Η συγκίνησή μου μεγάλη… Τον Φώτη-Ορέστη Μικελάκη τον γνώρισα πέρσι μέσα από ένα εργαστήριο στο Αετοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Χαλανδρίου, όπου με αφορμή του έργο του Αντώνη Σαμαράκη δημιουργήσαμε και εικονογραφήσαμε με τα παιδιά που συμμετείχαν τις δικές μας ιστορίες.
Φέτος, μαθητής της Β΄ Λυκείου ο Φώτης-Ορέστης έβγαλε το πρώτο βιβλίο. Μια σειρά ποιημάτων χαϊκού με τίτλο «Η ζωή που κόβει την ανάσα».
Είχα ήδη αναγνωρίσει το ταλέντο του, αλλά και το βάθος της σκέψης του μέσα από λογοτεχνικά κείμενα και δοκίμια που συχνά με άφηναν πραγματικά άναυδο.
Διαβάζοντας και τα ποιήματα επιβεβαίωσα αυτό που ήδη είχα σχηματίσει ως άποψη. Αν τα διαβάσετε χωρίς να γνωρίζετε πως είναι έργο ενός 17χρονου θα πιστέψετε πως είναι έργο κάποιου ήδη καθιερωμένου ποιητή.
Μερικά δείγματα:
«Οι μενεξέδες / έβαψαν τις μέρες μας / με τ’ άρωμά τους»
«Κόκκινο στόμα. / Φοράς τριαντάφυλλο / που με πληγώνει»
«Άγνωστη λέξη / το χρέος στο τζιτζίκι. / Μόνο τραγουδά»
«Ενώνω τ’ άστρα / με μια νοητή γραμμή / σε ζωγραφίζω»
«Ανυπάκουα / άφησαν τα σύννεφα / να πέσει η βροχή.»
«Σκιές στο τζάμι / ήρθαν όσοι έφυγαν, / μα δεν θα μείνουν»
Δεν είναι όμως μόνο το ταλέντο, αλλά και η κοινωνική ευαισθησία, όπως θα διαπιστώσετε κι εσείς διαβάζοντας τη συνέντευξη που ακολουθεί
Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο
Είμαι ακόμα στο στάδιο της μαθητείας, της σπουδής, της προσωπικής εξερεύνησης. Τα πρώτα ερεθίσματα προέκυψαν στο Δημοτικό, από μια πρωτοβουλία της πρώτης μου δασκάλας να γράψουμε μικρές ιστορίες, οι οποίες εκδόθηκαν σε μικρό τεύχος, το οποίο πρόσφατα βρήκα στο διαδίκτυο. Αναφέρομαι στο γεγονός αυτό γιατί με ενέπνευσε να διαβάζω περισσότερο εξωσχολικά βιβλία αλλά και να εκφράζομαι μέσα από τη γραφή. Ο ρόλος του σχολείου ή έστω κάποιων εμπνευσμένων δασκάλων μπορεί να είναι καταλυτικός στο να βρει ένα παιδί δημιουργικούς τρόπους έκφρασης, και δεν αναφέρομαι μόνο στο γράψιμο.
Στο Γυμνάσιο, μέσα από τον Όμιλο Δημιουργικής Γραφής και τις διαθεματικές εργασίες που αναλαμβάναμε, καλλιέργησα πιο συνειδητά και συστηματικά τη συγγραφή. Το πρώτο διήγημα που έγραψα, θυμάμαι, ήταν στο μάθημα της Ιστορίας με θέμα «Μια μέρα μ’ έναν ψαρά της εποχής του Χαλκού», όπου έπρεπε να συνθέσω όσα γνώριζα για τον πολιτισμό της Κυκλαδικής Εποχής (εμπόριο, τέχνη, θρησκεία, κατοίκηση, κ.λπ.) μέσα από την καθημερινότητα ενός ψαρά και έμπνευση από τα αρχαιολογικά ευρήματα. Ήταν ό,τι πιο δύσκολο αλλά και συνάμα πιο δημιουργικό έχω κάνει ως τώρα νομίζω. Μου έδειξε ότι η συγγραφή δεν έχει όρια και μπορεί να σε οδηγήσει σε κόσμους που δεν θα ζήσεις σε αυτούς, ωστόσο με κάποιον τρόπο μπορεί να υπάρχεις.
Με παρότρυνση των φιλολόγων συμμετείχαμε σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Κάπως έτσι ήρθε το πρώτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του Δήμου Βύρωνα. Η βράβευση ήταν σημαντική γιατί έγινα μέλος της Λογοτεχνικής Συντροφιάς του Δήμου μαζί με μεγαλύτερα παιδιά, ήμουν τότε Β’ Γυμνασίου, και ήταν για μένα ένα δεύτερο σχολείο…
Παράλληλα, ολοκλήρωσα πέρυσι την πρώτη μου συλλογή διηγημάτων με θέμα τη ζωή και το έργο του μεγαλύτερου αμερικανού φιλέλληνα Samuel Howe, στο πλαίσιο του ονομαζόμενου «Personal Project» που παραδίδουμε στο σχολείο μου στο τέλος της Α΄ Λυκείου. Μέσα από μικρές ιστορίες-διηγήματα προσπάθησα να φωτίσω σημαντικές στιγμές της προσωπικής του ιστορίας αλλά και της ελληνικής επανάστασης.
Τι είναι αυτό που σε τράβηξε στην ποίηση χαϊκού;
Τα χαϊκού τα δουλέψαμε μαζί με τη μικρή φόρμα διηγήματος στον Όμιλο Δημιουργικής Γραφής στην Α’ Γυμνασίου. Αυτό που με τράβηξε είναι η απλότητα στην έκφραση, η λιτή φόρμα (17 συλλαβές), η έλλειψη αφαιρετικών εννοιών και μια καθαρή σχεδόν παιδική αντίληψη της φύσης και του κόσμου των συναισθημάτων που μας δημιουργεί. Είναι κατά τη γνώμη μου το κατεξοχήν είδος ποίησης που μπορούν να ασκηθούν τα παιδιά και να αγαπήσουν την ποίηση. Είναι ένα παιχνίδι λέξεων και συλλαβών που μπορεί να έχει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Οι διάφορες τεχνικές βοηθούν τη σύνθεση των εικόνων δίνοντάς τους ένα πιο φιλοσοφικό περιεχόμενο.
Καθώς γνωριστήκαμε στο εργαστήριο για τον Αντώνη Σαμαράκη θα ήθελα να μου πεις τι είναι αυτό που τον κάνει σημαντικό για σένα.
Η απάντησή μου δεν θα μπορούσε αρχικά να μην έχει έναν πιο προσωπικό χαρακτήρα. Διάβασα συστηματικά αρκετά βιβλία του με αφορμή το Έτος Σαμαράκη και διαφόρων προγραμμάτων που εκπόνησε το σχολείο μου, το Βαρβάκειο Γυμνάσιο απ’ όπου είχε αποφοιτήσει. Ήταν η περίοδος της πρώτης καραντίνας και η αναζήτηση του «Πεύκου του Αντώνη» στο Χαλάνδρι ταίριαζε κατά κάποιον τρόπο με την πανδημία που περνούσαμε. Ο μικρός φυματικός μαθητής απομονώθηκε σε ένα αντίσκηνο κάτω από ένα πεύκο για να ξεπεράσει την αρρώστια. Όπως ο ίδιος έγραψε στην Αυτοβιογραφία του μέσα από την περιπέτεια αυτή και τα διαβάσματά του άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα και αυτοπραγματώνεται ως μελλοντικός συγγραφέας. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τη δική του πανδημία έδωσε σε μένα, στους συμμαθητές και τους δασκάλους μου που διάβασαν την ιστορία του δεκάχρονου Αντώνη, θάρρος και έμπνευση εκείνη την εποχή.
Ο ρόλος του σχολείου ή έστω κάποιων εμπνευσμένων δασκάλων μπορεί να είναι καταλυτικός στο να βρει ένα παιδί δημιουργικούς τρόπους έκφρασης
Με το βιβλίο σου στηρίζεις την αντικαπνιστική εκστρατεία αλλά και την προσπάθεια φροντίδας και πρόληψης για τον καρκίνο του πνεύμονα. Τι είναι αυτό που σε ευαισθητοποίησε;
Τυχαία διάβασα ένα άρθρο σε ηλεκτρονικό περιοδικό σχετικά με την Fair Life L.C.C., έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για την Πρόληψη και Φροντίδα για τον Καρκίνο του Πνεύμονα. Η προσωπική ιστορία πίσω από τον οργανισμό αυτό –ιδρύθηκε από την κα Κορίνα Πατέλη Bell μετά από τον θάνατο του συζύγου της– αλλά και το μότο της, ο πόνος να γίνει σπόρος και η ζωή να κόβει την ανάσα, είναι αυτά που αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη με παρακίνησαν να απευθύνω αίτημα να γίνω εθελοντής. Πιστεύω και εγώ σε μια ενεργητική και θετική στάση απέναντι στη ζωή, και κυρίως στα προβλήματα που συνεχώς προκύπτουν.
Έχει περάσει ένας χρόνος εθελοντικής προσφοράς. Γνώρισα αξιόλογους επαγγελματίες-επιστήμονες, απέκτησα εμπειρίες, έμαθα πράγματα σχετικά με τις επιπτώσεις του τσιγάρου στην υγεία και το περιβάλλον, του κοινού μας πνεύμονα, τα οποία αγνοούσα παντελώς. Νομίζω ότι η πληροφόρηση είναι το μεγάλο όπλο για την πρόληψη του καρκίνου και τη διακοπή του καπνίσματος σε εμάς του εφήβους.
Ένα τσιγάρο αφαιρεί καθημερινά 14 λεπτά της ζωής μας, όπως αναφέρει η πρώτη νεανική αντικαπνιστική εκστρατεία που δημιουργήσαμε. Αφαιρεί κάποιες από τις όμορφες στιγμές που περιγράφουν τα χαϊκού. Η συλλογή τιτλοφορείται «Η ζωή που κόβει την ανάσα» θέλοντας να περάσει ένα θετικό μήνυμα.
Ακούγεται η φωνή της νεολαίας σήμερα;
Η φωνή της νεολαίας ακούγεται, όχι όμως όσο δυνατά θα μπορούσε. Φέτος εορτάζεται το Ευρωπαϊκό Έτος Νεολαίας με στόχο να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο συμπεριλαμβάνονται οι νέοι στη χάραξη της πολιτικής και στη λήψη αποφάσεων. Υπάρχει ένα χάσμα γενεών, καθώς οι νέοι ενδιαφερόμαστε λιγότερο για τις παραδοσιακές μορφές συμμετοχής ενώ δραστηριοποιούμαστε με νέους τρόπους μέσα από τις δυνατότητες που μας δίνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ως Brand Ambassador της Fair Life για τους νέους φέτος σχεδιάζουμε μια σειρά από δράσεις (μαθητικός διαγωνισμός για όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, έρευνα πεδίου για το κάπνισμα στους νέους, αντικαπνιστικές εκστρατείες, περιβαλλοντικές δράσεις, ημερίδες, παρουσιάσεις σε σχολεία κ.ά.) θέλοντας να δώσουμε το δικό μας στίγμα, να ακουστεί η δική μας φωνή.
