα κινούνται και οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων, που βλέπουν στο πρόσωπο του Ερντογάν τον ηγέτη της «δεύτερης μεγαλύτερης στρατιωτικής δυναμης του ΝΑΤΟ», όπως αρέσκονται να λένε, έναν απαραίτητο εταίρο στα σχέδια επανεξοπλισμού και πολεμικής προετοιμασίας της Ε.Ε.
Στο εσωτερικό της Τουρκίας συνεχίζονται οι αντιδράσεις, κυρίως υποστηρικτών των κεμαλιστών και νέων στα μεγάλα αστικά κέντρα, παρά τη βίαιη καταστολή του καθεστώτος. Η φυγή προς την ένταση προκαλεί κοινωνική έκρηξη (τροφοδοτούμενη και από μια σειρά άλλα κοινωνικά προβλήματα), και πιθανά να δημιουργεί όρους συσπείρωσης της αντιπολίτευσης. Όμως δεν παύει να αποτελεί επιλογή του Ερντογάν, που έχει μάθει να επιβιώνει μέσα από τον αυταρχισμό και τη σκληρή κοινωνική πόλωση, επιλέγοντας τακτικά τους φίλους και τους εχθρούς, τους συμμάχους και τους αντιπάλους, όπως έδειξε και με το πρόσφατο «άνοιγμα» προς τους Κούρδους, που αποτελούν μόνιμα αγκάθι για την τουρκική συνοχή, ειδικά ενόψει των αναδιατάξεων ισχύος που φέρνει η διαρκής πολεμική σύγκρουση στη Μέση Ανατολή.
