Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η αντιρωσική φρενίτιδα που έχει καταλάβει την Αμερική, θα πρέπει να προβληματίσει όλους. Υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν κατανοήσει ακόμα την αιτία για την οποία έχει ξεσπάσει αυτή η κρίση. Κι όμως, αν ανατρέξει κάποιος στο παρελθόν, θα διαπιστώσει ότι η Αμερική και το ΝΑΤΟ, υπήρξαν πάντοτε αυτοί που προκάλεσαν πολεμικές συμφορές, με τραγικές επιπτώσεις. Θα το δούμε αυτό στη συνέχεια.
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ σήμερα; Η ένταξη της Ουκρανίας στη Συμμαχία και η εγκατάσταση δυνάμεων του ΝΑΤΟ –κατά βάση αμερικανικών– στην αυλή της Ρωσίας, αποτελεί ευθεία απειλή για τη χώρα του Πούτιν. Είναι το ίδιο σαν να πήγαινε ο ρωσικός στόλος στο λιμάνι της Νέας Υόρκης με τα κανόνια στραμμένα προς το Άγαλμα της Ελευθερίας! Θα το δεχόταν ποτέ ο Μπάιντεν; Ασφαλώς όχι! Έχει όμως την αξίωση η Αμερικανός πρόεδρος να δεχθεί ο Ρώσος συνάδελφός του τη νατοϊκή παρουσία. Τον καιρό που υφίστατο το λεγόμενο Ανατολικό Μπλοκ τα πράγματα ήταν ξεκαθαρισμένα. Το «αντίπαλον δέος» διατηρούσε τις ισορροπίες. Όταν όμως ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» κατέρρευσε ή ανετράπη, ο δυτικός παράγων αφέθη ασύδοτος. Έκανε ό,τι ήθελε.
Όσο υπήρχε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, προεβάλλετο ως δικαιολογία για την «αναγκαιότητα» του ΝΑΤΟ. Όταν έπαψε να υφίσταται το «Σύμφωνο» του κομμουνιστικού στρατοπέδου, η εξακολούθηση της λειτουργίας του ΝΑΤΟ δεν είχε νόημα. Παρέμεινε όμως ως μηχανισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα κυρίως των ΗΠΑ. Να θυμίσουμε ότι στις 18 Αυγούστου του 1995 άρχισαν οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί το Σεράγεβο. Από τις 7 Αυγούστου, οι Τάιμς του Λονδίνου είχαν δημοσιοποιήσει χάρτη διαμελισμού της Βοσνίας μεταξύ Σερβίας και Κροατίας, τον οποίο είχε σχεδιάσει ο Φρ. Τούτσμαν. Ξεχάσαμε τον πόλεμο, την εισβολή στη Γιουγκοσλαβία, και τον επί 78 ημέρες ανελέητο βομβαρδισμό ενός ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους από έναν μηχανισμό που τα κράτη-μέλη του αποφάσισαν να επιτεθούν εναντίον του. Είχαμε εμείς τότε εδώ, την αμερικανόδουλη κυβέρνηση του Σημίτη που υπέγραφε τα διατάγματα του ΝΑΤΟ. Τότε που ο Σημίτης διεκήρυσσε ότι το «το ΝΑΤΟ και τη Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πυλώνες ευημερίας και ισχύος της Ελλάδας…» (3/9/1999).
Τα αντινατοϊκά αντανακλαστικά της κοινής γνώμης, αμέσως μόλις στις 24/3/1999 απογειώθηκαν τα πρώτα βομβαρδιστικά εναντίον της Σερβίας, εκδηλώθηκαν ακαριαία. Η αντίθεση του 98% του ελληνικού λαού στον βρώμικο πόλεμο ξάφνιασε την εδώ αμερικανική πρεσβεία και την κυβέρνηση του Σημίτη. Στις 23 Φεβρουαρίου του 1999 η Δύση επιζητούσε το πρόσχημα για την έναρξη των επιδρομών και διέταξε τη Γιουγκοσλαβία να αποδεχτεί την ανεξέλεγκτη παρουσία στο έδαφός της ξένων νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων. Κι έστειλε τελεσίγραφο στη Γιουγκοσλαβία η οποία αρνήθηκε να συνθηκολογήσει. Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να εκθέσουμε το δράμα που έζησε τότε η Γιουγκοσλαβία. Ο Μιλόσεβιτς απήχθη από τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα, και κανείς δεν τον ξαναείδε, ούτε κι ακούστηκε τίποτα για την τύχη του. Και μετά από τους βομβαρδισμούς που ισοπέδωσαν τα πάντα, στις 12 Ιουνίου άρχισε η είσοδος των πρώτων νατοϊκών στρατευμάτων στο Κοσσυφοπέδιο, υπό τον μανδύα της «ειρηνευτικής δύναμης». Τι να θυμηθούμε ακόμα; Τον Γερμανό υπουργό Εξωτερικών Κλάους Κίνκελ, που τον Μάρτη του 1994 απείλησε ωμά ότι «θα τσακίσει τη σπονδυλική στήλη της Ισπανίας» αν η Μαδρίτη δεν υποχωρήσει αμέσως στο θέμα των αντιρρήσεων για την ένταξη στην ΕΟΚ της Σουηδίας, Αυστρίας, Φιλανδίας και Νορβηγίας; Η Ισπανία, με τη Γαλλία από πίσω, αντιδρούσαν επειδή έβλεπαν την παραπέρα γερμανοποίηση της ΕΟΚ. Η Ανατολική Ευρώπη όλο και περισσότερο βρισκόταν μέσα σε βρετανική τροχιά. Το Δ’ Ράιχ προχωρούσε με τον ΝΑΤΟ πίσω του.
Ξεχάσαμε ότι τον Απρίλη του 1994 η Κομισιόν προχώρησε σε μια πρωτοφανή ενέργεια. Παρέπεμψε την Ελλάδα, χώρα που μάλιστα συμπτωματικά προήδρευε στην ΕΟΚ, στο ευρωπαϊκό δικαστήριο με αφορμή το εμπάργκο κατά των Σκοπίων, μια καθαρά πολιτική κίνηση.
Μια σύγκρουση –μικρή ή μεγάλη– μεταξύ Ρωσίας και καπιταλιστικών δυνάμεων σίγουρα θα επιδεινώσει τη θέση των οικονομικά ασθενέστερων, δηλαδή τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών διεθνώς
ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΝ οι «εταίροι» ότι τα κράτη-μέλη της ΟΕΚ είχαν τον δικαίωμα βέτο για σοβαρά ζητήματα… Μην πάμε και πιο πίσω τον χρόνο όταν έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο… Τότε το ΝΑΤΟ έκανε «πλάτες» στους Τούρκους και δεν τους έφερε κανένα εμπόδιο. ΕΟΚ, Γερμανοευρωπαϊκή ένωση και ΝΑΤΟ βρίσκονταν και παραμένουν στην ίδια τροχιά. Τώρα, τι συμβαίνει; Η Αμερική καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες να ελέγξει πολιτικά το κράτος της Ουκρανίας, επειδή αποκόπτει –πιστεύει– τη Ρωσία από την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα το ΝΑΤΟ θέλει να βρίσκεται πάντα ως απειλή στη θύρα της Ρωσίας. Αλλά, η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης πλέον εξαρτάται εν πολλοίς από τους ενεργειακούς πόρους της Μόσχας. Το αμερικανικό σχιστολιθικό αέριο, και ακριβό είναι και με καθυστέρηση έφτασε στην Ευρώπη. Γι’ αυτό στην πραγματικότητα η Ευρώπη αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την αμερικανική φρενίτιδα κατά της Ρωσίας. Η υποστήριξη της Γερμανίας προς την Ουκρανία για ένταξή της στον στρατιωτικό μηχανισμό θα σήμαινε ότι το Βερολίνο ρισκάρει την τροφοδοσία της βιομηχανίας του με φτηνό φυσικό αέριο. Αλλά ο Πούτιν δικαίως δεν θέλει την παρουσία του ΝΑΤΟ στην «πόρτα» του. Μια τέτοια στρατιωτική παρουσία θα είναι συνεχής κίνδυνος. Βεβαίως όπου κατοικοεδρεύει το ΝΑΤΟ και η γερμανοευρωπαϊκή ένωση από πίσω κυβερνά ο άκρατος Καπιταλισμός. Αυτός είναι που όχι μόνο φτωχοποιεί τους λαούς, αλλά καταστρέφει και τη φύση. Ο καπιταλισμός κατόρθωσε να εξοντώσει εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους με τους αδιάκοπους ληστρικούς του πολέμους. Και μέσα σε 200 χρόνια κατόρθωσε να σπαταλήσει μεγάλο μέρος των φυσικών αποθεμάτων (άνθρακα, πετρελαίου, μεταλλευμάτων κ.λπ.) και να μολύνει, αλλά και να παραμορφώσει ανεπανόρθωτα, το φυσικό και το αστικό περιβάλλον. Ο Ένγκελς έλεγε ότι «ο καπιταλισμός είδε τη γη, όπως ένας ξένος στρατός μια κατακτημένη χώρα…».
Κι εξακολουθεί πάντα την ίδια τακτική μέσα στους αιώνες. Οι ιδεολόγοι της πρώιμης αστικής τάξης μιλούσαν για την έλευση μιας καπιταλιστικής εποχής όπου θα πραγματοποιηθεί το προαιώνιο ουτοπικό όνειρο της κοινωνίας της αφθονίας! Τι μέγιστη πλάνη! Αντί γι’ αυτό έχουμε πλέον τις κοινωνίες διαφορετικών ταχυτήτων, με πλήρη φτώχεια και εξαθλίωση των μαζών. Η «κανονικότητα» της καθημερινής ζωής ανετράπη και τα δικαιώματα των εργαζομένων εξαερώθηκαν. Μια σύγκρουση –μικρή ή μεγάλη– μεταξύ Ρωσίας και καπιταλιστικών δυνάμεων σίγουρα θα επιδεινώσει τη θέση των οικονομικά ασθενέστερων, δηλαδή τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών διεθνώς. Όμως, οι ευθύνες βαρύνουν κυρίως της Αμερική και το ΝΑΤΟ. Η αγριότητα του Καπιταλισμού και το Ιερατείο των Βρυξελλών συσκοτίζουν τη σκέψη των απελπισμένων ανθρώπων. Για να κρατηθούμε από κάπου πρέπει να επιστρέψουμε στις αρχές του σοσιαλισμού. Να θυμηθούμε τα σοφά λόγια του Ζωρές που τόνιζε ότι: «Αν σύσσωμη η Ευρώπη δεν επαναστατικοποιήσει τη σκέψη της και τις μεθόδους της, αν δεν καταλάβει πως η αληθινή δύναμη των κρατών δεν βρίσκεται πια στην αλαζονεία των κατακτήσεων και στην κτηνωδία της καταπίεσης αλλά και στον σεβασμό των ελευθεριών και του δικαίου, στη μέριμνα για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη, η ανατολική Ευρώπη θα παραμείνει ένα σφαγείο όπου στο αίμα των θυμάτων θα αναμιχθεί και το αίμα των μακελλάρηδων χωρίς τίποτα το ωφέλιμο ή το μεγάλο να φυτρώσει απ’ όλη τούτη τη μάταιη αιματοχυσία» και προέβλεψε ο Ζωρές ότι: «Η παγκόσμια εκβαρβάρωση, επέρχεται…»
Ο «Πατριάρχης» του σοσιαλισμού μίλησε πράγματι σαν προφήτης….
