Με όχημα την ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (1898-1956)
Δεν θέλετε άκουσα εσείς τίποτα να μάθετε
Δεν θέλετε άκουσα εσείς τίποτα να μάθετε.
Εκ τούτου θα’στε εκατομμυριούχοι συμπεραίνω.
Το μέλλον σας βέβαιο – το βλέπετε
μπροστά σας...
Με όχημα την ποίηση: Πωλ Βερλαίν (1844-1896)
Ο Ουρανός
Le ciel est par dessus le toit…
P. Verlaine Το γαλανό ουρανό χαρά αποπάνω μου
θεού γιομίζει.
Ένα δεντρί το βάγιο του από πάνω μου
το ναναρίζει. Σημάντρου αχός...
Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Αρμενία
Επιθαλάμια
1
Το φεγγάρι, το φεγγάρι,
το φεγγάρι της γιορτής,
το φεγγάρι πέταξε
μέσα στο περιβόλι μας
κ’ ετρεξε να βρει γωνιά
για να κάνει τη φωλιά του,
στο παρτέρι, στο παρτέρι,
στο...
Με όχημα την ποίηση: Ανώνυμος (τέλη 18ου – αρχές 19ου αιώνα)
Ο Ρωσσαγγλογάλλος
Ειπέ μας, ω φιλέλληνα, πώς φέρτε την σκλαβίαν,
και την απαρηγόρητον των Τούρκων τυραννίαν;
Πώς τες ξυλιές και υβρισμούς και σιδηροδεσμίαν,
παίδων, παρθένων, γυναικών ανήκουστον φθορίαν;
Πώς...
Με όχημα την ποίηση: Ρίτσαρντ Ράιτ (1908-1960)
Ανάμεσα στον κόσμο και σε μένα
Κι ένα πρωινό στο δάσος όπως ήμουν, σκόνταψα
ξάφνου απάνω σ’ένα πράγμα,
Σκόνταψα απάνω του σ’ ένα χορταριασμένο ξέφωτο φρουρούμενο
από βελανιδιές...
Με όχημα την ποίηση: Αλέξανδρος Πούσκιν (1799-1837)
Το Αηδόνι
Του Μάη τις νύχτες, κελαηδεί, μες στους γαλήνιους κήπους,
το αηδόνι της ανατολής ανάμεσα στα ρόδα.
Το τρυφερό τριαντάφυλλο δε νιώθει ουδέ κι ακούει,
και κάτω...
Με όχημα την ποίηση: Πιερ Ζαν Ζουβ (1887-1976)
Ποιήματα ΧΙ
Ο ουρανός μέσα στη γη Του μοναστηριού λαμπρό κι’ ολόγλυκο περβόλι
Δεν είναι τίποτε πιο αστραφτερό απ’ την τρελλή σου βλάστηση
Τίποτε πιο ερωτιάρικο απ’ την...
Με όχημα την ποίηση: Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885)
Αγρύπνησα
Αγρύπνησα, υπηρέτησα, έκαμα ό,τι μπορούσα,
κ’είδα πως είχε ο πόνος μου συχνά για πληρωμή
περίγελο. Με μάτιασε το μίσος, και απορούσα,
γιατί πολύ και υπόφερα και δούλεψα...
Με όχημα την ποίηση: Ρούπερτ Μπρουκ (1887-1915)
Η δουλεύτρα η καρδιά
Τώρα που τα καλύτερα και τα χειρότερά μας
τέλειωσαν• και τώρα που χωρίσαμε,
με κάτι διάφορο, άπονο, το νου μου θα γεμίσω.
(Καρδιά μου!...
Mε όχημα την ποίηση: Ανώνυμοι / Αφρική
Τραγούδι της καταιγιστικής βροχής
Ω χιλιόφωνο της γης ποντίκι,
που αλαφριά σκόνη, χαρούμενο, σηκώνεις.
Πίσω σου αφήνεις φαρδιά αχνάρια,
σα βουσμάνος που σέρνει ένα γουρούνι.
Στη γη μου ανοίγεις...
