Όσα ζήσαμε αυτήν τη βδομάδα επιβεβαιώνουν ότι άπαξ και κάποιος πάρει τον κατήφορο, δεν θα σταματήσει πουθενά. Δεν υπάρχει πάτος. Στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου και τους οπαδούς της εντός του κτιρίου των ανακτόρων του Όθωνα δεν αρκεί που σφαγιάζουν την κοινωνία και επιταχύνουν την καταστροφή της χώρας με την ψήφιση του 4ου μνημονίου. Με βασικό «επιχείρημα» το πάγωμα της κοινωνίας, το οποίο πουλάνε τόσο στους επικυρίαρχους («ποιος άλλος θα μπορούσε να εφαρμόσει τέτοια πολιτική χωρίς να καεί το πελεκούδι;») όσο και στο λαό, μας κοροϊδεύουν κι από πάνω παριστάνοντας τους στενοχωρημένους μεν, ρεαλιστές δε. Ας τους αναγνωρίσουμε ότι έχουν πράγματι ακυρώσει, έστω και προσωρινά, κάθε προσδοκία, κι έχουν πετύχει να μην μιλά πια κανείς με κανέναν.
Ο κύριος Τσακαλώτος ή η κυρία Χριστοδουλοπούλου ίσως ανήκουν στις πιο προκλητικές περιπτώσεις κυβερνητικών, πουλώντας ταυτόχρονα ψέμα, ευαισθησία και κυνισμό. Όμως υπάρχουν άλλοι, πιο «ειλικρινείς», πιο «προβληματισμένοι» και γι’ αυτό πιο επικίνδυνοι. Τέτοια είναι η περίπτωση του φιλόδοξου κυρίου Φίλη, που επιχειρεί να εγγράψει υποθήκες για το μέλλον, ανησυχώντας μήπως «φτάνουμε στα όρια», αλλά δίνει ψήφο εμπιστοσύνης επειδή «η Αριστερά μπορεί να εκπροσωπήσει την ελπίδα» και διότι αυτό επιτάσσει το «εθνικό συμφέρον»… Από την άλλη, ο υποτιθέμενος πρωθυπουργός θριαμβολογεί, ενώ κλείνει και τις τελευταίες χαραμάδες της ασφυκτικής ταφόπλακας που έβαλε πάνω στη χώρα.
Ο αντίπαλός του, ο κύριος Μητσοτάκης, ανησυχεί μήπως οι επικυρίαρχοι θεωρήσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πλέον «αποτελεσματική μεταρρυθμιστική δύναμη», άρα νιώθει την ανάγκη να τους υπενθυμίσει ότι «οι βάτραχοι μεταμορφώνονται σε πρίγκιπες μόνο στα παραμύθια». Δηλαδή, το δούλεμα πέφτει σύννεφο, επιβεβαιώνοντας ακόμη μια φορά ότι έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση και τη χειρότερη αντιπολίτευση στη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Πάει πιο κάτω; Φυσικά. Το επόμενο δίδυμο, με την ίδια σύνθεση αντεστραμμένη, ή με οποιαδήποτε σύνθεση, μπορεί να αποδειχθεί ακόμη χειρότερο. Όπως είπαμε, μ’ αυτούς δεν υπάρχει πάτος.
Είμαστε, λοιπόν, καταδικασμένοι; Θα βιώνουμε για πάντα αυτήν την κατάσταση; Όχι. Αλλά για να μετατραπεί αυτό το «όχι» σε υπαρκτή δυνατότητα χρειάζονται πολλά. Καταρχήν να αναγνωρίσουμε πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα και να μην ψάχνουμε καταφύγιο σε δήθεν εύκολες λύσεις –δεν υπάρχουν τέτοιες. Έπειτα, να χωνέψουμε ότι ούτε ατομικές λύσεις υπάρχουν. Κι ότι ακριβώς επειδή η μεγαλύτερη ζημιά έχει γίνει στα μυαλά των ανθρώπων, προϋπόθεση για οποιαδήποτε ανατροπή της σημερινής κατάστασης είναι να δουλέψουμε για μια άλλη κοινωνική συνείδηση. Διότι δίχως την ενεργοποίηση του λαϊκού στοιχείου τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν ισχύει ότι η περαιτέρω εξαθλίωση και καταστροφή θα φέρει αυτόματα νέες «πλατείες», ούτε ότι κάποιες υποτιθέμενες πρωτοπορίες θα μας λύσουν το πρόβλημα μπαίνοντας στο πρώην ανάκτορο του Όθωνα. Αλλού κι αλλιώς θα οικοδομηθούν οι δυνατότητες σωτηρίας.
