«Η Επιτροπή αναμένει από την Ιταλία να τιμήσει τις δεσμεύσεις της και να διασφαλίσει την εμπιστοσύνη όλων στην οικονομία της», δήλωσε ο εκπρόσωπος της Κομισιόν κ. Μπαγί και συμπλήρωσε: «Oι αγορές είναι ελεύθερες να αντιδράσουν όπως θέλουν, τους τελευταίους 15 μήνες στην Ιταλία εφαρμόστηκαν φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ήταν αναπόφευκτες».
Ο αρμόδιος του γερμανικού Xριστιανοδημοκρατικού Kόμματος για την εξωτερική πολιτική Φίλιπ Μίσφελντερ προειδοποίησε: «Δεν είστε Ελλάδα, η Ευρωζώνη δεν έχει το περιθώριο για ένα σενάριο ελληνικού τύπου στην Ιταλία». Ενώ μετά το αποτέλεσμα της Κύπρου το γαλλογερμανικό δίδυμο (κάτι ψήνεται πάλι εδώ στον… άξονα) Σόιμπλε-Μοσκοβισί δεν είχε συγκρατήσει τη χαρά του: «Χαιρετίζουμε τα αποτελέσματα που θα επιτρέψουν το σχηματισμό κυβέρνησης που θα συνεχίσει γρήγορα τις διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα με στόχο την επίτευξη συμφωνίας πριν από το τέλος του Μαρτίου». Γιατί έπρεπε χωριστά αυτοί οι δύο να κάνουν ιδιαίτερη δήλωση; Είπαμε, δεν ξεχνιόμαστε! Την επομένη βέβαια μετά τα ιταλικά μαντάτα, ανέλαβαν οι ευρωπαϊκοί… θεσμοί και οι Αγορές βεβαίως.
Η δημοσιότητα επικεντρώθηκε στην εμπρηστική παρέμβαση του ηγέτη της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, ο οποίος αποκάλεσε κλόουν τους Γκρίλο και Μπερλουσκόνι, ενώ στις αναλύσεις κυριάρχησαν τα σχόλια για τα μηνύματα της ιταλικής ψήφου ενάντια στη λιτότητα και το «στραπατσάρισμα» της Μέρκελ. Θα απορούσε κανείς αν, ας πούμε, με μια μαγική μηχανή του χρόνου, από αυτές που νοερά μας έχουν ταξιδέψει στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία, έσκαγε ξαφνικά στο σήμερα: «Τι γίνεται εδώ; ψηφίζουν οι Κύπριοι και κάνουν… προγραμματικές δηλώσεις οι Γερμανοί και οι Γάλλοι; Ανατρέπουν τα δεδομένα οι Ιταλοί και μένουν κάγκελο κυβερνήσεις και κομισάριοι σε Βερολίνο και Βρυξέλλες;». Μήπως έγινε πράξη το ανεκπλήρωτο όραμα της ομοσπονδιακής Ευρω-λάνδης; Νάτη μπροστά στα μάτια μας η πολυπόθητη πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε.!
Δεν αστειευόμαστε, ούτε και ειρωνευόμαστε πολύ περισσότερο. Αντιθέτως. Το πολύχρωμο πολιτικό τόξο ενός θεσμικού ευρωπαϊσμού, που αρχίζει από αρκούντως αριστερά και εγκολπώνει ως και τα όρια της Δεξιάς μιας Μέρκελ και ενός Κάμερον, θα έπρεπε τώρα να μην στρουθοκαμηλίζει. Και να αναγνωρίσει, επιτέλους, την πατρότητα αυτής της τερατογέννεσης, μετά τον κατ’ επανάληψη βιασμό της «Ευρωπαϊκής Ιδέας». Αλλά τα αδιανόητα αντιμετωπίζονται με ύφος παραπολιτικού σχολιασμού. «Ζόρια η Μέρκελ» και τα σχετικά. Για διανοηθείτε το αντίστροφο; Μα είχε τολμήσει το «Ολαντρέου» ο Τσίπρας και θεωρήθηκε σχεδόν «εθνική προδοσία». Μόνο το Βερολίνο, το Παρίσι, οι Βρυξέλλες και βέβαια η Φραγκφούρτη (εκεί η έδρα της ΕΚΤ) έχουν το δικαίωμα να… δηλώνουν. Μην ξεχνιόμαστε, γιατί εθιζόμαστε επικινδύνως.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
