Με όχημα την ποίηση: Όσκαρ Μιλόζ (1877-1939)
Και πριν απ’ όλα
Και πριν απ’ όλα το Αύριο πού βρίσκομαι ας μη μάθει –
Μαύρισε, μαύρισε το χώμα μες στα δάση –
Είν’ η φωνή...
Με όχημα την ποίηση: Οσίπ Εμίλιεβιτς Μαντελστάμ (1891-1938)
Κυλούσε απ’ το μπουκάλι σαν κλωστή το μέλι χρυσαφί
τόσο πηχτό και τόσο αργά που πρόλαβε να πει η κυρά:
«Η μοίρα κι αν μας έριξε...
Με όχημα την ποίηση:Πωλ Ελυάρ (1895-1952)
Ό,τι λέει ο πονεμένος είναι πάντοτε άκαιρο
Όλος κλαδιά ο χειμώνας κι αλύγιστος σαν πτώμα
Κάποιος σ’ ένα παγκάκι δρόμου ερημικού
Που τον δέρν’ η μοναξιά
Ώρα να...
Με όχημα την ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991)
Αν δε μούδινες την ποίηση…
Αν δε μούδινες την ποίηση, κύριε,
δε θάχα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θάταν δικά μου.
Ενώ, τώρα, ευτύχησα νάχω...
Mε όχημα την ποίηση: Ίαν Κέρτις (1956-1980)
Η Φωτιά
Έπεσα στη φωτιά
Έπεσα στη φωτιά
Με οδηγούσε η καρδιά
με οδηγούσε η καρδιά
Μία ακατανίκητη έλξη
μία ακατανίκητη έλξη προς τη θέρμη
Τόσο ισχυρή, τόσο άγρια που δεν...
Με όχημα την ποίηση: Φώτης Αγγουλές (1911-1964)
Στον Καλλιτέχνη
Δημιουργία δεν είναι αυτή που δεν την σφράγισε ο πόνος.
Τι τάχα κι αν εχάραξες στην πέτρα τα όνειρά σου;
Τεχνίτη δεν σου τάτριψε σε...
Με όχημα την ποίηση: Πάνος Ηλιόπουλος (1946-2022)
Σαν ποίημα
Aπό μικρός, ήθελα να γίνω εγκληματίας
συγκεκριμένα φονιάς•
δεν τα κατάφερα
κατέληξα συγγραφέας
ένα υποκατάστατο
μια δήλωση μετανοίας. Κάθε πρωί που αντικρίζω τον κόσμο
μου βγάζει τη γλώσσα
κάθε φορά που...
Με όχημα την ποίηση: Τζουζέπε Ουνγκαρέτι (1888-1970)
Το θαμμένο λιμάνι
Φτάνει μόλις εκεί
μια στιγμούλα ν ’αγγίξει
ο ποιητής
Ύστερα μες στο φως ξαναγυρνάει
με τα τραγούδια του
που τα σκορπάει Από μια τέτοια ποίηση δεν
μου απομένει πάρεξ
ένα...
Με όχημα την ποίηση: Σεσάρ Βελιάχο (1893-1938)
Ισπανία, πάρε από μένα αυτό το ποτήρι
Παιδιά του κόσμου,
αν πέσει η Ισπανία – λέω, ειν’ ένας λόγος –
αν πέσει
από τον ουρανό, ας της σαμπανιάρουν
το...
Με όχημα την ποίηση: Χοσέ Μαρτί (1853-1895)
Δίψα Ομορφιάς
Μονάχος είμαι: φίλος φτάνει ο στίχος,
Όπως στης φουντωμένης περιστέρας
Το κάλεσμα τρέχει γοργά το ταίρι.
Κι όπως απ’ τα ψηλά βουνά την άνοιξη
Σε πλούσια ρυάκια...
